“ก็ว่าจะกลับ แล้ววันนี้มีใครมารับหรือเปล่า หรือว่าต้องนั่งแท็กซี่กลับเองเหมือนอย่างทุกวัน”
“นุ่นก็นั่งแท็กซี่กลับเป็นปกติอยู่แล้วนะ แล้วบุรินทร์ล่ะ นี่หมดเวลาทำงานแล้วนะอย่าบอกนะว่ายังต้องทำงานต่ออีกน่ะขยันจริงๆเลยนะ”
นันทินีกล่าวกับบุรินทร์เพื่อนชายซึ่งอายุไล่เลี่ยกันกับเธอเขาเป็นพนักงานของบริษัทในตำแหน่งผู้จัดการควบคุมการสั่งซื้อสินค้าและผลิตภัณฑ์ของบริษัท เป็นคนที่คอยดูแลผลิตภัณฑ์ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสินค้าระดับไฮแบรนด์ในโรงแรมหรู
บุรินทร์ยิ้มให้เธอและเอ่ยว่า
“เปล่าหรอกวันนี้ผมไม่ได้ทำงานล่วงเวลาหรอก นี่ก็กำลังจะกลับบ้านแล้วด้วยถ้ายังไงเดี๋ยวผมไปส่งนุ่นนะ”
“ไม่ต้องลำบากก็ได้นะบุรินทร์เพราะบ้านของนุ่นไปคนละทางกลับบ้านของบุรินทร์ มันจะทำให้เสียเวลาเปล่า ๆ นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกผมอยากไปส่งนุ่นน่ะ เห็นนุ่นกับแท็กซี่ทุกวันก็อยากจะพานุ่นไปส่งที่บ้านบ้างก็จะได้ไปทำความรู้จักบ้านของนุ่นด้วยไงว
