(ฟาส)
สิ่งที่แผ่นดินพูดออกมามันทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ เหมือนใครเอามีดแหลมคม ระดมทิ่มแทงลงที่หัวใจของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือของฉันที่เคยสั่นกลัว มันเหมือนไร้เรี่ยวแรง ขาที่ยืนหยัดเหยียบพื้นก็แทบอ่อนล้า เมื่อได้ยินคำว่าเป็นแค่หมากที่อยากฆ่าก็เชิญ
"แผ่นดิน~~ฮึก ฮึก" ฉันสะอื้นร้องไห้ มองหน้าของแผ่นดินที่เต็มไปด้วยเลือดทั้งน้ำตา แววตาที่เคยที่ความห่วงใย แปรเปลี่ยนเป็นเฉยชาไร้ความรู้สึก
"ไม่มีประโยชน์งั้นเหรอ? ....ดี!! " เสียงของไอ้คนชั่วที่จับตัวฉันไว้ดังใกล้หู ฉันรับรู้ว่าได้ทุกอย่าง แต่ไม่อาจจะละสายตามองไปยังจุดอื่นได้ นอกจากผู้ชายที่ชื่อแผ่นดิน ปถวี นรเศรษฐ์ไพศาล
"............" แผ่นดินยืนนิ่งและยังคงจับปลายกระบอกปืนจี้กลางอก แล้วมองหน้าไอ้คนชั่วที่ฉันไม่รู้พวกเขาเป็นใคร แผ่นดินไม่คิดมองหน้าฉันสักนิดในตอนนี้...
"ไม่ได้รักกันแล้วเหรอ? " ฉันพูดออกไปเสียงแผ่ว พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย
