Chapter 17
Celestine POV
HINDI ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Galit, lungkot, o takot? "Pero Evan, mahal kita. Ayokong parang nakakulong tayo sa sikreto. Gusto kong maging malaya, na ipagsigawan sa buong mundo na tayo na."
Hinawakan niya muli ang aking mukha, pinunasan ang mga luha ko. "Alam ko, Palangga. Magtiwala ka sa akin."
Niyakap ko siya ng mahigpit. Hindi ko alam kung anong naghihinatay sa amin, pero kailangan kong maniwala sa kanya.
"Pangako, Evan."
Isang linggo na ang lumipas simula nang umalis si Evan papuntang Bangkok. Mas pinili ko magpaiwan sa bahay namin para alagaan ang Daddy, pilit na balewalain ang lungkot at pag–aalala. Ang mga araw ay tila napakagabal, at bawat sandali ay punong–puno ng pangulila.
Despite for everything, sinubukan kong maging abala.
