Nights With Mage Lastra Del Russo

Chapter 19

Mage

.

"Yuki?" bungad ko ng makita ko siya na nasa kanyang opisina na, hindi nito ako pinansin at abala itong binabasa ang isang papeles.

Maaga yata siya ngayong na tatrabaho, pero hindi ba dapat hinahandaan na niya ako ng kape? Hindi na bale baka gusto niya makauwi ng maaga ngayon kaya naman tinatapos na niya ang trabaho niya.

Kailangan ko nga palang idispatya ang papeles na 'yon dahil wala naman itong katutuhanan. Umupo ako sa'king lamesa at binuksan ang drawer na kung saan ko nilagay ang folder na nag lalaman ng papeles. Ngunit ng buksan ko ito ay wala akong nakitang folder doon. Pero dito ko lang 'yon nilagay. Saan naman napunta 'yon. Lahat na ng drawer sa lamesa ko ay nabuksan ko na pero hindi ko talaga ito makita. Hindi kaya may kumuha nito? dahil kung wala ay nandito lang 'yon. Pero sino naman ang kukuha nun?

"Hinahana niyo po ba ito?" napatingin ako sa'king lamesa na may naglapag dito ng isang folder. Nakaramdam ako ng kaba ng makita ko kung sino ang naglapag nito.

"Yuki," I look to her eyes, it's full of anger and sadness.

"Totoo ba ang laman ng folder na 'yan?" tanong niya sa'kin, bawat salita niya ay may diin at galit. Agad akong tumayo at aking kinuupuan at nilapitan siya.

"Let me explain Yuki," she avoid my hand and step back, her tears begin to fall down from her eyes.

"So, it's true na ikaw ang pumatay sa tatay ko?" she said between her sob, I try to approach pero lalo lang siyang lumalayo.

"No, Yuki it's not true, hindi ako ang pumatay sa tatay mo," I don't know why I even explaining this to her, but I feel that I should.

"Hindi? Pero sabi sa papel na 'yon ikaw ang pumatay sa kanya!" she shooted from the top of her lungs.

"Calm down Yuki, I was just a paper," muli ko siyang nilapitan para pakalmahin siya ngunit muling siyang lumayo sa'kin.

"Para sayo isa lang 'yong papel pero para sa'kin isang 'yong ebedensiya!" hindi ko na alam kung ano pa ang sasabihin ko sa kanya dahil mukha sarado na ang kanyang isip sa mga paliwanag ko.

"Look Yuki, You should calm down fi---"

"Wag kang lalapit!" bigla akong napaatras dahil, biglang siyang nag labas ng baril. That was my gun! Mukha nakuha niya ito sa drawer dahil kasama ito ng folder pero hindi ko ito napansin dahil abala ako sa paghahanap ng bwesit na folder na 'yon.

"Put the gun down Yuki, baka makalabit mo ang gatilyo," kalmadong wika ko habang sinusubukang lumapit sa kanya.

"Huwag kang lalapit!" bigla akong napatigil ng bigla niya kalabitin ang gatilyo ng baril.

"F*ck Yuki put down the Gun!" I shooted to her, muntikan na akong matamaan ng bala buti na lang ay dumaplis lang ang bala sa'king pisngi.

"Y- you kill him , you kill my father!!" halata sa kanyang mukha ang pagkagulat dahil sa pagkalabit niya ng baril pero pinipilit niyang maging maging matapang.

"Please put down the gun, let settle this calmly please Yuki. I'm begging you." I'm so desperate to get the gun to her baka kasi mapano siya. I know that she don't know how to use a gun.

" Bakit ako makikinig sa taong pumatay sa tatay ko?" pagmamatigas niya. She still pointing the gun to me but I don't care kung mabaril man niya ako ang mahalaga ay hindi siya masaktan.

" It's not me Yuki, Please Believe me." I'm trying to be calm para hindi na noya muling maisip pa na kalabitin ang gatilyo.

"Ayokong maniwala sa isang manlolokong tulad mo!" hindi talaga siya nagpapatalo, ang tigas ng ulo niya nakakainis kung hindi lang siya..

"Calm down Yuki, isn't you're pregnant with my baby? Baka mapano yung bata." I try to smile while looking at her, nalaman ko na buntis siya kay Simon, sinabi raw sa kanya ng kapatid niya na OB na nag pacheck up daw kahapon ang sekretarya ko, Simon ask her sister if si Bernadeth ba ba she said na hindi raw so it means it was Yuki.

"Wala kang pakialam kong buntis ako,

akala mo ba gusto kong pinag bubuntis ko ang anak ng isang mamamatay tao."

"I told you Yuki, Hindi ako ang pumatay sa tatay mo---" nanlaki ang aking mata ng bigla may umalingawngaw na tunog ng isang baril at pagkatapos at biglang bumagsak si Yuki sa sahid.

"Yuki!" Agad kong pinuntahan si Yuki para tingnan ang lagay niya, may tama siya sa kanyang tagiliran.

"Bi-bitawan mo ko," nasa bingit na nga siya ng kamatay nag mamatigas pa rin siya.

"Huwag ka na muna mag salita dadalhin kita sa hospital," wika ko sa kanya at dahan-dahan siyang binuhat, pagdating ko sa pinto ay sumalunong sa'kin si Jay na may hawak na baril,

"Boss M nasaktan ka ba? " nag-aalalang wika niya, tiningnan ko siya ng masama at nilagpasan siya.

"Bakit mo siya binaril?" inis na usal ko sa kanya.

"Pinakalma ko lang siya boss," depensa niya, napabuntong hininga na lang ako at tinuun ang pansing sa paglalakad.

"Tulungan mo na lang akong dalhin si Yuki sa hospitaal," wika ko sa kanya, agad niya naman itong sinunod at agad akong dinala sa emergency exit. Wrong timing pa ang pagkawala ni Simon dahil bumisita siya sa hospital ng Kuya niya.

Ilang saglit lang ay nakarating na kami sa parking lot, agad ko naman sinakay sa kotse ni Jay si Yuki. Pinaharurot naman niya ang kotse at tumungo na kami sa hospital.

"YUKI!!" tarantang usal ko habang tinatapik ang kanyang pisngi, hindi ko napansin na nakatulog siya.

"WAKE UP!" hindi siya pwede, hindi siya pwedeng mamatay.

"DADALHIN KITA SA HOSPITAL." Kailangan mong mabuhay Yuki please,

"HOLD ON YUKI, para sa magiging anak natin." I don't know my heart beat in horror, I have this feeling na ayaw mawala si Yuki.

"Jay bilisan mo ang pagpapatakbo!" halos pasigaw ko na wika sa kanya.

"Pero Boss baka mahuli tayo ng pulis," nag-aalangang wika niya.

"I don't care! Just please hangga't maaari paliparin mo na ang kotse, just to save Yuki," halos mangiyak kong wika. Wala na siya magawa kundi ang sundin ako. Buhay ni Yuki ang nakataya dito kaya wala na akong pakialam sa iba pa at saka Yuki carrying our child.

"Yuki?" muling tawag ko kanya, pero pansin ko na hindi na siya humihinga, lalo akong nataranta dahil dito.

"YUKI!" pasigaw na tawag ko sa kanya. Pero hindi na siya humihinga please, Yuki malapit na tayo.

"Plesase No, You can't do this to me, Wake up Yuki!"

"Wake up..."

.

Panginoon, alam kong isa akong makasalanan at nabahiran na ng dugo ang aking mga kamay. Alam mo panginoon na hindi ako ang tipo ng tao na laging lumalapit sayo, pero ito ako ngayon nag-mamakaawa na iligtas mo ang mag-ina ko.

Agad akong napatayo ng lumabas si Simon sa operating room, siya kasi ang nag opera kay Yuki para matanggal ang bala sa kanyang katawan.

"How's Yuki?" bungad ko sa kanya. He remove his face mask and gloves that he use for the operation.

"I have a good and bad news for you Boss," seryosong wika sa'kin ni Simon.

"Ano ang gusto mo munag malaman?"

"Say whatever you want, gusto ko lang malaman kung okay ang mag-ina ko," medyo inis na wika ko kanya.

"Okay- okay, Yuki is fine boss," bigla naman akong nakahinga ng maluwag dahil sa'king narinig. " But.."

"But what?" bakit nagpapabitin sa siya? Ipinatong niya ang kanya kanang kamay sa'king balikat at huminga ng malamin.

"Sorry boss Mage , but sad to say the baby don't survive, dahil mahina ang kapit ng bata," para akong naputukan ng ugat dahil sa'king nalaman, parang nanghina ang aking mga tuhod.

Nandilim ang aking paningin at napuno ng galit ang aking puso, and the next thing I know ay inaawat na ako ni Simon at ng iba pang mga doctor. Hawak ako ni Simon at ng isa pang doktor, Jay was now laying on the floor, his lips is bleeding and he was looking at me coldly.

"Boss Mage kumalma ka nasa hospital tayo," wika ni Simon, kumawala ako sa pagkakahawak niya at pilit na kinalma ang aking sarili. Pinaalis na ni Simon ang iba pang doktor para ilipat si Yuki sa ibang kwarto. Tiningnan ko lang ng masama si Jay at saka niluwagan ang aking necktie. Pareho kaming nagulat ni Simon ng biglang tumawa ng malakas si Jay.

"Grabe, isang babae lang pala ang kahinaan mo BOSS MAGE," matatawang wika ni Jay habang nakahawak ang kanya kamay sa kanyang mukha at nag sisilbi namang pang- suporta ang isa niya kamay sa kanyang pag-upo.

"Watch your words Jay! I'm still your boss," malamig na wika ko sa kanya. Muli lang siyang tumawa ng malakas na tila nababaliw.

"Dapat pala sinunod ko na siya sa tatay niya," natatawa niya wika. Bigla naman siyang nilapitan ni Simon ay kinuwelyuhan siya.

"What do mean ?" galit na wika ni Simon sa kanya.

"Hindi mo gets? Slow mo naman, Duj ako ang pumatay sa tatay ni---" bago pa man matapos ang sinasabi ni Jay ay bigla na siyang sinuntok ni Simon sa mukha. Dahil lahat ng kanyang pagkakasuntok ay napagapang si Jay at napaubo ito ng dugo per hindi ito makakapigil sa kanyang pag tawa.

" Bakit mo ginawa 'yon? I trust you," wika ko, halos pigilan ko ang aking saliri na muli siyang suntukan.

"Ano slow ka rin Boss M? Of course I hate you so much, to the point na tuwing nakikita kita nasusuka ako!" naguguluhan ako, why Jay doing this to me, after lahat ng pinag samahan namin, lahat ng 'yon ay isa lang ilusyon.

"Why, why did you do this to me Jay?"

I look at him with pain and sadness. He just look at me in disgust as a return.

"Sawa na 'kong maging sunod-sunuran sayo! I hate your f*ucking attitude." muling nandilim ang paningin ko dahil sa mga sinabi niya, sobrang babaw ng dahilan niya para saktan ang taong mahal ko, akmang kukunin ko na ang baril na laging nakatago sa'king coat ng bigla na lang tumumba si Jay sa sahid at mula sa kanya ulo ay umagos ang lawang dugo.

Napalingon ako kay Simon na halata mo kanya ang galit, " Simula pa lang hinala na ako sa kanya, buti na lang at umamin siya," malamig na wika niya habang natingin sa bangkay ni Jay, he return his gun to his doctor's gown, nilagyan niya pala ng silentzer ang kanyang baril kaya hindi ito nag-ingay. Napatingin siya sa'kin at saka ngumiti. "What? Inunahan lang kita Sir," napabuntong hininga na lang ako at saka napangiti ng mapait. Mas okay na siguro na ganito matapos ang pagkakaibigan namin.