ซ่อนรักปถวี

(แผ่นดิน) "ผมต้องการให้การประมูลโครงการนี้ มันจะต้องเป็นเราเท่านั้นที่จะชนะการประมูล ไม่ว่าจะต้องทำยังไงบริษัทของเราจะต้องชนะ" "แต่คู่แข่งของเราก็ไม่ธรรมดา แล้วดินจะทำยังไง" "พ่อมั่นใจในตัวผมไหมครับ" "ดินไม่เคยทำให้พ่อผิดหวัง แต่ว่างานนี้คู่แข่งที่แกร่งก็เยอะ พ่อก็เลยหวั่น แต่พ่อก็เชื่อมั่นในฝีมือของดิน" "เพราะผมคือแผ่นดิน ปถวี ผมจะไม่มีทำให้พ่อผิดหวัง งานนี้เราจะต้องชนะครับพ่อ" ผมชื่อแผ่นดิน ปถวี นรเศรษฐ์ไพศาล ผมเป็นลูกชายคนโตของตระกูล นรเศรษฐ์ไพศาล ตระกูลที่เป็นอันดับหนึ่งในเรื่องของงานก่อสร้าง และถูกร่ำลือขนานนามจนเป็นที่รู้จัก เป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่แข็งแกร่ง จนใครต่อใครก็อยากจะเป็นพันธมิตรด้วย ผมเรียนจบสถาปนิค ระดับปริญญาโท ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ผมสามารถเป็นที่พึ่งของครอบครัวได้ พ่อและแม่ไว้ใจผมในรับหน้าที่ เพราะพวกท่านรู้ดีและยอมรับในฝีมือการทำงานของผม เพราะพ่อให้ผมคลุกคลีกับงานที่บ้านตั้งแต่เรียนมหา'ลัย ฝึกงานกับพ่อจนผมมีประสบการณ์ที่มาพอ พ่อไม่รีรอว่าผมจะต้องเรียนจบถึงจะต้องศึกษางาน เมื่อพ่อสั่งการว่าต้องทำ จึงไม่มีใครที่จะขัดได้ แม้กระทั่งแผ่นฟ้าน้องชายของผม ที่ตอนนี้กำลังเรียนปริญญาตรีปีสาม แต่พ่อสั่งให้แผ่นฟ้าเรียนบริหาร เพราะพ่อมองว่าแผ่นฟ้าน่าจะเก่งด้านนี้ สิ่งที่พ่อมองย่อมปราดเปรื่องเสมอ คาดการณ์สิ่งใดย่อมเป็นไปตามที่พ่อหวัง และมันก็ต้องประสบความสำเร็จ "พ่อเชื่อว่าดินต้องทำได้ งั้นวันนี้กลับบ้านไปกินข้าวกับแม่บ้างนะ แม่เขาคิดถึง" เมื่อผมกับพ่อตกลงคุยงานกันเสร็จ ก็ตบท้ายด้วยคำพูดที่ผมรู้ดีว่ามันคือคำสั่ง และผมก็คงจะรั้งรอหรือบ่ายเบี่ยงไม่ได้ สุดท้ายก็คงต้องไปอยู่ดี เพราะพ่อเอาแม่มาเป็นข้อต่อรอง ซึ่งผมยอมอยู่แล้ว ผมรักแม่มาก ยอมรับว่ารักมากกว่าพ่อ "ครับพ่อ แล้วตอนเย็นผมจะไป" เพราะปกติผมจะพักที่คอนโด มันใกล้ที่ทำงานมากกว่า ถ้าแม่ไม่บ่นคิดถึงหรือพ่อสั่งว่าให้กลับบ้านบ้าง ผมก็ไม่ค่อยจะไป เพราะงานที่ผมได้รับมอบหมาย มักจะจบสิ้นก็ดึกมาก ผมจึงเลือกค้างที่คอนโดที่ซื้อไว้มากกว่า "หวังว่าจะได้กินข้าวกับลูกชายคนโตของตระกูล นรเศรษฐ์ไพศาล กลับไปนอนบ้านบ้างก็ได้นะดิน แม่บ่นคิดถึง" พ่อของผมพูดแล้วยิ้มอ่อน ๆ ก่อนจะเดินมาตบบ่าของผมเบา ๆ "ครับพ่อ เย็นนี้ผมจะไปนอนที่บ้าน เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด" ผมให้คำตอบแก่พ่อ ท่านจึงฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม สิ่งที่สำคัญที่สุดของพ่อคือรอยยิ้มของแม่ และแม่มักจะยิ้มบ่อยเสมอเมื่อผมกลับไปบ้าน นั่นจึงทำให้พ่อพยายามชวนผมกลับบ้านบ่อย ๆ และน้อยครั้งมากที่ผมจะปฏิเสธ ถ้างานไม่เร่งด่วนจริง ๆ จนปลีกตัวไม่ได้ "งั้นพ่อไปก่อนนะ ฝากดูงานที่บริษัทด้วยไอ้ลูกชาย" "เดินทางปลอดภัยครับ" พ่อของผมกล่าวลา และผมก็รับหน้าที่เดินไปส่งพ่อยังประตู มองตามหลังของท่านจนท่านเดินไปไกลห่างออกไป ผมจึงกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้ง ตั้งหน้าตั้งตาสะสางงานที่ค้างคาให้เสร็จสิ้น จะได้รีบกลับบ้านทานมื้อเย็นฝีมือของแม่ที่ผมรัก "พี่ดิน!" ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยความนิ่งขรึม อยู่ ๆ เสียงหนึ่งที่ผมจำได้ดีว่าเป็นใคร 'แผ่นฟ้า' น้องชายของผมเองครับ เสียงที่มาก่อนตัวทุกครั้งที่รู้ว่าผมจะกลับบ้าน "ไงเรา" ผมทักน้องชายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ บุคลิกของผมที่จนใครต่อใครชินชา "สบายดีพี่ แล้วนี่มานอนค้างที่บ้านไหม?" แผ่นฟ้าเหมือนดีใจมากครับ ผมจึงรีบพยักหน้ารับเป็นการให้คำตอบ "พี่นอนกับผมนะ ผมมีเรื่องที่มหา'ลัยจะเล่าให้พี่ฟัง ผมอยากได้คำแนะนำจากพี่ด้วย" แผ่นฟ้าที่มักจะตะล่อมผมอยู่บ่อยครั้ง ทั้ง ๆ ที่น้องชายของผมก็โตแล้ว เพราะคำว่า พี่คือไอดอลของผม แผ่นฟ้าจึงมักจะติดผมแจ และดีใจจนออกนอกหน้าทุกครั้งที่เห็นพี่อย่างผมกลับบ้าน ชอบชวนหรือขอนอนด้วยเสมอ "อืม เอาดิ แล้วนี่แม่อยู่ไหน?" เมื่อตอบรับน้องชาย ผมจึงรีบเอ่ยปากถามหาบุพการีที่ผมรักทันที "แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว วันนี้แม่เข้าครัวเองเลยนะ เพราะรู้ว่าพี่จะมา พ่อโทรมาบอก" น้องชายของผมชี้มือไปยังครัว ที่ตอนนี้มีแม่กำลังสาละวนกับหม้อแกง "พี่ขอไปหาแม่ก่อน" "ครับ ผมไปด้วย!" ผมและน้องชายเดินกอดคอกันไปยังห้องครัว ตัวของแผ่นฟ้าเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย จึงง่ายที่ผมจะวางแขนบนบ่าของน้อง "ถ้าผมเรียนจบ ผมจะไปช่วยงานพี่ พี่จะได้ไม่เหนื่อย พี่คือไอดอลของผมนะพี่ดิน" และคำว่าผมคือไอดอล ก็มักจะออกจากปากของแผ่นฟ้า จนผมนั้นได้ยินบ่อยครั้ง และทุกครั้งผมก็จะมีรอยยิ้มอ่อนให้น้องตลอด รู้สึกดีที่ผมนั้นได้เป็นแบบอย่างให้ใคร ๆ มันรู้สึกภูมิใจนะครับ "เรียนให้จบก่อนเถอะ แล้วเรียนเป็นไงบ้าง" "ก็ดีครับ แต่....." "ดินลูก!" ผมกับน้องเดินคุยกันมาตามทางที่เดิน แผ่นฟ้าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ต้องหยุดชะงักคำพูดไว้ เมื่อแม่หันมามอง แล้วพบเจอกับพวกเราทั้งสองก่อน "คิดถึงแม่จังเลยครับ" ผมเดินเข้าไปกอดแม่ แม่กอดตอบและหอมแก้มของผม ท่านจะทำแบบนี้ประจำ มันคือความอบอุ่นและความน่ารักที่ครอบครัวทำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จนกลายเป็นความคุ้นชิน "คิดถึงแต่ไม่ค่อยมาหาแม่เลย...พ่อคนรูปหล่อใจร้ายของแม่" แม่ผละกอดแล้วพูดเหมือนกับเง้างอน แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ผมได้เห็น "งานเยอะมากเลยครับแม่" ผมให้คำตอบด้วยท่าทางนิ่งเรียบดังเดิม "พักผ่อนบ้างนะดิน ดูสิลูกซูบลงเยอะเลย ทานข้าวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้" แม่จับแขนของผมสองข้าง แล้วถอยห่างหนึ่งก้าว ไล่สายตากวาดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสังเกต "ผมทำเพื่อพวกเราครับ เพื่อบริษัทของเรา แม่อย่าห่วงเลยนะ ผมดูแลตัวเองได้" ผมรีบบอกท่านไป เพราะจากสีหน้าแล้วคงเป็นห่วงผมไม่น้อย "ให้แม่หาคนมาช่วยลูกไหม แม่แนะนำได้นะดิน" คงเพราะห่วง แม่จึงเสนอตัวช่วยให้ผม ซึ่งครั้งก่อนพ่อเคยเสนอให้ แต่ผมไม่อยากจะวุ่นวาย ผมไม่ชอบ! จึงปฏิเสธพ่อไป แต่กับแม่ทำไมผมถึงไม่อยากปฏิเสธ เพราะสีหน้าของแม่ แววตาของแม่ที่ดูจริงใจและรักผม ผมสัมผัสได้จากสิ่งเหล่านี้ แต่สำหรับพ่อท่านก็คงรักผมแหละ แต่ความรู้สึกของผมบอกว่ารักไม่เท่าแม่ "ลำบากแม่เปล่า ๆ ผมทำได้ครับ" "แม่รู้ว่าดินทำได้ แต่แม่เป็นห่วงดินไงลูก แม่ขอได้ไหมแค่คนช่วย รับรองว่าไว้ใจได้และเก่งแบบที่ดินต้องการ แม่ว่าดินต้องชอบแน่ ๆ เธอเป็นลูกสาวเพื่อนรักของแม่เอง" แล้วทีนี้ผมจะปฏิเสธยังไงล่ะครับ แม่เล่นอ้อนพูดตะล่อมขนาดนี้ แถมสีหน้าของแม่ยังดูห่วงผมเอามาก ๆ "เหมือนผมไม่มีตัวตนเลยอะ" เสียงของแผ่นฟ้าพูดแซว ทั้งที่ก็ยืนอยู่นาน มองผมกับแม่คุยกันไม่เห็นจะอะไร มำเพียงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "อะไรกัน แผ่นฟ้าก็ ทำเป็นน้อยใจไปได้ทั้งที่ก็อยู่กับแม่ทุกวัน เรานี่นะ" แล้วแม่ของผมก็เอื้อมมือลูบแก้มของแผ่นฟ้าด้วยรอยยิ้ม ผมมองการกระทำที่อ่อนโยนของแม่นิ่ง ๆ "อิจฉาพี่ดินจังโว้ย" แผ่นฟ้าพูดขึ้นเสียงดัง เงยหน้าตะโกนเสียงลั่น จนแม่นั้นต้องส่ายหัวเบา ๆ "ไปอาบน้ำเลยทั้งสองคน เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกัน วันนี้แม่มีความสุขเพราะลูกทั้งสอง ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา" แม่บอกพร้อมลูบแก้มผมและแผ่นฟ้าพร้อมกัน ฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ผมทุ่มเทกับงาน เพราะอยากให้ครอบครัวไม่ขาดแคลน "ครับ...อ่อแล้วเรื่องที่แม่จะหาคนมาช่วย ผมไม่ปฏิเสธ แล้วแต่แม่เลยครับ ถ้าแม่บอกว่าดีผมก็ว่าดี" ผมหันกลับมาแล้วให้คำตอบยืนยันกับสิ่งที่ผมตั้งใจ และแม่ก็หวังดีกับผมเช่นกัน "จริงนะ แม่จะได้รีบโทรบอกหนูฟาสไว้" "ครับ" แม่เหมือนดีใจที่ได้ยินคำตอบของผม "ถ้าทำความรู้จักสนิทกันได้แม่ก็ไม่ว่านะดิน" "ไม่หรอกครับ เพราะผมไม่คิดจะรักใคร"   *****(2)