ฮุยกูเหนียง นางซินจำเป็น

ฮุยกูเหนียง 2

“โคว่เอ๋อยายเด็กขี้เกียจ อาหารเช้าของข้าอยู่ที่ไหน” เสียงตะโกนบริเวรทางเดินดังลั่นปลุกหญิงสาวที่ถือถาดอาหารแสนหนักอึ้งในมือชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้อง เพราะสะดุ้งกับเสียงตะโกนนั้น

เสียงของ ‘จูชุนลี่’ เจ้าของหอนางโลมแห่งนี้ดังพอที่จะปลุกเหล่าคณิกาซึ่งกำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาได้เลยทีเดียวและนางมักจะทำเช่นนี้กับหลินโคว่เอ๋ออยู่เสมอ หลังจากมารดาของนางเสียไป มันช่างสร้างความอับอายให้กับโคว่เอ๋อในคราวแรก จนทำให้เหล่าคณิกาที่เห็นเรื่องนี้ต่างพากันขับขันหัวเราะเยาะนางอยู่เสมอหากแต่นั่นเป็นเพียงอดีตเพราะเวลานี้นางชินชาต่อการกระทำของจูชุนลี่ไปเสียแล้ว

โคว่เอ๋อถือถาดเข้าไปให้ห้องพร้อมวางถาดไว้ที่โต๊ะประจำตัวหนึ่งก่อนจะเหลียวหลังหันกายออกไปทำงาน

“ทำไมวันนี้นานนัก โคว่เอ๋อ” เจ้าของน้ำเสียงแฝงความขุ่นเคืองอยู่เนืองๆ โคว่เอ๋อรู้ว่านี่ไม่ใช่คำถาม

“ข้าตื่นสายน่ะ หิมะตกเลยห่มผ้าจนอุ่น”

“หึ” จูชุนลี่เค้นเสียงออกทางลำคออย่างไม่พอใจนักในคำตอบเพราะนั่นหมายถึงนางไม่ยอมรับคำสารภาพของโคว่เอ๋อ ทั้งที่ความจริงแล้วตัวการแห่งความไม่พอใจนี้ได้ตัดสินใจกินอาหารเช้าของตัวเองก่อนแล้วจึงนำอาหารขึ้นมาให้แก่จูชุนลี่

“ห้องรับแขกทำความสะอาดหรือยัง” จูชุนลี่ตวัดเสียงพร้อมสายตามอง

“ข้ากำลังไป ก็เถ้าแก่เนี๊ยขวางข้าอยู่”

“รีบไปทำซะ อ้อ... คืนนี้เหมยซานลา นางไม่มา เจ้าไปดีดพิณแล้วกัน” เสียงเรียบแกมบังคับหากแต่อีกฝ่ายแสดงสีหน้าชัดเจนพร้อมกับยืนยันว่านางไม่อาจทำตามคำสั่งนั้นได้

“ข้ามือเจ็บ ท่านดูสิแผลแตกจนเหมือนดินแห้งขนาดนี้ เถ้าแก่เนี๊ยยังให้ข้าแสดงได้ยังไงเล่า ท่านก็จ้างนักแสดงคนอื่นก่อนแล้วกัน”

“เจ้ากล้าเถียงข้ารึ!?” นางเตรียมจะหยิบไม้เรียวมาตีโคว่เอ๋อหากแต่อีกฝ่ายเห็นก่อนจึงเอ่ยน้ำเสียงเปลี่ยนจากเมื่อครู่นี้ทันทีอย่างรู้งาน

“แหม... ข้าก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ท่านเปรียบได้เหมือนมารดาข้า ถ้าไม่ได้ท่านข้าคงอดตายไปแล้ว เอาเป็นว่าท่านเอายามาให้ข้าทาก็แล้วกัน เดี๋ยวคืนนี้ข้าแสดงให้ก็ได้ แต่อย่าลืมหาผ้าคลุมหน้าให้ข้าใหม่นะ ผ้าผืนเดิมของเหมยซานกลิ่นมีแต่น้ำหอมกับเครื่องประทินผิวข้าฉุนอาจจะจามออกมาและทำให้การแสดงออกมาไม่ดี” โคว่เอ๋อกล่าวจบนางรีบหมุนตัวสาวเท้าเดินออกจากห้องเพื่อไม่อยากสนทนากับจูชุนลี่อีก

สตรีเห็นแก่ได้!

“เดี๋ยว” นางยังเดินไม่พ้นประตูก็ถูกเสียงน่ารำคาญหยุดฝีเท้าอีกครั้งหนึ่ง

“ท่านมีอะไรกับข้าอีกเล่า ข้าก็ยอมแสดงแล้วไง”

“ข้าอยากรู้ว่าเมื่อไหร่เจ้าถึงจะยอมทำงานอย่างอื่นเสียที อายุก็ทำงานได้แล้ว หากเจ้ายินยอมข้าจะปั้นเจ้าให้เป็นหนึ่งแห่งหอของข้า” จูชุนลี่พยายามโน้มน้าวให้โคว่เอ๋อยินยอมพร้อมใจยิ่งนางเป็นเด็กสาวพรหมจรรย์ คืนแรกย่อมได้มากทีเดียว

“เอ่อ... ข้าทำงานแบบนี้มากกว่า ข้าไม่ได้งดงามทั้งผอมแห้ง เนื้อหนังก็ไม่ค่อยจะมี ออดอ้อนใครก็ไม่เป็น หากท่านให้ข้าทำมีหวังหอหมื่นบุปผาจะเหลือแค่หนึ่งบุปผา ทั้งอัปลักษณ์อีกต่างหาก” คำตอบของโคว่เอ๋อทำให้จูชุนลี่คิดตาม ก็จริงอย่างนางเอ่ย นางเป็นคนอารมณ์ร้อน หากไม่พอใจและกำหมัดชกลูกค้าขึ้นมา หรือไม่วิ่งไปหยิบไม้กวาดไล่กวด มีหวังต้องชดใช้จนต้องปิดร้านจริงอย่างนางว่าเป็นแน่

“อืม เจ้าก็ทำงานของเจ้าให้ดีแล้วกัน อาหารก็ทำให้อร่อยๆ ช่วงนี้แขกเริ่มน้อย หากเจ้าฝีมือตกลูกค้าหาย จะยุ่งกันไปหมด”

“ได้ๆ ข้าไปก่อนนะ” โคว่เอ๋อตอบรับเสียงหนักแน่นรีบสาวเท้าออกจากห้องโดยด่วนทิ้งให้จูชุนลี่เสียดายเงินในภายหน้านัก เพราะความงามของโคว่เอ๋อมีแต่จะมากขึ้นและที่มีมากตามไปนั่นคือฝีปากและอารมณ์ที่นับวันจะร้อนอย่างเตาไฟ

-------------------------------------------------