เจตต์ถามด้วยน้ำเสียงดุดันดัน มีบางอย่างฉายบนใบหน้าของเขาที่ดูเหมือนเรียบเฉยแต่หล่อนกลับมีความรู้สึกว่าภายใต้ใบหน้าที่เยือกเย็นนั้นมีบางอย่างอาจซ่อนอยู่ นันทินีเริ่มไม่สบายใจหากหญิงสาวก็ตอบไปว่า
“เมื่อวานนี้นุ่นกลับกับเพื่อนค่ะ”
“เพื่อนผู้ชายใช่ไหม”
“ค่ะ...นุ่นกลับกับบุรินทร์ผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์ของโรงแรมค่ะท่านประธาน”
“ทุกวันเธอกลับกับรถแท็กซี่นี่ไม่ใช่เหรอนุ่น แล้วทำไมเมื่อวานถึงต้องให้บุรินทร์พาไปส่งถึงที่พักด้วยล่ะ”
เจตต์ถามด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเขากำลังคาดคั้นและมันสะกิดใจของหญิงสาว หล่อนรู้สึกหวั่นๆ ต่อคำถามนั้นหากแต่ก็พยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติก่อนที่จะตอบกลับไปว่า
“พอดีว่านุ่นเจอกับบุรินทร์ค่ะ แล้วเขาก็อาสาพานุ่นไปส่งที่หอพัก นุ่นแค่คิดว่ามันไม่ได้มีอะไรเสียหายก็เลยให้เขาไปส่งค่ะท่านประธาน”
“คิดยังไงถึงได้ยอมให้ผู้ชายพาไปส่งถึงหอพัก”
คราวนี้เจตต์ผุดลุกขึ้นและน้ำเสียงของเขา
