Destined

Chapter 2

Masakit na ulo.

'Yan ang una kong nararamdaman. Ang bigat pa ng ulo ko na ang sarap pang itulog, ayaw ko pang bumangon. Kahit may katigasan ang kama ay ayos lang, gusto ko lang matulog.

Pero habang dinadalaw na naman ako ng antok ay biglang pumasok sa aking isipan ang huling pangyayari. Napabalikwas ako ng bangon. Kahit nahihilo pa ay sinikap kong magising ng tuluyan ang aking diwa.

Hindi ko inakalang gano'ng tao si Enrique kasi wala naman sa kan'yang mukha na kaya niyang gawin ang ganoong bagay. Hindi ko na din alam ang nangyari sa tiyahin ko, kung hinahanap pa ba nila ako. Pero mas lalo na ang mga magulang ko. Nangangamba ako sa maaring nangyari sa kanila.

Sa pagkaalala sa kanila, hindi ko mapigilang huwag maiyak. Wala na ang pangarap ko para sa kanila. Sigurado akong hindi ako makakatakas dito at kung magagawa ko man, hindi na ako makakalabas na buhay. Lalo na't nasa isang silid ako na gawa sa bato at wala ni isang bintana maliban sa pintuan na gawa sa bakal. 'Yan lang ang nakikita ko ng medyo maliwanag na ang aking paningin.

Nasa kama ako na kasya lang para sa isang tao, sa isang sulok ng maliit na silid. May nakita akong pinto, siguradong banyo iyon. Mayroon ding lamesa na pinapatungan ng kung anong mga papel at gamit. Pero ang nakaagaw pansin sa akin ay ang mga bagay na nakasabit sa isang gilid ng kwartong ito.

Mayroon doong iba't ibang klase ng kutsilyo, mallit man o malaki. Mayro'n ding 'yong nakikita ko sa telebisyon, iyong ginamit ng nagpoprosisyon tuwing Mahal na Araw, hinahampas nila sa likod at dumudugo, 'yon ang nakikita ko na iba't ibang laki at klase. Hindi ko alam kung ano 'yon pero nakakatakot. Mayroon pang lubid at posas. Hindi ko alam kung ano ang silid na ito, pero iba ang pakiramdam ko dito. Na parang ang daming sakit at sigaw ng paghihinagpis na ang naganap sa silid na ito.

Kaya naman, kailangan kong makatakas dito. Hindi pwedeng dito na lang ako at walang gagawin. Paano ang mga magulang ko? Siguradong nag-aalala na sila sa akin at baka nagkasakit pa. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may nangyaring masama sa mga magulang ko. Binigyan ko sila ng alalahanin at sakit sa ulo.

Napabalik ako sa ulirat dahil sa gitgit ng pinto, indikasyon na may papasok. Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko narinig ang yabag ng papalapit o hindi lang talaga dinig sa loob. Hindi ko lang alam at gulong-gulo pa rin ako.

Naghintay ako kung sino ang papasok mula sa pinto. Kahit alam ko na kung sino ay nagdadasal parin akong ibang tao ito, na mali ang sinasabi ng utak ko. Hindi ko kakayanin kung siya ang lumabas sa pintong lumalagitgit na.

Malaking pagkadismaya ang naramdaman ko ng makita ko ang lalaking kinaiinisan at kinakatakotan ko ngayon. Mas lalo pa ng makita ko ang nakakatakot niyang ngisi na nakapagbigay kilabot sa kaibuturan ko. Kabog ng dibdib ko ang tanging naririnig ko na lang habang nakatingin sa kanya hanggang hindi ko na napigilang mapaiyak. Sa bawat pagpatak ng aking luha ay katumbas ang samu't saring emosyon.

"Pakiusap, ibalik mo na ako sa amin." Pagmamakaawa ko habang umiiyak, hindi ko alam kung papayagan niya ako pero sinubukan ko pa rin kahit malabo. "Pakiusap, kailangan ako ng magulang ko." Dagdag ko pa.

"Hindi na pwede," at lalo pa itong ngumisi, "dahil patay kana." Sabi niya na sinundan pa ng halakhak niya na akala mo isang demonyo. Demonyo naman talaga siya dahil sa ginawa niya sa akin.

Napatigil ako at napatulala sa sinabi niya, iniisip kung totoo ang sinabi niya. Kinapa ko pa ang sarili ko nang sinabi niyang patay na ako, pero buhay ako. Ano ang ibig niyang sabihin?

"Stupid!" Malakas nitong sabi. Naglakad siya papunta sa akin at tumayo sa harap ng kama habang ang kamay ay napasuksok sa bulsa ng kan'yang pantalon. Habang ako ay umusad palayo at sumiksik sa uluhan ng kama. "Pinalabas kung patay ka na," pagkumpirma niya sa tanong ko.

"Pa-paano?" Utal kong tanong habang hindi makapaniwalang magagawa niya 'to.

"Nilaglag ko lang naman sa bangin ang sinakyan natin ng kinidnap kita. Pagkalaglag ay gumulong pa ito at... boom!" Nagmwestra pa ito ng pagsabog gamit ang dalawang kamay. "Magkasama tayong nasunog. Hindi ba ang galing ng plano? Wala ng maghahanap sayo, kaya akin ka na." May pagmamalaki niyang sabi na nakangisi pa habang ang mata niya at nakatingin sa akin. Alam kong pagnanasa 'yong nakikita ko sa kanyang mata kahit hindi ko pa nakikita sa totoong buhay maliban sa telebisyon. Nahintakutan ako sa titig niya, nanonoot iyon sa aking kalamnan.

Bago pa ako makapagsalita ay nakadagan na siya sa akin ng sobrang bilis. Hindi ko na masundan ang kanyang galaw, tulad ng hindi ko na magawang maglaban pa sa mabilis nitong paghablot sa damit ko kaya napunit ito.

"Huwag!" Sigaw ko at sinubukang takpan ang aking kahubdan gamit ang kamay ko, pero walang kahirap-hirap niya itong nakuha. "Umalis ka! Binatawan mo ako!" Sigaw ko pa habang nagpupumiglas. Sinubukan kong sinapin siya, lalo na ang kanyang gitna, pero napigilan niya ako gamit ang kaniyang mga binti.

Ang walanghiyang lalaki ay inangat ang dalawang kong kamay na nahuli niya kanina. Hindi ko alam kung saan nagmula, naramdaman ko na lang na naitali niya na ako. Mas nakaramdam ako ng takot sa bilis ng pangyayari.

Pinilit ko itong binabaklas, kahit masakit sa kamay ay sinubukan ko. Pero hindi ko man lang napansin ang ibabang parte ng katawan ko.

Sinubukan kong iangat ang ibabang parte ng katawan ko, baka sakaling mapadali sa aking na makawala sa pagkakatali ng aking kamay. Pero laking gulat ko na lang ang nasaksihan ko, nanlaki pa ang aking mata at bumilis ang tahip ng aking puso.

Laking gulat ko na lang na nakatali na ang dalawang paa ko sa haligi ng kama. Nakalantad na ang buo kong katawan at ako'y nakabukaka. Nakahain na ang lahat sa akin sa kan'yang mga mata. Mga matang nagiging kulay abo na habang hinahagod nito ng tingin ang buo kong katawan.

Napuno ng kilabot ang buo kong pagkatao. Naunahan na ding tumulo ang mga luha ko. Nawawalan na ako ng pag-asa kahit pinipilit kong hinihila ang kamay ko. Pinagsalikop ko ang binti ko baka sakaling matakpan ang aking gitna.

Sa isnag iglap ay nakalapit siya sa akin. Nag-umpisa siyang haplosin ang katawan ko, nakakadiri pero wala akong magawa. "Huwag! Tumigil ka!" Sigaw ko pa pero para itong bingi na nakangisi pa. Mukhang nasisiyahan siya sa kaniyang ginagawa.

Mula sa paa hanggang sa hita, nag-umpisa na agad siyang haplosin ang masilang bahagi ng aking katawan pero nanglaban ako. Diring-diri na ako, kaya pinipilit kong iiwas ang katawan ko. Pero isang malutong na sampal ag dumapo sa aking mukha, napaigik pa ako sa sakit no'n. Alam ko ding dumugo ng gilid ng aking labi dahil sa sakit.

"Ahhh..." Napaungol ako sa sakit.

"It is so good to hear you moan in pain." Bulong nito sa akin gamit ang banyagang salita, na naiintindihan ko. Bakas ang saya sa boses nito.

Hinawakan niya ang aking mukha ng kay higpit para humarap ako sa kanya. Pinilit kong labanan at ibaling sa ibang direksyon ang aking mukha, pero may mala-bakal ang kanyang lakas na hindi ko magawa.

"Your blood is so sweet." Sabi pa nito habang inaamoy-amoy ako hanggang dinilaan niya ang gilid ng aking labi kung saan dumadaloy ang dugo.

"Hmmm..." Pagpupumuglas ko ulit pero wala naman akong magawa. Kitang-kita ko pa ang pagpikit niya na nagpapakita na nasarapan siya sa kan'yang nalasahan.

"You're really so sweet." Nakangisi na siyang nakatingin sa akin ngayon, at mad lalo pang tumingkad ang kaniyang mata. "I want more."

Pagkasabi nito ay tumayo siya at naglakad sa harapan ng mga kutsilyo. Nilaro-laruan niya pa ang iba doon.

"A-ano ang gagawin ko?" Takot na takot kong tanong.

"Wala lang naman," nakangisi itong bumaling sa akin. Ngayon ay may dala-dala na itong manipis nq kutsilyo. Napalunok ako sa nakikita ko. "I just want to taste more of your sweet blood." Malademosyo pa nittong dagdag.

Hindi pa ako nakakahupa sa gulat at takot, nasa harap ko na siya agad. Hinawakan nuya ulit ako sa mukha. Pinilit kong magpumiglas pero wala akong magawa, maliban lang sa pag-iyak.

Nakangisi itong dahan-dahang nilapit ang kutsilyo sa mukha ko. Naduduling na ako habang tinitingnan itong lumalapit sa pisngi ko.

"H-huwag. Maawa ka!" Pagmamakaawa ko, pero napalitan lang ito ng isang sigaw. "Tama na." Naiiyak ko dahil sa sakit na naramdaman ko sa aking pisngi. Sinugatan niya ako doon.

Nakangisi itong tumititig sa aking pisngi, siyang-siya siya sa nakikitang sakit at sugat ko. Ramdam ko ang sakit at ang pag-agos ng dugo mula dito. Lumapit siya lalo, at ang sunod kong naramdaman ay ang pagdila niya sa pisngi ko. Nandidiri akong napapikit at hinayaan na lang siya sa gusto niya. Mahigpit ang kapit ko sa tali habang nakapikit at patuloy ang pag-agos ng aking luha.

Hindi ko na alam ang sunod. Basta puro sakit na ang sumunod doon. Mula sa pisngi, hanggang sa dibdib, pauntang tiyan ko, pero mas lalo na sa hita ko. Ilang ulit niya akong sinugatan at dinidilaan doon. Napapaungol na lang ako sa sakit at pandidiri. Lahat ng iyon ay nagawa niya ng hindi ako nakapanglaban pa.

"Matapos mo akong palasapin ng sarap, ikaw naman nag palalasapin ko." Bulong niya sa akin, at doon ako napadilat muli.

"Ha?" Nagtataka akong natanong, hanggang nakita kong isa-isa niya ng hinihubad ang kan'yang mga damit. Napailing ako ng paulit-ulit, pinipilit kong makawala. "Huwag! Hu-huwag!" Natatakot ako sa susunod niyang gagawin.

"Wala ka ng kawala." Sunod kong naramdaman ang pagkawasak ng iniingatan ko. Sobrang sakit nito na halos mawalan ako ng ulirat. Langitngit ng kama ang iyong maririnig habang nagpapakahulayaw siya sa aking katawan.

Patuloy lang ang pag-ulos niya habang paulit-ulit na sinasabi ang mga salitang ito. "Akin ka lang Liana. Akin lang!" Madiin niyang bulong sa tainga ko. Pinipilit kong lumayo sa kanya ngunit ang mga labi niya ay nagpakasasa na sa aking leeg. Kakagatin at minsan ay sumisipsip siya doon.

"Tama na..." Mahinang pagmamakaawa ko. Wala na akong lakas at boses para makapaglaban pa.

"Ang ingay mo!" Sabay sampal sa akin na halos ikawala ko ng ulirat sa lakas, pati leeg ko ay tumunog sa pagbaling ng aking ulo. Napatahimik ako habang patuloy na pagtulo ng aking luha. Nandidiri ako sa bawat haplos at halik niya sa akin. Sa bawat pag bayo niya, winawasak niya ang pagkatao ko.

Ginamit niya ako ng paulit-ulit. Sa ginagap, hindi ko naisip na mangyayari ito sa akin.

Binaboy niya ako!

Hindi lang katawan ko pati pagkatao ko. Sinira niya ang lahat ng sa akin at unti-unti niya akong pinapatay. Wala akong maisip na kasalanan para mangyari ito sa akin. Naging mabait ako sa lahat, pero bakit ito ang naging ganti? Pagtulo lang ng luha ang nagawa ko, habang nakatihaya at paulit-ulit niyang binababoy. Ginamitan niya pa ako ng panghampas na nakasabit aa pader. Ginawa niya akong hayop sa bawat hampas niya sa katawan ko. Hindi ko na mabilang ilang latay pa ang natanggap ko bago siya tumigil.

Lumipas ang mga oras, o araw, hindi ko na alam kung gaano na ako katagal dito. Sobrang hinang-hina na ako kahit sabihin pang pinapakain niya ako ng sapilitan. Oo, kumakain ako, pero halos walang tigil niya akong ginagamit at pinahihirapan. Pag hindi ako sumunod sa kanya, hinahampas niya ako ng sinturon niya o iyong nakasabit na bagay dito sa kwarto. Mayroon pang minsan, tinatali niya ako at sinusugatan ng patalim at didilaan niya iyon. Hindi ko alam bakit niyo 'yon ginagawa, lalo na't hindi ko din naman nakikita, nararamdam ko lang. Dahil aa bawat gamit nuya sa akin, mas pinili ko na lang na pumikit.

Sinasabi niyang parusa ko daw 'yon sa pagiging masama ko. Ako pa ba ngayon ang masama? Kaya, hindi ko mapigilang maiyak tapos maalala ang lahat. Halos hindi pa ako nakakatulog, wala ng lakas at masakit ang katawan kong maraming sugat na hindi niya hinilom. Ang iba kasi gumaling ng hindi ko alam kung paano pero parang wala lang ding halaga kasi mas masakit sa damdamin ang ginawa niya. Ang sakit sa bagsak ng pagkatao ko.

"Gising kana pala." Sabi niya ng kating-kati kong sagutin sana ng 'dahil 'di naman ako natulog' pero pinigilan ko na lang at nag bingibingihan. Hindi ko din maatim makita ang mukha niya kaya hindi ko siya nilingon.

Kung ano-ano pa ang sinabi niya pero ni isa ay walang pumasok sa isip ko dahil hindi ako nakikinig. Tumingin na lang ako sa kawalan. Mas gusto ko na lang ang mamatay, mas gusto kong matapos na ang paghihirap ko. Hindi dahil mahina ako. Kundi alam kong 'yon ang magandang pwedeng mangyari para matapos na ang paghihirap ko.

Hindi ko namalayan na lutang na pala ako kung hindi ko pa naramdaman ang sampal sa kaliwang pisngi ko. Halos mabali ang leeg ko sa pag-ikot ng ulo ko sa lakas ng tama no'n. Pero hindi ako nagpakita ng emosyon na nasasaktan ako kasi nasanay na ako sa sakit. Manhid na manhid na ako sa pisikal na sakit.

"Kanina pa ako nagsasalita pero hindi ka pala nakikinig," at sinampal niya ako ulit sa kanan naman. Napahiga na ako sa kama sa pagkakataong 'yon. Wala akong saplot na kahit ano kasi wala naman siya binigay kaya kumot lang ang nagtatakip sa katawan ko. Kaya naman kitang-kita ko ang pagnanasang nabuo sa mga mata niya. Alam ko na iyon kasi 'yon palagi ang nakikita ko sa mga mata niya pag nakikita niya ang katawan ko. "Kating-kati na akong tikman ka ulit. Kaya ngayon ay gagawin ko na kahit sabihin pang mamamatay ka." Nakangisi nitong sabi.

Napaatras naman ako doon dahil sa sinabi niya. Hindi ko alam ang gagawin ko, lalo ng makita ko ang paghaba ng pangil niya. Hindi ko alam kung ano siya pero nakakatakot siya sa tingin pa lang. Ngayon ko lang napagtantong, ayaw ko pang mamatay; kung kanina ay 'yon ang gusto ko, ngayon aya ayaw ko na.

Kaya luminga ako sa paligid at baka may paraan pa matakasan siya. Ngayon lang ako nakapag-isip ng makita ko ang malahalimaw niyang mukha.

Nakita ko ang mga kutsilyo doon sa lalagyan nito sa pader. Kaya naman pinilit ko ang katawan kong gumalaw. Habang gumagapang siya sa ibabaw ng kama papalapit sa akin, pinihit ko ang katawan ko gamit ang natitira kong lakas para makababa sa kama at tumakbo papunta sa mga kutsilyo.

Pero sa isang kisapmata, naramdaman ko ang pagsakit ng likod at leeg ko kasabay ang tunog ng nalaglag na bagay. Sakal-sakal niya na ako habang ang likod ko ay nasa pader na, at ang ilang patalim ay tumama pa sa balat ko.

"Akala mo makakatakas ka, stupid human?" Tumawa pa ito ng ubod ng lakas. Nakakatakot ang tawa niya pero parang may kung ano sa akin na hindi ako takot sa kanya, sa pagkatao niya, kundi sa kung ano ang gagawin niya mamaya. "You're wasting my time, so, I'm making it really fast for you kasi pinasaya mo din naman ako." Sabi niya at kita ko sa nanlalabong mga mata ko ang papalapit niyang bibig na may mahabang pangil sa leeg ko.

Napapikit na lang ako kasi alam ko wala akong panama sa kanya lalo na't nasa pader ako nakadikit at hawak ni Enrique ang leeg ko na halos ikawala ko na ng hininga. Kinakapos na ako ng hininga kaya napapahawak na lang ako sa braso niya. Nanindig pa ang balahibo ko ng maramdaman ko ang hininga niya sa leeg ko at ang luha ko ay walang tigil na sa pagpatak.

Subalit, bago niya pa ako masakmal, biglang lumipad ang pinto ng silid. Hindi niya natuloy ang balak kasi humarap siya sa pintuan para alamin kung ano ang mangyayari.

"Hindi ba, binalaan na kita, Enrique?" Sabi ng boses ng isang babae. Hindi ko alam pero ang gaan ng pakiramdam ko ng marinig ko ang boses niya. Parang ang sarap matulog habang nakikinig lang sa boses niya. Nakaramdam ako na ligtas ako dahil nandiyan siya.

"Sino ka para sundin ko? Walang kwentang asawa ka lang naman ng kapatid ko." Sabi niya at binitawan ako at humarap sa babae na palagay ko ay papasok pa lang ng silid na dahil medyo malayo pa ang kanyang boses. Ako naman ay habol ang hiningang hawak ang leeg. Ang higpit ng pagkakahawak niya na parang malapit ng maputol ang buto ko.

"Na kung wala ako, wala kayong kapangyarihan sa lipunan natin." Sabi pa ng babae. May iba pa siyang sinabi pero hindi ko na narinig dahil panghihina na ako.

Nahihilo ako kaya kinapa ko ang ulo ko, at doon ako napangiwi sa sakit. May sugat pala ako doon at dumudugo ito. Doon ko lang din naramdaman ang sugat ko sa likod. Nahihilo na rin ako at gusto ko ng pumikit. Umiling ako at pinilit ko ang aking sarili na h'wag makatulog dahil naririnig ko ang kalabog na indikasyong nag-aaway sila. Iniling-iling ko ang ulo ko para mawala ang hilo ko at kahit papaano ay nabawasan.

Doon ko nakita ang pangyayari sa aking harapan. Naglalaban nga sila at palagay ko talo ang babae kahit may patalim pa itong hawak.

Sa paglalaban nila, nabitawan ng babae ang patalim na hawak niya at tumalsik ito malapit sa akin. Kita kong nahihirapan na ito, at kung wala akong gagawin ay dalawa kami ang mamamatay. Kaya naman pinilit kong makatayo gamit ang pader bilang pambalanse. Nahihirapan man ang babae ay pinipilit niya paring lumaban kay Enrique. Kaya gagawin ko din ang makakaya ko para matulungan siya.

Kahit mahirap gumalaw at mabagal, naglakad ako papunta sa patalim at dinampot 'yon. Ngunit sa pag-angat ko ng aking tingin ay kita kong naghihingalo na ang babae kasi hawak siya ni Enrique sa leeg.

"Papatayin kita. Na dapat noon pa ginawa ng kapatid ko." Mabalasik niyang sabi, kaya bago niya pa magawa iyon. Parang may isip ang paa kong tumakbo papunta sa kanya. Hindi ko alam kung bakit hindi niya narinig ang yapak ko, pero nakalapit agad ako sa kanya.

Walang pag-aalinlangan tinusok ko ang punyal sa likod niya. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas at nabaon ko iyon sa bandang dibdib niya. Nabitawan niya ang babae na ngayon ay inuubo. Dahan-dahan itong humarap sa akin pero hindi ko na maihakbang pa ang paa ko. Parang napako lang ako sa kinatatayuan ko.

"Ma-may lakas ka pa palang saksakin ako." Sabi nitong humaharap sa akin. Nang tuluyan na siyang nakaharap, doon ko nakita ang pagtagos ng punyal sa dibdib niya. Sigurado akong pati puso niya ay natusok ko. Nagsusuka na rin siya ng dugo pero buhay parin. "Isasama ki-kita." Matalim ang mata niyang sabi.

Kasabay noon ay naramdaman ko ang sakit sa aking dibdib, napasuka din ako ng dugo. Kaya naman napatingin ako sa masakit.

Ang kamay niya... ay nakapasok sa dibdib ko. Ang dugo ay umaagos doon, nanghihina na ako lalo pa ng pinipiga niya ang puso ko.

Ang sakit!! Mas masakit kaysa sa naranasan ko. Nanlalabo na ang mata ko. Napapapikit na ako. Ngayon, kahit ano pang laban ko. Hindi ko na kaya. Unti-unting nawawala na ako ng ulirat pero may narinig ako bago pa ako tuluyang mamatay.

"I'm sorry. Sorry at na huli ako. Pero wala na siya, pero pasensya na din sa gagawin ko. Kailangan ka namin, kailangan kita. Sana mapatawad mo ko pagkatapos, a-"