ตอนที่ 8 ตามหา
1648 Words
“เล่ามารามินมึงเครียดเรื่องอะไร”
อคินเอ่ยถามรามินทันทีเมื่อเข้ามาในห้องประจำของพวกเขาแล้ว
“เมื่อคืนผมโดนผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ลากไปเปิดซิงว่ะพี่”
อคินและไดม่อนต่างมองหน้ารามินพร้อมกันทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เช่นเดียวกับแพรวาที่ทำหน้าอึ้งเมื่อรู้เรื่องที่รามินเครียด
“มึงเครียดที่มึงเสียตัวเนี่ยนะ”
ไดม่อนเอ่ยถามทันทีเมื่อได้ยินสาเหตุความเครียดของรามิน
“เปล่าครับ”
“แล้วมึงเครียดเรื่องอะไร”
อคินถามรามินอีกครั้งเมื่อรามินปฏิเสธไดม่อน
“ก็เครียดตรงที่ตามหาผู้หญิงคนนั้นไม่เจออะพี่ หลังเอากันเสร็จผมก็หลับเพราะเหนื่อย ตื่นมาเธอก็หายไปแถมยังทิ้งเงินไว้ให้ผมสองพันอีก เธอไม่คิดจะสานสัมพันธ์ต่อกับผมเลยรึไงเนี่ย”
รามินบ่นร่ายยาวให้พี่ๆ ฟังอย่างไม่ปิดบัง
“มึงจะตามหาเค้าทำไม”
ไดม่อนเยถามรามินด้วยความสงสัย
“มึงติดใจเค้า?”
รามินหันไปมองอคินทันทีเมื่อได้ยินคำถามของเขา
“ครับ ถูกใจตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก พอได้กับเค้ายิ่งติดใจมากกว่าเดิมอีก ผู้หญิงอะไรโคตรแซ่บ พี่คิน พี่ม่อน ช่วยผมหน่อยสิ ผมอยากได้เมีย”
อคินและไดมอนส่ายหนาเอือมระอาใส่รามินทันทีเมื่อได้ฟังสาเหตุความเครียดขอน้องชายตัวเอง ส่วนแพรวาก็ได้แต่หัวเระเบาๆ กับท่าทางอ้อนพี่ชายของรามิน
“มึงจะให้พวกกูช่วยอะไร”
อคินเอ่ยถามรามินด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อน้องชายขอให้ช่วยเขาก็จะช่วย เพราะเป็นครั้งแรกที่รามินมีท่าทีสนใจผู้หญิงแบบนี้คงเจอคนที่ถูกใจแล้ว
“ตามหาเธอช่วยผมหน่อยครับ”
รามินรีบตอบกลับอคินด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าพี่ๆ จะช่วย
"แค่ตามหาผู้หญิงคนเดียวมันจะยากอะไรรามิน ความจริงไม่ต้องถึงมือพวกกูด้วยซ้ำ"
ไดม่อนพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าสงสัยเพราะเรื่องสืบหาคนเป็นเรื่องถนัดของรามินอยู่แล้ว
"มันก็ไม่ยากหรอกพี่ถ้ามันมีข้อมูลให้ แต่นี่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ชื่อก็ไม่รู้"
"นี่มึงเอากับเค้าทั้งที่ไม่รู้จักชื่อเค้าเนี่ยนะ ไอ้รามินมึงคิดอะไรของมึง"
อคินบ่นให้รามินทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของน้องชายตัวเอง
"ก็ใครจะไปคิดว่าเธอจะหนีไปล่ะพี่ ตอนเอาก็มัวแต่เสียวอยู่ไม่มีเวลามาถามชื่อหรอก"
"ไอ้สัส"
ไดม่อนด่ารามินทันที ได้แต่เอือมระอากับคำพูดคำจาของรามิน
"ขอโทษนะรามิน มีรูปผู้หญิงคนนั้นมั้ย"
แพรวาเอ่ยถามรามินขึ้น ถ้ามีรูปอย่างน้อยก็ตามหาได้ง่าย
"ไม่มีอะแพร"
รามินส่ายหน้าตอบกลับแพรวาไปสั้นๆ
"มึงไปเช็คกล้องวงจรปิดโรงแรมที่มึงไปนอนกับเค้ายัง"
อคินถามรามินขึ้นอีกคน
"ผมไปเช็คแล้ว แต่กล้องที่โรงแรมดันเสียพอดี แม่ง โคตรซวย ตอนนี้ผมตันไปหมด รูปก็ไม่มี ชื่อก็ไม่รู้จัก รู้แค่ว่าเธอเป็นผู้หญิงผมสั้นปะบ่าสีออกชมพูพาสเทล ความสูงน่าจะ 160 ขึ้น ไม่อ้วนไม่ผอมหุ่นบางพอดี ตัวก็หอม…"
"พอเลยรามิน ข้อมูลแบบนี้มีแค่มึงนั่นล่ะที่จะตามหาเองได้ พวกกูไม่เคยเห็นหน้าจะตามหายังไง"
ไดม่อนพูดขัดรามินทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดร่ายยาวของรามิน
"จริงของไอ้ม่อน ให้ตามหาผู้หญิงผมสั้น แม่ง คนตัดผมสั้นครึ่งประเทศจะหายังไง"
อคินพูดเสริมไดม่อนอีกคน จนรามินทำหน้าเซ็งใส่พี่ๆ
"เอาน่ารามิน อย่าเพิ่งเครียด ถ้าคนเป็นคู่กันเดี๋ยวก็เจอกันเองโดยที่ไม่ต้องตามหา บางทีอาจจะอยู่ใกล้ๆ เราก็ได้นะ"
รามินพยักหน้าตอบแพรวาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ก็จริงอย่างที่แพรวาพูดคนเป็นคู่กันยังไงก็ต้องเจอกัน
"ขอบใจนะแพร รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"
รามินพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้แพรวา
"ตกลงคุยจบแล้วใช่มั้ย กูจะได้ไปทำงาน"
อคินเอ่ยถามรามินทันทีเมื่อเห็นสีหน้าคลายกังวลของรามิน
"จบก็ได้ครับ รีบไปทำงานจังนะพี่คิน ขยันแปลกๆ นะพี่นิ"
"ไอ้น้องเวร ไปกันครับแพร"
อคินด่ารามินทันทีเมื่อรามินยิ้มกวนๆ ใส่เขา แล้วชวนแพรวาไปห้องทำงานของตัวเอง ส่วนแพรวาก็ลุกขึ้นยืนแล้วออกจากห้องพร้อมอคินทันที
“พี่ม่อนถามอะไรหน่อยสิ”
หลังจากอคินออกไปรามินก็เอ่ยถามไดม่อนทันที
“อะไร”
ไดม่อนพูดขึ้นพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“พี่ว่าไอ้เงินสองพันที่เธอทิ้งไว้ให้ผมคือค่าอะไรพี่”
รามินเอ่ยถามความคิดเห็นจาไดม่อนด้วยความอยากรู้
“หึ เอากันเสร็จแล้ววางเงินให้มึงคิดว่าเค้าให้ค่าอะไรมึงล่ะ”
ไดม่อนตอบรามินไปอย่างกวนๆ จนรามินคิ้วขมวดขึ้นทันที
“นี่เค้าเห็นผมเป็นผู้ชายขายตัวจริงๆ หรอเนี่ย เอ๊ะ! เดี๋ยวนะเหตุการณ์แบบนี้โคตรคุ้นหูเลยว่ะ”
รามินพูดขึ้นทันทีพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิดเมื่อพยายามนึกอะไรขึ้นมา สักพักรามินก็หัวเราะออกมาทันทีเมื่อรู้แล้วว่าเหตุการณ์มันเหมือนกับพ่อตัวเองที่แม่เล่าให้ฟังนั่นเอง
“นึกออกแล้วสงสัยต้องไปหาพ่อผู้มีประสบการณ์ซะแล้ว”
“อะไรของมึง”
ไดม่อนเอ่ยถามรามินด้วยความสงสัยเมื่ออยู่ดีๆ รามินก็พูดเองเออเองอยู่คนเดียว ส่วนรามินก็ยักไหล่กวนๆ ใส่ไดม่อนโดยไม่ตอบอะไร ทั้งสองนั่งดื่มกันได้สักพักก็แยกย้ายเข้าห้องทำงาน รามินนั่งทำงานได้สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าวันนั้นเขาให้ลูกน้องขับรถตามเธอไปที่พักจึงให้ลูกน้องคนที่ตามเธอขึ้นมาหาเขาที่ห้องทำงาน
“ขออนุญาญครับ คุณรามินมีอะไรให้ผมทำหรอครับ”
ลูกน้องของรามิยเอ่ยถามทันทีเมื่อเข้ามาในห้องแล้ว
“จำที่พักของผู้หญิงที่ฉันเคยให้ตามไปวันนั้นได้มั้ย”
รามินเอ่ยถามทันทีจนลูกน้องพยายามคิดตาม
“อ้อ คุณผู้หญิงคนนั้น จำได้ครับ”
รามินยิ้มกว้างทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของลูกน้อง
“พาฉันไปหน่อย”
“ไปตอนนี้เลยหรอครับคุณรามิน”
ลูกน้องรามินเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว
“เออสิวะ ไปตอนนี้มันมีปัญหาอะไร”
“ไม่มีครับ ผมจะไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้เลยครับ”
พูดจบลูกน้องของรามินก็รีบวิ่งออกไปเตรียมรถให้รามินทันที เมื่อขึ้นรถมาแล้วลูกน้องก็ขับรถพารามินมายังหอพักขนาดเล็กของเค้กทันที
“มึงแน่ใจนะว่าเธอพักที่นี่”
รามินถามลูกน้องเพื่อความชัวร์อีกครั้ง เพราะไม่คิดว่าเธอจะอยู่หอพักถูกๆ แบบนี้
“แน่ใจครับคุณรามิน วันนั้นผมขับรถตามเธอมาถึงที่นี่เลยครับ”
“อืม แล้วรู้รึเปล่าว่าเธออยู่ห้องไหน”
รามินเอ่ยถามอีกครั้งก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อได้ยินคำตอบของลูกน้อง
“ไม่รู้ครับ พอเห็นเธอเดินเข้าหอแล้วผมก็กลับไปรายงานคุณรามินเลย
“อืม กลับเถอะ”
รามินตัดสินใจกลับเพราะเห็นว่าดึกแล้วพรุ่งนี้เช้าก่อนไปเรียนเขาถึงจะแวะมาหาเธอที่นี่ก่อน จนเช้าวันต่อมารามินก็ขับรถมายังหอพักของเค้กแต่เขาจอดรถรอจนถึงเย็นก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย จนวันที่สองรามินก็ไม่ไปเรียนแล้วมาดักรอเค้กที่หอเหมือนเดิมจนเกือบสี่โมงเย็นก็ไม่เห็นเธอเขาจึงตัดสินใจลงไปหาเจ้าของหอแต่เจ้าของหอก็ไม่ยอมบอกอะไรเขาเพราะเห็นเขาเป็นคนนอกแถมยังไม่รู้จักชื่อของคนที่เช่าอยู่ จึงทำให้เจ้าของหอไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลผู้เช่าห้องให้ รามินจึงเดินกลับมาที่รถแล้วกดโทรหาโจ้ลูกน้องคนสนิทของเขาที่เป็นลูกชายของเจเจลูกน้องคนสนิทของราเชนทร์พ่อของเขา โจ้เป็นพี่เขาหลายปีเพราะตอนนี้โจ้อายุยี่สิบหกปีแล้วเขาดูแลรามินมาตั้งแต่เด็กจนรามินนั้นนับถือเป็นพี่ชายคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ รามินรอสายสักพักโจ้ก็รับสายเขา
(ครับนาย)
“พี่โจ้ ช่วยผมตามหาคนหน่อยสิ”
(ตามหาใครครับ)
“ตามหาผู้หญิงคนหนึ่งให้ผมหน่อย”
(ได้ครับ นายส่งรูปหรือชื่อมาเลยครับ)
“ไม่มี”
(ห๊ะ!)
โจ้ร้องเสียงหลงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของรามิน
(นายครับ ไม่มีรูป ไม่มีชื่อแล้วผมจะตามหายังไงครับ)
“เอางี้ พี่ตามถ่ายรูปผู้หญิงผมสั้นปะบ่า ผมสีชมพูพาสเทลส่งมาให้ผม ตามถ่ายทุกที่ในกรุงเทพเลยนะ”
(โห่ นายครับ ทำไมให้โจทย์ผมยากแบบนี้)
“อย่าบ่นสิพี่ เอาน่า ถือว่าเป็นการฝึกฝีมือในการตามหาคน ถ้าเจอนี่พี่สุดยอดเลยนะ ตามนั้นนะครับ ผมวางล่ะ”
เมื่อสั่งงานโจ้เสร็จรามินก็วางสายแล้วขับรถกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ทันที
- Writer
