Chapter .4 ของฉัน!! ห้ามยุ่ง

1532 Words

ชายหนุ่มปายตามองศินาราหมิ่นๆ ยัยอึ๋มนี่พลังเสียงเสียดสีสูง ต่อปากต่อคำไม่เลิก แล้วก็ไม่ยอมรับความจริงว่าตัวเองเป็นโจร เอาแต่เถียงๆ ว่าตัวเองบริสุทธิ์ จะให้เชื่อลงได้ยังไงหลักฐานคาตา แหวนมันไม่ได้มีปีกบิน จะได้บินไปเข้ากระเป๋าหล่อนเสียหน่อย แล้วมันก็ไม่มีขา พอที่จะเดินไปเข้ากระเป๋าหล่อนอีกเช่นกัน “มันเรื่องของฉัน ฉันต้องแก้ความเข้าใจผิดของคุณก่อน แล้วคุณไม่มีสิทธิ์มากักขังฉันไว้แบบนี้ด้วย” “เรื่องของเธอ แต่มันโยงมาถึงฉันด้วยสิ!!” “หยุดพูดเลยนะ...วกกลับมาที่เดิมอีกแล้ว...ฉันไม่ได้ขโมยๆ” “มีหลักฐานไหม? ถ้ามีเอามาแสดงให้ฉันดู แล้วฉันจะปล่อยเธอไป...” ชายหนุ่มพูดอย่างเหนือกว่า เขาเบ้ปากหมิ่นๆ เมื่อเจ้าหล่อนหุบปากเงียบ ไม่เถียงต่อ เหมือนกับว่าศินาราเองก็มีชนักปักหลังเหมือนกัน เพราะหากหล่อนไม่ได้ขโมยไป มันจะไปอยู่กับหล่อนได้ยังไง “คุณจะต้องเสียใจแน่ๆ ในวันที่ความจริงปรากฏขึ้นมา...ฉันไม่ใช่คนผิด!! และวันนั้น...ต่อให้คุณขอโทษฉันร้อยครั้ง!! ฉันก็จะไม่รีรอเลยที่จะซ้ำเติมคุณ...คอยดูสิ!!” เสียงเคร่งเครียดแววตาแข็งกร้าว เธอเชิดปลายคางขึ้น ศักดิ์ศรีของเธอมี และจะไม่ยอมก้มหัวให้ใคร? หากตัวเองไม่ผิด “พักรบ...มากินข้าวกันเถอะ...ฉันต้องออกไปทำงานอีก” ชายหนุ่มยกมือขึ้นแบเสมอหน้าตัวเอง เอ่ยชักชวนศินารา พรางถอนลมหายใจพรวดๆ “คุณก็ปล่อยฉันไปสิ คุณจะได้ไม่ปวดหัว…แหวนของคุณๆ ก็ได้คืนไปแล้วนี่” หญิงสาวอ้อนเสียงหวาน ดวงตาเธอเศร้าตรม มองสบนัยน์ตาชายหนุ่มด้วยความหวังเต็มเปี่ยม “เราจะพูดเรื่องนี้กันวันหลัง...ตอนนี้กินข้าวก่อน ฉันหิว!!” ฟาเบียนแสร้งพูดเสียงดุดัน ใจเขาอ่อนยวบเมื่อเผลอตัวสบนัยน์ตาใสซื่อของศินารา “ชิ!!” หญิงสาวสะบัดใบหน้าพรึ่ด!! เธอยกสองมือขึ้นกอดอก จนเรียวแขนช้อนดันเนินอกจนเกือบล้นทะลัก และฟาเบียนมองเห็น เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอเอือกๆ “ไอ้ชุดเน่าๆ นี่เมื่อไรจะเปลี่ยนเสียที” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องพูด เขาเขย่ากระดิ่งให้สาวใช้ยกถาดอาหารมื้อเช้าเข้ามาภายในห้องได้ และนี่เป็นสิ่งที่ศินาราไม่รู้ ฟาเบียนไม่เคยร่วมรับประทานอาหารกับคนแปลกหน้าในห้องส่วนตัว…ตามลำพัง... “ไอ้ชุดจ้ำบ๊ะ!! พวกนั่นน่ะ ใส่ไม่ลงหรอก มันทุเรศ” “หาไว้ให้แล้วน่า... อีกสักพักจะมีคนเอามาให้เองแหละ คงกำลังทำความสะอาดอยู่ หวังว่าเย็นนี้คงไม่เห็นเธอในชุดเน่าๆ นี่อีกครั้งนะ” เชอะ!! เจ้ากี้เจ้าการ บงการมันเกือบทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องส่วนตัว เขาไม่ใช่เจ้าชีวิตของเธอเสียหน่อย “เอ้ากินสะ!! ยิ่งผอมๆ แห้งๆ อยู่...” ฟาเบียนตักอาหารใส่จานของศินารา เขากล่าวกระทบหญิงสาว ปลายตาแหล่ไอ้ที่ว่าแห้ง แล้วก็รีบรอบกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เมื่อเขารู้แก่ใจดีว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองพูด เพียงแต่อยากประชดเท่านั้นเอง “มันของๆ ฉัน อย่ามายุ่ง!! จะแห้ง จะแฟบ มันก็เรื่องของฉัน” หญิงสาวตวาดกลับเสียงเขียว “หยุดพูดก่อน... พักกินข้าวก่อน เธอคงไม่อยากอารมณ์เสียระหว่างรับประทานอาหารหรอกนะ” ศินาราอยากร้องไห้ ผู้ชายร้ายกาจนี่ไม่ยอมฟังอะไรเลย เขาเอาแต่ซักถามแล้วก็ปักใจเชื่อ ใช่สิ!! เธอไม่มีอะไรมาคัดง้าง ไม่มีพยาน ไม่มีหลักฐานแก้ต่างความผิดของตัวเอง เธอจำใจร่วมวงกินข้าวกับฟาเบียน แม้อาหารจะอร่อยแต่ลิ้นมันชาจนไม่รู้รส เมื่อความเครียดสะสมอยู่ในใจ เธออยากกลับบ้าน... “ฉันไปทำงานล่ะ อย่าซนล่ะ อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก” ชายหนุ่มพูดเสียงร่าเริง เขาผุดลุกขึ้นยืน ยื่นหน้าไปใกล้ศินารา จนปลายจมูกเฉียดแก้มใสไปอย่างเฉียดฉิว “เอะ!!” หญิงสาวผงะหลบ เธอตวาดแว๊ดๆ ยกนิ้วชี้หน้าชายหนุ่มแต่ไม่กล้าสงเสียงเพิ่ม เมื่อร่างสูงใหญ่โน้มตัวลงมาต่ำ ใกล้ยิ่งกว่าเก่า “พูดยังไม่ทันขาดปากว่าอย่าซน เดี๋ยวกลับมาจะซื้อขนมมาฝาก” ปลายนิ้วร้อนผ่าว กดลงบนริมฝีปากอิ่มของศินาราก่อนจะรีบชักกลับไป เขาวางนิ้วแนบปากตัวเอง จนเธอได้แต่เบิกตาโตๆ ผิวแก้มร้อนฉ่า เมื่อพอจะรู้ความนัย “ไอ้ผู้ชายบ้า ลามก หื่น...$#@%M&฿” สารพัดคำด่าที่พอจะนึกออก เธอก่นด่าชายหนุ่มหมุบหมิบ ผิวแก้มร้อนระอุแทบจะเดือด...ถลาซุกหน้ากับหมอนใบใหญ่ กัดริมฝีปากอิ่มของตัวเองจนเจ็บเพราะตอนที่นิ้วของฟาเบียนแนบลงมานั้นเธอรู้สึกเหมือนไฟฟ้าช็อตจนตัวกระตุกวูบ!! หลังจากชายหนุ่มลับหายไปจากสายตา สาวใช้หลายนางหอบหิ้วชุดอยู่บ้านสบายๆ เข้ามาในห้อง พวกเธอเลี่ยงเอาชุดทั้งหลายไปเก็บในห้องนอน แต่ก็ไม่วายเหลือบมองผู้หญิงหนึ่งเดียวที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่หน้ากระจกใสริมหน้าต่าง เธอก็เหมือนกับคนทั่วๆ ไป ไม่ได้สวยโดดเด่น แต่ทำไมคุณท่านถึงได้จับมากักขังเอาไว้ มีคำสั่งหลายอย่างที่ฟาเบียนสั่งย้ำ เหมือนกับว่าชายหนุ่มแคร์หล่อนมากกว่าคุณแคทเทอรีนที่เหมาะสมคู่ควรกว่าเสียอีก “ไปอาบน้ำดีกว่า หยุดคิดเรื่องบ้าๆ ได้แล้ว” เสียงบ่นเบาๆ ก่อนที่ร่างบอบบางจะลุกขึ้นยืน เธอเดินกลับเข้าห้องนอน เปิดประตูตู้เสื้อผ้า เพื่อค้นหาชุดสบายๆ สำหรับผลัดเปลี่ยน หญิงสาวแอบเบ้ปาก รสนิยมของฟาเบียนเลิศหรูเหมือนเคย ถึงมันจะเป็นชุดธรรมดาอย่างที่เขาบอก แต่มันก็ถูกตัดเย็บอย่างประณีตและคงราคาแพงไม่ใช่น้อย “รวยตายล่ะ ขนาดชุดใส่อยู่บ้านนะนี่” เธออดใจไม่ไหวที่จะหลุดเสียงประชดประชันออกมา หลังอาบน้ำจนฉ่ำปอด เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่ค่อนข้างสบายตัวไม่ใช่ชุดหลวมโพลกรุ่มร่าม เธอเดินไปทรุดนั่งและเริ่มมองหาอะไรทำแก้เหงา แต่ก็ไม่มีสักอย่าง คงได้แต่ถอนลมหายใจทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์ “รับอาหารกลางวันอะไรดีคะคุณ” สาวใช้เยี่ยมหน้าเข้ามาถาม เพราะประตูห้องปิดตาย ไม่ขยับเปิดเสียทีจนบ่ายคล้อย “ขอบใจจ้ะ แต่ไม่อ่ะ” มันไม่รู้สึกหิว มีแต่ความกลัดกลุ้ม เธอจึงปฏิเสธกลับไป แล้วก็นั่งหน้าเศร้าต่อ ศินาราไม่รู้ว่าฟาเบียนกำชับกำชาให้สาวใช้ดูแลหล่อนอย่างดี และเมื่อหญิงสาวไม่ยอมรับประทานอาหารมื้อกลางวัน เรื่องนี้จึงถูกรายงานให้ฟาเบียนรับรู้ สาวใช้: ‘คุณผู้หญิงไม่รับมื้อกลางวันค่ะ’ ฟาเบียนสไลน์หน้าจอโทรศัพท์อ่านข้อความจากไลน์ที่สาวใช้ส่งมาหา เขาขมวดคิ้ว วางมือจากงานตรงหน้า รีบส่งข้อความตอบกลับไปทันที ฟาเบียน: ‘หล่อนทำอะไรอยู่’ สาวใช้: ‘ นั่งนิ่งๆ อยู่ที่ข้างกระจกหน้าต่างค่ะ’ ฟาเบียน: ‘อาการเป็นไงบ้าง หงอยๆ เหงาๆ หรือเปล่า?’ สาวใช้: ‘ประมาณนั้นเลยค่ะ เธอไม่ค่อยพูด พอคุณไปก็อยู่แบบนั้นตลอด’ ฟาเบียน: ‘เดี๋ยวฉันกลับไปจัดการเอง’ ชายหนุ่มตอบกลับไปแบบเร็วรี่ เขากดสวิตซ์ปิดคอมพิวเตอร์แบบไม่ต้องคิด ทั้งที่กำลังทำงานติดพัน รีบยัดโทรศัพท์ส่วนตัวเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท เอื้อมมือคว้ากระเป๋าใส่เอกสารแล้วก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน เมื่อรู้สึกเป็นห่วงยัยคนดื้อขึ้นมาติดหมัด ข้าวปลาไม่กินเดียวก็จะพาลเป็นลมเป็นแร้งไปอีก... “จะไปไหนคะฟาเบียน ไหน? เลขาฯ คุณบอกว่าคุณไม่ออกไปไหนไงคะวันนี้” เสียงหวานเจี๊ยบเอ่ยทักทาย พร้อมกับที่แคทเทอรีนปรากฏตัวขึ้น ทุกครั้งฟาเบียนจะยิ้มรับอย่างยินดี แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่าแคทเทอรีนมาผิดจังหวะ และเธอช่างน่ารำคาญ “คุณไม่ได้นัดผมไว้ใช่ไหม? แคท” ชายหนุ่มพูดย้ำให้แคทเทอรีนรู้สึกผิด... “ทุกครั้งแคทมาหาคุณ... แคทก็ไม่เคยนัดไว้ล่วงหน้านะคะ คุณมีเวลาให้แคทเสมอค่ะฟาเบียน” หญิงสาวพูดเสียงเรียบ เธอเหลือบสายตามองสำรวจชายหนุ่มคร่าวๆ เขาทำเหมือนกับว่ากำลังจะออกไปข้างนอก? ไหนเลขานุการของเขาบอกว่าฟาเบียนไม่ได้ออกไปไหนวันนี้ไง? “มันก็จริงนะแคท แต่บังเอิญวันนี้ผมมธุระด่วน!! ขออนุญาตไม่เทคแคร์นะครับ” ชายหนุ่มตัดบทห้วนๆ เขาต้องรีบไป... ไม่อย่างนั้นจะมีคนอดข้าวกลางวัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more