Concubine's Cursed Blood

7.1 kinms POV FLASHBACK

Flashback

I lifted the heavy practice sword moving into the first stance readiness.

Hinanda ko ang aking mga tuhod at mga kamay pero paminsan-minsan at nanginginig pa rin ang mga iyon dahil na rin sa bigat ng espadang hawak ko.

Sa liit kasi ng mga braso ko ay hirap pa rin akong bumuhat ng espada at gumalaw habang hawak iyon.

"Get used to the weight," my master told me dahil gaya ng lagi nitong payo. Dapat ay malakas lagi ang pundasyong ng aking katawan. I must be strong enough to strike and strike and strike again without being exhausted. It was my first lesson, to make myself stronger.

Pero ang hirap pa rin minsan na gumalaw lalo na't hindi ganito ang inaasahan kong mangyayari.

Simula kasi nang mawala ang aking mga magulang ay nagpalaboy laboy na ako ngunit may isang lalaki ang kumopkop sa akin. Isa siyang bayaran na mamamatay tao. He is an assassin na walang ibang ginawa kundi hintayin ang ipinag-uutos sa kaniya ng mga nasa itaas.

Napakagaling nito sa larangang pinili nito. At sa totoo lang ay mabait itong tao sapagkat hindi ito pumapayag na kumuha ng isang misyon lalo na kung ang papatayin nito ay isang inosenteng tao o lobo.

Ang gusto lamang nitong gawin ay ang pumatay ng mga taong may masama talagang ginawa.

Ang totoo niyan hindi lang ako ang nag-iisang batang kinupkop nito.

Marami kaming mga batang natulungan nito at sa ngayon dahil sa kagustuhan kong matuto ay nagmakaawa akong turuan niya ako.

Nagmakaawa akong gawin niya akong estudyante.

Sa una ay naging mahirap ang mga pagsubok nito bago ko siya mapapayag na gawin akong tagasunod.

At sa totoo niyan bugbug lagi ang katawan ko sa sakit at hirap ng ensayo. Pero lagi ko lang iniisip na kakayanin ko itong lahat! Hindi ako susuko lalo na't ako ang inaasahan ng aking mga magulang.

It will hurt but my pain will make me stronger. My enemies used their razor sharp fangs and nails to kill my father and one day my sword will taste their blood.

I'm nine and everything change. Hindi na ako tulad noon na walang ibang ginawa kundi magtago at panoorin lamang kung paano nila patayin ang aking ama sa harap ko mismo.

At hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nakakalimutan kung paano sila nagsaya habang tinitikman ang dugong dumadaloy mula sa sugat ng aking ama.

Hindi ko makakalimutan kung paano tumitig sa akin ang aking ama na para bang sinasabi nito na masaya ito at nagawa niya akong iligtas.

Pero ang totoo niyan hindi ako naging masaya sa ginawa nito.

Sana pala sinabay na niya ako sa kaniyang pagkawala.

Dahil ang hirap tumayo ngayon sa harap ng madaming tao samantalang dala-dala ko pa rin ang bangungot na aking dinanas.

I hate the fact na sinakripisyo niya ang buhay niya para sa akin.

I planted my feet in the grass. Wind ruffled my hair as I moved through the stances.

Una ginalaw ko ang espada at iginiya ko iyon sa paraang na pinoprotektahan nito ang harap ng aking katawan. Second, I held the pommel high as though the blade were a horn coming from my head. Third, I swing the sword down to my hip, then in deceptively casual droop in front of me. Then lastly, up again to my shoulder. Each position could move easily into strike or a defense.

Fighting was like playing chess, anticipating the move of one's opponent and countering it before one got hit.

Dapat ay maisip mo lagi ang mga posibilidad na galaw na gagawin ng iyong kalaban. Hindi pwedeng hihintayin mo lang ang mga galaw nito dapat ay laging meron kang mga posibleng plano oras na gawin niya ang isang askyon.

At kahit pa ilang ulit akong masaktan ay tatanggapin ko wala akong pakealam sa kung anong sasabihin ng iba. Basta ba hind ako susuko.

Also, the training left me bruised, wounded and tired. I am frustrated with myself, I wanted to make myself stronger but with my small body I can't do it right away.

Hindi ganoon kadaling maging malakas lalo na't hindi naman ganoon kadaling igalaw ang katawan ng isang maliit na bata.

Masyado pang mahina ang pundasyon ng aking katawan.

Kaya nga nagdawang isip siyang turuan ako sapagkat alam niyang baka hindi pa kayanin ng aking katawan ang mga pag-eensayong gagawin namin.

Pero buo na ang desisyon ko at hindi na ako magpapapigil.

Nalaman ko kasing pinatay na ni Kaizen ang ama nito. At ngayon tinanggalan niya ako ng pagkakataon na makapaghiganti sa amang hari nito. Kaya wala akong choice kundi magplano na lang kung paano ko mapapatay ang naiwang tagapagmana ng trono na walang iba kundi si Kaizen.

Isa pa, ang kuko ni Kaizen naman ang siyang pumatay sa ama ko hindi ba? Kaya nararapat lang na siya ang paghihigantihan ko.

Ngunit sa ngayon I need to learn how to ride and fight death. 'Yun na muna ang gagawin ko dahil hindi mahinang tao ang makakaharap ko. Isa pa hindi rin ako pwedeng pumunta sa palasyo ng hindi handa sa mga ano mang panganib na aking kakaharapin.

"You are flaming with anger Kinm, ngayon handa ka pa rin bang lumaban? O baka naman sumusuko ka na?" he taunted and I just stared at him with hate. Naiinis ako dahil ang dali lang para sa iba na tingnan ako bilang isang mahinang nilalang!

But damn!

Hindi na ako mahina! Matapang na ako!

I don't want him branding me a coward. I wanted to fight him with mu strength. Gagawa ako ng paraan para makita nito na karapatdapat ako! Na kakayanin ko ang lahatbng pagsubok na ibibigay nito.

I swung my sword again but no matter how I swung at him, it just made him laugh. He liked it when I am engulfed with anger.

Flame, he called it. Apoy na siyang tumutupok sa natitirang tamang pag-iisip sa aking utak.

Ang gusto ko na lamang gawin ngayon ay ang saktan ito.

I also like it when I am angry. Hatred was better than being afraid. Better than remembering that I am once a coward who wasn't able to protect my parents.

Siguro nga ang galit ang siyang nagiging lakas ko para magawa ang mga nais ko.

At higit sa lahat. Tanging ang galit ko lamang ang siyang bumubuhay sa akin ngayon.

My parents are not here to save me or guide me. Hindi na ako tulad noon na iaasa sa iba ang buhay ko o ang kaligtasan ko.

It is I, being alone. Ako lang mag-isa sa laban na ito at wala akong ibang gagawin kundi ang harapin ang mga ibibigay sa akin na pagsubok.

"Come here Kinm," Nico my maste called me. Para bang tinutukso ako nito dahil hindi ko siya mahuli-huli.

I walked to him, sword slung over my shoulders. The sun was setting, malapit na kasi maggabi pero mas lalo lamang iyon nakakadagdag sa tuwa ng lobong nasa harap ko.

Nico is a wolf and werewolves are nocturnal, kung kaya't pag maggagabi na ay parang magsisimula pa lang ang kanilang umaga.

The sky was streaked with copper and gold. I inhaled a deep breath of pine needles. For a moment I felt as though I were just a kid learning to play.

Para bang bumalik ako sa pagkabata. Dahil noon wala pa kaming ibang ginagawa ng aking ama kundi ang maghabulan sa gubat habang naghahanap ng mga gagamitin nito sa panggagamot.

Wala itong ibang ginagawa kundi ang pasayahin ako.

"Master Nico the one of the king's soldier is here, he will—"

"I know," Nico replied before facing me again pero tumingin rin ito sa kabilang gilid kung saan naroon din ang isa pang bata na kasama ko sa pag-eensayo.

Dalawa kasi kaming bata na pinili niyang turuan kung kaya't nakakatuwa rin dahil hindi ako nag-iisa.

"Now Kinm and Lia it's time for you both to show the soldier that I have chosen the right people," he said and I felt Lia's presence behind me.

"We will spar," Nico excitedly muttered. Pero naguguluhan pa rin kami ni Lia sa mga pinagsasabi nito.

"It is a battle between the three of us." Lia leaned against her sword, the tip of it sinking into the ground, she wasn't supposed to hold it that way pero hindi naman siya pinagalita ni Nico kaya napabuntong hininga na lang ako. As always I just felt she was his favorite.

"Strength," he said. "Physical Strength can give you the ability to get what you want. But you should unite your strength with the power of your mind. We don't bite enemies without thinking first what part we'll bite. Aim for its weakness and enjoy the feast in the end. But how do we get strength?"

I stepped beside Lia. It was obvious that Nico expected a response, but I wasn't able to answer him when Lia made the first response.

"By training?" when Nico smiled at Lia, I could see his lips curve and his fangs showing from his bottom lip. Ginulo nito ang buhok ni Lia gamit ang kamay nito at kumunot ang noo ko dahil it is an affection that I can't understand.

Hindi ko maunawaan kung bakit mas binibigyan nito ng pansin si Lia kaysa sa akin.

"We get strength by having intentions. It might be an intention to win, the intention to survive, the intention to avenge and the intention to protect. No matter what it is, it would be your strength, so hold unto it."

Hearing his words made me gritted my teeth. Dahil tama ito. Nakukuha ang lakas sa pagkakaroon ng intensyon.

It was hate and the intention to avenge which gives me strength. Kung hindi dahil sa galit ay baka hindi ako mapupunta sa ganitong sitwasyon.

"What do you mean Nico? Can you please tell us what crazy game are you plotting right now?" Lia asked, without any particular excitement.

Nico looked into the distance, as though he was contemplating and discarding various doubts. Para bang may iniisip itong magandang paraan kung paano ipapaunawa sa amin ang balak nitong gawin.

"Attack the soldier."

"Wait what?" I asked. "Attack the w-what?"

"Is this a game or a sparring practice?" Lia asked, frowning. Kahit man ako ay hindi makapaniwala sa sinabi nito.

Nico brought one finger under Lia's chin, raising her head until she was looking into his amber eyes. Itim na itim ang mga mata nito na kahit sinong tumitig roon ay matatakot.

Pero dahil matagal na namin itong nakakasama ay nasanay na ako sa ganoon.

"It will test your speed, decision making and other skills. I will play the role as the protector of the soldier. Sabihin na natin ang kawal na iyon ay ang hari. At gagampanan ang pagiging kawal na handa itong protektahan samantalabg kayo naman ang gaganap bilang mga mamamatay tao na misyong patayin ang hari. So he was right there watching us so don't let me down. Now are you in?" he told us, with great seriousness. Pero napalunok lang ako. Hindi ko akalain na iyon pa ang gagawin nitong halimbawa sa gagawin namin.

"When the sun reaches the trunk of the tree, I will come close to the king. Now your task is to knock me down before I can't get there and if you did then you win." Then he departed for a copse of trees some ways away. Lia sat down on the grass.

"I don't want this Kimn," she said.

"It's just a game," I murmured but deep within me I wanted to attack right now. Knowing that the soldier of the king is a few meters away from me makes my head buzz in hatred.

Siguro nga ito rin ang isa sa mga taong pumatay sa aking ama. Hindi ko pa man kita ang mukha pero nagngingitngit na ang buo kong pagkatao.

Nico is right. Hatred gives strength and I will use this to win.

Hindi ako magdadalawang isip na gawin ang dapat kong gawin.

Lia gave me a long look the one that they gave each other when one of them was pretending things were normal.

Gusto ko nga isipin na normal lang kaming mga bata pero hindi e'.

Hindi na kami normal na bata para matakot sa mga posibilidad na mangyayari.

"So what should we do?" I looked up into the sky where there are dark clouds.

"What if one of us tries to distract him first while the other will attack?" Sambit ko dahil iyon lang naman ang naiisip kong paraan.

Sa ngayon parang nanunuyo ang isip ko.

Ang hirap pala humarap sa isang sitwasyon na akala mo handa ka pero hindi pa pala.

"Okay," Lia said pushing herself up and beginning to gather stones. Para sana gamitin namin sa aming plano.

"What if he gets mad-" lumunok ako sa sinabi nito. Dahil oo nga paano nga ba kung magalit si Nico?

"If we don't try he would still be mad." Sambit ko and Lia sighed after nodding her head as an approval.

Kasi sa totoo lang mas magandang sumubok kaysa ang manatili kaming tahimik lang dito.

"Get in the position," I said, and Lia wasted no time in climbing a tree. I checked the sun mark, wondering what sort of tricks Nico might use.

The longer he waited, the darker it would get, maggagabi na at kami lang dalawa ni Nico ang makakakita sa dilim samantalang si Lia ay isang tao kaya hindi ito masyadong nakakakita. Kaya disadvantage sa amin iyon.

But as I watched Nico, in the end he didn't use tricks. He came out of the woods in our direction, howling in a way of teasing us. My knees went weak in terror; I remembered how the same howl echoed in my house as they killed my father.

Hindi ko makakalimutan kung paano mapuno ng takot ang aking pamilya.

Ngunit mas pinili nilang harapin ang takot na iyon mailigtas lamang ako.

Focus!

This was just to test your skill

Kinm!

I reminded myself frantically. The closer Nico got, though, the less my body believed what my mind uttered.

Hindi pala madaling isipin na malakas ka. Minsan kahit anong sabi mo na hindi ka maduduwag ay darating pa rin ang oras na maduduwag ka at matatakot.

Every animal instinct I mustered fades rapidly. Nawala agad ang tibay ng loob na meron ako.

Para bang bumalik ulit ako sa dati bilang isang mahinang bata at isang mahinang anak.

My strategy seemed silly now in the face of his hugeness and our smallness.

Ano ba kasi ang magagawa ng mga bato! Samantalang sa laki nito ay mahihirapan kaming talunin ito.

Fear started to crawl within me but suddenly I recalled my father's on the ground, recalled the smell of his blood as they leaked out. The memory felt like thunder in me.

Para bang binuhay no'n ang kung ano sa loob ng aking dibdib.

Run!

Hide!

My whole body turned rigid.

No I can't!

Not again.

Hindi na ako pwedeng magtago lang! Kailangan ko matuto!

I made myself move into the first position, even though my legs felt wobbly. Para bang ano mang oras ay mawawalan ako ng balanse dahil sa kaba pero damn it!

Kailangan ko magpakalakas.

Sinimulan na paulanin ng bato ni Lia si Nico pero parang wala lang sa binata ang ginagawa namin.

He had the advantage, even stones are raining down on him still he was able to maintain his speed.

I spun out of the way, not even bothering to try to block the first blow. Sinubukan ko namang umatake sa kanang bahagi ng katawan nito pero patuloy lamang niya nagagawang protektahan ang mga bahaging gusto kong atekehin.

Putting the tree between them, I dodged his second and third. When the fourth one came, it knocked me to the grass. Hindi ko naprotektahan ang sarili ko at naiinis ako dahil sa huli talunan pa rin ako.

I close my eyes waiting for the impact of his another attack.

"If you want to kill my King you should strengthen your body and your mind to not fear his protector." I know that he was just telling me about the game but it meant something deep to me.

He is right. Hindi ako dapat nanghina! Hindi dapat ako nagpatalo!

"Fear won't have a space in your heart Kinm, if you are sure of your intention."

Tama siya, kanina ay nagdalawang isip ako.

Bumalik sa isip ko at sa puso ko ang takot ko kung kaya't nawala ang lakas na meron ako.

"That wasn't fair!" Lia complained.

I didn't say anything for I know that nothing is fair in werewolf rules. I had learned to stop expecting it to be.

Hindi naging makatarungan ang mga ito ang tanging nasa isip lamang nila ay dugo at karahasan kaya hindi na ako magtataka.

"They are still weak Nico, why choose mortals as an assassin? Are we running out of werewolves?" I can't look behind me, hearing his voice sent different emotions within me and I hate it.

Kahit sinong taga palasyo ay nakakapagbigay pa rin sa akin ng matinding galit.

Hindi pa rin maialis sa isip ko ang katotohanan na karamihan sa mga kawal ng taga palasyo ay naroon sa bahay namin noon.

Andoon sila sa mga araw na pinatay ng hari ang aking ama pero wala silang ginawa kundi panoorin at masiyahan sa nakikita.

"They are willing to learn and they have potentials." Nico smiled towards us and signaled us to go. Pero humigpit ang hawak ko sa aking espada.

Hindi ko magawang itago iyon at pinipilit kong pigilan ang aking sarili dahil kating kati ang aking mga kamay na sugurin ang kawal at gamitin ang aking espada upang patayin ito.

So without glancing at the soldier I take Lia's hand motioning her towards our exit.

But I promise myself that one day I'll show the King and his soldier how strong I am and I will make him regret insulting me, he would pay me with his life.

Hindi ako magdadalawang isip oras na dumating ang araw na kailangan kong patayin ang hari.

Pinapangako ko na hindi lang basta pagkitil ng buhay nito ang gagawin ko.

Dahil sisiguraduhin kong magsisisi muna ito at makikita ko sa mga mata nito ang matinding sakit. Gaya ng pinaramdam nila sa akin nang sapilitan nilang inagaw ang buhay na meron dapat ako ngayon.

Isang masayang buhay na pinalitan nila ng bangungot.