ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เรื่องเมื่อวานทำให้เสี่ยใหญ่นอนไม่หลับ บุญเส็งเดินมาหยุดหน้าห้องนอนลูกสาว ตอนแรกว่าจะออกไปปางไม้ แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะเมื่อวานเขาจำสายตาเจ็บปวดของกัญญาณีได้ เขาเองก็ใจร้อนไม่น่าพลั้งมือตบหน้าเธอเลย ไม่น่าทำแบบนั้นเลย
“นุ๊กนิ๊ก แกอยู่ในห้องไหม”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เขาตะโกนถามเจ้าของห้องพร้อมเคาะประตูเรียกอีกครั้งและตะโกนเรียกเหมือนเดิม
“นังนุ๊กนิ๊ก แกได้ยินฉันไหม ถ้าได้ยินก็เปิดประตูมาคุยกันหน่อย”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ส่วนเจ้าของห้องที่เพิ่งกินยาลดไข้ไปหลังจากอาบน้ำเสร็จได้หลับสนิทไม่รู้เลยว่าพ่อมาเคาะประตูห้องของตัวเอง เธอหลับตาเคลิ้มกอดหมอนข้างและผ้าห่มแน่น
“ป๊ารู้นะว่าแกอยู่ในห้อง ออกมาคุยกันหน่อยนุ๊กนิ๊ก” เมื่อยืนเคาะนานเจ้าของห้องยังเงียบไม่ยอมมาเปิดประตูให้ คนใจร้อนก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที จากที่เคาะอย่างใจเย็นในตอนแรกเปลี่ยนเป็นทุบตีประตูแทน
ปัง! ปัง! ปัง!
“จะ
