เหมันต์ไม่คิดว่ากัญญาณีจะตรึงตัวเองไว้อีกครั้ง พอตื่นขึ้นมาซึ่งไม่รู้ว่าเวลานี้เวลาไหน เพราะนี่คือห้องใต้ดินที่เจ้าหล่อนนำเขามาขังไว้ พอมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เจอตัวร้ายแล้ว ไม่รู้หล่อนไปไหน เหมันต์ขยับแขนขาที่เมื่อยล้า สองแขนมีโซ่ตรึงไว้ สองขาก็ถูกมัดแน่นเหมือนเดิม แต่ดีหน่อยที่ครั้งนี้ปากและตาไม่ถูกปิดไว้ และเขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่ากลางห้องโถงใต้ดินแห่งนี้ ซึ่งไม่รู้คือที่ไหนของโลกนี้
“แม่งเอ๊ย!” เมื่อเขาขยับตัวดิ้นไปมา รู้เลยว่าไม่มีทางหลุดจากพันธะนี้ได้แน่นอนจึงหยุดดิ้น และตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือเฝ้ารอให้ยัยตัวร้ายมานั่นแหละ และที่สำคัญหิวก็หิว แถมคอแห้งกระหายน้ำที่สุด
“ยัยโรคจิตเอ๊ย! ไปไหนของมันนะ” เขามองจ้องทางบันไดที่มีไว้เดินขึ้นไปชั้นบนของห้อง มองแล้วมองอีกกัญญาณีก็ไม่ยอมโผล่มาสักที เขาทนไม่ไหวแล้ว
“เมื่อไหร่จะมา หิวเว้ย!”
เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง!
เขาร้องตะโกนพร้อมดิ้นแรงจนทำให้เสียงโซ
