ตอนที่ 7 โดนทิ้ง
1966 Words
เช้าวันต่อมาเค้กรู้สึกตื่นขึ้นก็ต้องเบิกตากว้างตกใจเมื่อมีคนนอนกอดเธอไว้อยู่ เมื่อพยายามนึกคิดเรื่องเมื่อคืนก็ได้แต่ด่าตัวเองในใจทันที
‘งืออ ยัยเค้กนะยัยเค้ก แกทำอะไรลงไปเนี่ย ไปชวนเค้าเอาทำไม ทำไงดี หนีเลยดีกว่า’
เมื่อตัดสินใจได้เค้กก็ค่อยๆ ยกมือของรามินออกเบาๆ จนเขานั้นพลิกตัวไปอีกทางด้วยความเหนื่อยล้าที่นอนน้อยมาหลายวันบวกกับได้นอนกอดได้สูดดมกลิ่นตัวหอมๆ ของเค้กจึงทำให้เขาหลับสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อหลุดออกจากกอดของรามิน เค้กก็ค่อยๆ ลุกออกจากเตียงแล้วรีบใส่เสื้อผ้าเมื่อแต่งตัวเสร็จก็รีบก้าวเท้าออกจากห้องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขานั้นเป็นคนจ่ายค่าเหล้าและค่าโรงแรมให้ เธอจึงหยิบเงินในกระเป๋าออกมาสองพันวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
‘ฉันช่วยแชร์ค่าเหล้ากับค่าโรงแรมนะคะ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนฉันเมื่อคืน’
เค้กได้แต่พูดในใจเพราะกลัวเขาตื่น เมื่อวางเงินให้เขาแล้วเธอก็รีบออกจากห้องทันที หลังจากเค้กออกไปเกือบสามสิบนาทีรามินก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมือหนารีบควานหาสาวสวยที่นอนกับเขาเมื่อคืนก็ตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมองหาเพราะตอนนี้เธอไม่ได้นอนข้างๆ เขาแล้ว เมื่อปรับสายตาได้รามินก็ลุกขึ้นมองหาเธอแต่ก็ไม่เห็น
“อย่าบอกนะ ว่ากูโดนฟันแล้วทิ้ง มึงหลับลึกจนเขาลุกหนีก็ไม่รู้ตัวเลยหรอวะไอ้รามิน แม่งเอ้ยย”
รามินพูดขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อรู้ตัวว่าเธอหนีไปแล้ว จึงรีบลุกไปใส่เสื้อผ้าเพื่อออกตามหาเธอ ขณะที่รามินกำลังจะลุกไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเงินสองพันบาทวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง
“เงินนี่คืออะไรวะ”
รามินหยิบเงินขึ้นมาแล้วพูดขึ้นอย่างงงๆ นั่งคิดสักพักคิ้วหนาก็ขมวดขึ้นทันที
“นี่คุณจ่ายเงินค่าตัวผมเมื่อคืนหรอ แม่ง แสบนักนะ เจอตัวก่อนเถอะจะจัดให้หนักเลย”
รามินขบกรามแน่นด้วยความโมโหเมื่อสาวสวยที่เขาตั้งใจจะสานสัมพันธ์อย่างจริงจังเห็นเขาเป็นแค่ที่ระบายเท่านั้น รามินละความสนใจจากเงินสองพันแล้วรีบแต่งตัว เมื่อออกจากห้องรามินก็รีบเดินมาขอดูกล้องวงจรปิดของโรงแรมเพื่อเอาภาพเธอไปให้ลูกน้องตามหาแต่ก็ต้องหงุดหงิดเมื่อกล้องวงจรปิดของโรงแรมนั้นเสียพอดี เขาจึงตัดสินใจไปที่ร้านเหล้าแต่ก็ไม่มีคนอยู่พอสำรวจบริเวณร้านก็ต้องผิดหวังเพราะเป็นร้านเปิดกลางแจ้งเล็กๆ เลยไม่มีกล้องวงจรปิดสักตัว ขณะที่รามินกำลังเดินไปที่รถที่เขาจอดไว้ที่สวนสาธารณะอย่างอารมณ์ไม่ดีเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เป็นเบอร์ของเวย์โทรมารามินจึงรับสายทันที
“มึงโทรมาทำไมไอ้สัส”
รามินพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีจนเวย์ได้แต่งง
(เอ้า! ไอ้สัส ใครเหยียบหางมึง ทำไมอารมณ์ไม่ดีแต่เช้าวะ)
“เรื่องของกู สรุปมึงมีอะไร”
(วันนี้มึงสายไอ้สัส กูไม่เห็นมึงมาเรียนก็โทรถามสิวะ)
เวย์ตอบกลับรามินไปตามตรงเพราะรามินไม่เคยมาเรียนสายเขาจึงโทรถามด้วยความเป็นห่วง ส่วนรามินก็มองเวลาในโทรศัพท์ก็เกือบเก้าโมงแล้วจึงรีบก้าวเท้าเดินขึ้นรถทันที
“กูตื่นสาย ขอเวลาแป๊บเดี๋ยวจะรีบไปแต่คาบแรกคงเข้าไม่ทัน จดงานเผื่อกูด้วย”
(เออ รีบๆ มา)
“เออ”
พูดจบรามินก็วางสายทันทีแล้วรีบขับรถไปแต่งตัวที่คอนโด รามินได้แต่คิดไว้ว่าเรียนเสร็จถึงค่อยมาตามหาเธอต่อ เพราะถึงจะอยากเจอเธอมากแต่ยังไงเรื่องเรียนก็สำคัญกับเขามากเหมือนกัน ส่วนเค้กเมื่อมาถึงหอสักพักก็เห็นไลน์ของห้องแจ้งเตือนขึ้นว่าอาจารย์งดคลาสเธอทุกวิชาในวันนี้เพราะอาจารย์คณะพวกเธอต้องไปประชุมทั้งหมดบวกกับวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดราชการแล้วแล้วเรียนอีกสองวันก็เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์เค้กจึงตัดสินใจหยุดยาวเพื่อไปพักใจที่บ้านเธอที่พัทยา เมื่อตัดสินใจได้เค้กก็โทรบอกนิชาเพื่อนของเธอทันทีเพื่อให้นิชาลาเรียนให้หลังจากวันหยุดราชการ เมื่อเพื่อนถามเหตุผลเค้กจึงบอกทุกอย่างเกี่ยวกับเรนให้นิชาฟังแต่ไม่ได้บอกว่าเมื่อคืนเธอไปนอนกับคนแปลกหน้ามา เมื่อนิชารู้เรื่องก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้จึงปล่อยให้เค้กกลับบ้านไปก่อนแล้วค่อยโทรคุยกันทีหลัง เมื่อคุยกันจบเค้กก็รีบเก็บเสื้อผ้าแล้วไปเอารถที่อู่ โชคดีที่รถซ่อมเสร็จพอดีเธอจึงขับรถกลับบ้านทันที ทางด้านรามินเมื่อเรียนเสร็จแล้วก็มาที่สนามแข่งอย่างอารมณ์ไม่ดีเพราะไม่รู้จะตามหาเธอยังไง เมื่อในหัวคิดแต่เรื่องของผู้หญิงคนนั้นรามินจึงเดินไปชวนไดม่อนดื่มที่ผับ
“พี่ม่อน ไปดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
รามินเอ่ยชวนไดม่อนทันทีเมื่อเข้ามาในห้องพี่ชายแล้ว ส่วนไดม่อนก็เงยหน้าจากเอกสารแล้วเอ่ยถามรามินทันที
“มึงจะดื่มแต่หัววันเลยเนี่ยนะ เป็นอะไร”
ไดม่อนเอ่ยถามรามินเมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆ ของน้องชาย
“ไว้ค่อยไปเล่าพร้อมกันกับพี่คินได้มั้ยครับ พี่คินมายัง”
“วันนี้ไอ้คินเข้าไปที่ผับเลย”
ไดม่อนตอบรามินทันทีเพราะอคินบอกไว้ว่าวันนี้เขาจะไปเคลียร์งานที่ผับ
“ดีเลย ป่ะพี่ ไปดื่มก่อนนะ น้องอยากปรึกษา”
รามินพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปกอดแขนไดม่อนอย่างออดอ้อนจนไดม่อนได้แต่ผลักหน้ารามินออกด้วยความหมั่นไส้
“เออ ไปก็ได้”
พูดจบไดม่อนก็ลุกเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรามินทันที เมื่อมาถึงผับแล้วก็เห็นอคินกับแพรวากำลังจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของผับ รามินจึงเอ่ยเรียกทั้งสองทันที
“พี่คิน แพร”
อคินและแพรวาหันหลังกลับไปตามเสียงก็เห็นรามินและไดม่อนเดินเข้ามาในร้าน
“สวัสดีค่ะ พี่ไดม่อน”
แพรวายกมือไหว้ทักทายไดม่อนด้วยท่าทางนอบน้อม
“สวัสดีครับน้องแพรวา ใจคอมึงจะลากน้องไปด้วยทุกที่เลยรึไงไอ้คิน”
ไดม่อนพูดทักทายแพรวาแล้วหันไปพูดใส่อคินทันทีเพราะหลังจากรู้ตัวว่ารักแพรวาแล้วอคินก็ไม่ยอมห่างแพรวาเลย
“เรื่องของกู”
อคินตอบกลับไดม่อนพร้อมกับยักไหล่กวนๆ ใส่เขา
“ปล่อยพี่คินไปเถอะพี่ หิ้วแฟนไปทำงานด้วยจะได้มีแรงทำงานสำคัญๆ ใช่มั้ยพี่คิน”
“ไอ้น้องเวร”
อคินด่ารามินทันทีเมื่อโดนรามินพูดกวนใส่เพราะเมื่อคืนรามินนั้นมากวนเขาตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับแพรวา ส่วนรามินก็ยิ้มกวนๆ ใส่อคินโดยไม่โกรธอคินเลยสักนิด
“ฮ่าๆ อย่าโมโหสิครับ ทำไมวันนี้มาที่ผับเร็วล่ะครับ ปกติพี่จะไปสนามแข่งก่อนนิ”
“เมื่อวานเคลียร์งานที่สนามแข่งเสร็จแล้วเลยมาที่ผับ แล้วพวกมึงทำไมถึงมาที่ผับตอนนี้”
อคินตอบกลับรามินแล้วเอ่ยถามรามินและไดม่อนกลับ
“ไอ้ตัวแสบอยากมาดื่ม”
ไดม่อนตอบอคินสั้นๆ จนอคินคิ้วขมวดขึ้นด้วยความสงสัย
“มึงมีเรื่องเครียดหรอรามิน”
เมื่อได้ยินคำถามจากพี่ชายรามินก็พยักหน้าทันที
"แพรครับ หนูไปรอที่ห้องทำงานนะครับ พี่ขอคุยกับรามินและไดม่อนก่อนได้มั้ยครับ"
อคินหันไปพูดกับแพรวาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนไดม่อนได้แต่ทำหน้าอึ้งเพราะไม่เคยเห็นอคินในโหมดนี้มาก่อน ส่วนรามินก็ยืนมองเฉยๆ เพราะตกใจไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ที่เขาไม่ให้แพรวาไปนั่งคุยด้วยเพราะไม่รู้ว่ารามินมีเรื่องเครียดอะไรแล้วอยากให้แพรวารับรู้ด้วยรึเปล่า เพราะปกติพวกเขามักจะคุยกันแค่สามคนเท่านั้น
"ได้ค่ะ พี่คินไปคุยธุระเถอะค่ะ เดี๋ยวแพรไปนั่งเล่นรอในห้อง"
"ให้แพรเข้าไปนั่งฟังด้วยก็ได้พี่"
รามินพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นอคินบอกให้แพรวาไปรอที่อื่น
"มึงโอเค?"
อคินถามความเห็นรามินอีกครั้ง
"แพรเป็นเพื่อนผม เป็นแฟนพี่ อนาคตก็เป็นพี่สะใภ้ผม ก็เท่ากับว่าแพรเป็นคนในครอบครัวเราแล้ว ถ้าพี่ไว้ใจแพรสามารถให้แพรรับรู้เรื่องของพี่ได้ทุกเรื่องผมก็ไว้ใจแพรเหมือนกัน"
รามินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงจะเป็นครั้งแรกที่อคินมีแฟนแต่เขาก็ดูออกว่าอคินรักแพรวามาก
"กูเห็นด้วยกับรามิน ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของมึง"
ไดม่อนพูดเสริมรามินอีกคน เพราะพวกเขาเชื่อว่าอคินเลือกคนรักได้ถูกแล้ว
"อืม ขอบใจนะพวกมึงที่เปิดใจให้แพรวา"
อคินพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ไดม่อนและรามิน
"ไปเถอะแพร ขึ้นไปดื่มไปคุยกันก่อนแล้วค่อยไปทำงาน"
รามินเดินไปตั้งท่าจะกอดคอแพรวาเพื่อเดินขึ้นไปที่ห้องประจำ แต่ก็โดนอคินดึงคอเสื้อจนหงายหลังกลับมาที่เดิม
"โอ้ย! พี่คินมาดึงผมทำไมเนี่ย"
รามินร้องโวยวายใส่อคินทันทีแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรเขา
"นั่นเมียกู มึงจะมากอดคอเมียกูไม่ได้"
"แต่แพรเป็นเพื่อนผมนะ ทำไมผมจะกอดคอเพื่อนไม่ได้"
รามินเถียงกลับอคินทันที จนไดม่อนได้แต่ยอมกับความหวงเมียของอคิน กับน้องก็ไม่เว้นจริงๆ
"พอเลยพวกมึงสองตัว เถียงกันอีกแล้ว ไปเถอะครับน้องแพรวาปล่อยให้มันกัดกันตรงนี้ล่ะ"
"ค่ะ"
แพรวาขานตอบไดม่อนพร้อมกับหัวเราะเอ็นดูกับท่าทางการเถียงกันของอคินและรามินแล้วเดินถามหลังไดม่อนขึ้นไปชั้นสองโดยไม่รออคิน
"แพรครับ รอพี่ด้วยสิครับ จะเดินตามไอ้ม่อนไปทำไม"
อคินรีบหยุดเถียงกับรามินแล้วตั้งท่าจะเดินตามแพรวาไปก็ต้องชะงักเมื่อโดนรามินพูดแซวเขา
"พูดครับทุกคำ พี่คินกลัวเมียนี่หว่า ฮ่าๆๆ"
"กูให้เกียรติเมีย ไม่ได้กลัว คุยกับมึงโคตรเสียเวลา เมียกูเลยไม่รอกูเลย"
พูดจบอคินก็รีบเดินขึ้นบันไดตามแพรวาไปโดยมีรามินเดินตามไปด้วย
- Writer
