Love the media กลิ่นสื่อรัก

Love the media : 7

19:00 นาฬิกา

นักศึกษาจำนวนมากกำลังนั่งกับคู่ตัวเองอยู่ ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าก็พบกับดาวระยิบระยับไปหมด ฉันคงไม่โชคดีได้กลิ่นธูปจนสติแตกหรอกนะ ในใจก็คิดเช่นนั้น

"น้องๆคะ พี่จะมาอธิบายวิธีการเข้าทดสอบความกล้านะคะ" ฉันหลุดจากภวังค์ก่อนจะมองไปที่รุ่นพี่ผู้หญิงที่มีหน้าที่เป็นสตาร์ฟ

"พี่จะแจกผ้าให้ถูกติดมือไว้ซึ่งแต่ละสีแต่ละขนาดจะไม่เหมือนกัน ทุกคู่ต้องเดินเข้าไปในป่าซึ่งจะมีธงปักอยู่ ทุกคนห้ามออกจากเส้นทางเด็ดขาด ทุกคู่ต้องเดินเข้าไปหาผ้าที่มีลักษณะเหมือนของตัวเอง ถ้าคู่ไหนหาเจอแล้วให้รีบออกมา เอาผ้ามาให้พี่ เข้าใจไหมคะ"

"เข้าใจครับ/ค่ะ" ฉันหันไปหาพี่ไวน์แต่กลับไม่เจอ ว่าแต่พี่เขาไปไหนนะ

"พี่จะให้ไฟฉายคู่ละอัน รอบแรกจะเข้าไปห้าคู่ก่อนนะคะ" กึก ฉันเลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองคนที่เดินมานั่งข้างๆ แต่ต้องขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาไม่ใช่พี่ไวน์แต่เป็นพี่ติณพร้อมกับผ้าที่ผูกกับข้อมือซึ่งมันคือสีเดียวกับฉัน

"พี่มาได้ไง แล้วพี่ไวน์ล่ะ" เขาไม่ตอบก่อนจะลุกยืนขึ้น พี่ติณก้มมองฉันเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันถามเลยสักนิด เขากำลังเมินคำถามของฉัน

"ไปได้แล้ว คู่เรารอบแรก" คู่เรา อย่าบอกนะว่าเขามาแทนพี่ไวน์ โหดๆอย่างเขา ขืนทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ฉันคงไม่โดนฆ่าหมกป่าหรอกนะ

ผมเดินเข้าในป่าที่มืดซึ่งมีแค่แสงจากไฟฉายส่องนำทางพร้อมกับเด็กแสบที่เดินตามผมมา ทุกคู่แยกเดินตามเส้นทางที่ตัวเองอยากไป เมื่อถึงสามแยกผมก็เลือกที่จะเลี้ยวซ้าย

"ทะ ทำไมมันมืดแบบนี้นะ" เสียงร่างบางบ่นคนเดียวก่อนที่จะรีบเดินมาข้างๆผม

ตุ๊บ กรี๊ด เสียงกิ่งไม้ตกทำให้เธอเผลอกอดผมซึ่งทำให้ผมยิ้มทันที "มันเสียงอะไรนะ" เธอพูดทั้งๆที่หน้ายังซบอยู่กับอกของผม

"ถ้ากลัวก็จับแขนฉันไว้" น้องค่อยๆจับแขนของผมก่อนที่พวกเราจะเดินตามทางต่อไป

แฮร่ กรี๊ด "เฮ้ย พราวไหมอย่าไปทางนั้น" ผมร้องห้ามร่างบางที่วิ่งออกนอกเส้นทางเพราะตกใจไอ้เพื่อนตัวดีของผมที่ปลอมตัวเป็นผี

"กูขอโทษ กูไม่คิดว่าน้องจะวิ่งไปทางนั้น" ผมไม่ฟังคำแก้ตัวของมันก่อนจะรีบวิ่งไปตามพราวไหมทันที แย่แล้วสิ

"พราวไหมเธออยู่ไหน" ผมตะโกนเรียกเธอแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ ทางก็มืดส่วนเธอก็วิ่งไปตัวเปล่าแถมยังเป็นป่าที่ไม่คุ้นเคยอีก ทำให้ใจผมเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก

พรึบ!! จู่ๆก็ปรากฏร่างผู้ชายวัยชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าผม "ท่านเจ้าที่"

"แม่หนูคนที่มากับเองวิ่งเข้าไปในป่าลึกทางนั้น เองรีบตามไปก่อนที่แม่หนูคนนั้นจะสติแตกมากกว่านี้ ข้าละเหนื่อยกับมนุษย์จริงๆ" จบประโยคสุดท้ายท่านก็หายไปทันที ผมจึงรีบเดินตามทางที่ท่านบอก

ฉันหยุดวิ่งก่อนจะหันไปมองรอบๆป่า ซึ่งมันมืดไปหมด "พี่ติณ พี่อยู่ไหน" ไร้เสียงตอบรับ ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

พรึบ!! ตุ๊บ กรี๊ด ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ "ฮือ ฮือ" จู่ๆน้ำใสๆก็ค่อยๆไหลออกมา ฉันกลัว เขาอยู่ไหน ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้คนเดียว ฉันค่อยๆนั่งกอดเข่าตัวเองก่อนที่จะรู้สึกลัวมากกว่าเดิมเมื่อได้กลิ่นธูปรุนแรงมากเท่าที่เคยได้กลิ่น ขนลุกชันกับสถานการณ์อันเลวร้าย

"อย่าทำอะไรหนูเลย หนูกลัวแล้ว" ฉันปิดจมูกตัวเองแน่นพร้อมกับเสียงสะอื้น

"พราวไหม ได้ยินฉันไหม" ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นแสงไฟฉายพร้อมกับร่างสูง

"พี่ติณ พราวอยู่นี่ ฮึก" และใจฉันหล่นวูบทันทีเมื่อพี่เขาไม่ได้ยินเสียงฉัน พี่เขาเดินผ่านฉัน มันเกิดอะไรขึ้น กลิ่นธูปที่ลอยมาจากข้างหน้าฉัน ทำให้ฉันรีบก้าวถอยหลังทันที ฉันไม่รู้ว่าข้างหน้าฉันมีอะไรแต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย ฉันกำมือแน่นพร้อมตัวสั่นตลอดเวลา

"พราวกลัว แม่ช่วยพราวด้วย"

ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีเลย ผมเดินมาในป่าลึกพอสมควรแต่กลับไม่เห็นพราวไหม พรึบ!! ผมหันไปมองเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรเดินผ่าน และผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่สัตว์หรือคนแน่ๆ

"คุณต้องการอะไร" ผมตะโกนถามก่อนที่จะปรกฏร่างผู้หญิงขึ้น เธอร้องไห้ ก่อนจะเข้ามาประชิดตัวผมซึ่งทำให้ผมก้าวถอยหลังทันที

"ช่วยปลดปล่อยฉันที" ผมขมวดคิ้วทันที

"แล้วผมต้องทำยังไง"

"ช่วยแก้เชือกที่มัดต้นไม้นั้นออกที" ผมส่องไฟฉายไปก็พบกับต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีเหมือนเชือกมัดอยู่ ก่อนที่จะเห็นร่างของคนที่ผมตามหานอนไร้สติอยู่ตรงนั้น

"พราวไหม ได้ยินฉันไหม" ผมประคองร่างบางขึ้นก่อนจะเรียกแต่ร่างบางกลับไม่มีวี่แววตื่นขึ้นมาเลย

"คุณทำอะไรเธอ" ผมหันไปตะวาดใส่วิญญาณผู้หญิงคนนั้น ซึ่งทำให้เธอยิ้มขึ้นมาทันที แม่ง จะยิ้มอะไรนักหนาวะ

"แก้มัดให้ข้า แล้วผู้หญิงคนนี้จะฟื้น" ผมวางร่างบางลงก่อนจะแก้มัดต้นไม้ต้นนั้น จู่ๆเธอก็กลายเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ เธอยิ้มมาให้ผมก่อนที่เธอจะหายไป

"พี่ติณ" ผมก้มไปมองร่างบางที่เรียกชื่อผม ก่อนที่จะดึงเธอเข้ามากอด

"ฮึก ฮือ พราวกลัว" ผมกระชับกอดแน่นขึ้นเมื่อเห็นเธอร้องไห้

"พี่อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" แป๊ะ แป๊ะ น้ำที่ตกลงมาจากฟ้าพร้อมกับลม ผมพะยุงพราวไหมขึ้นก่อนที่จะพาเธอเดินไปหาที่หลบฝน

พี่ติณพาฉันเดินมาหลบฝนอยู่ในถ้ำ ฉันนั่งมองพี่ติณที่ถอดเสื้อมาคลุมให้ฉันบวกกับอาการแปลกๆของฉัน ตอนนี้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ฉันดีใจมากที่พี่เขาตามหาฉัน และอ้อมกอดของเขาทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยทุกครั้ง

"มองหน้าแล้วยิ้มคิดอะไรกับพี่หรือเปล่า" ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันที คนอะไรหลงตัวเองชะมัด

ฟุดฟิดๆ ฉันหันไปมองที่ขาตัวเองก่อนจะพบกับสัตว์ชนิดหนึ่งที่คนอื่นว่ามันน่ารัก แต่สำหรับฉันแล้วมันน่ากลัว พรึบ!! ฉันกระโดดไปนั่งบนตักพี่ติณก่อนจะกอดคอเขาไว้แน่นพร้อมกับหลับตาชี้ไปที่หนูตัวนั้น "หนู หนูอยู่ตรงนั้น" ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องน่ากลัวแบบนี้นะ

"กลัวหนูว่างั้น" ฉันพยักหน้าให้เขาเบาๆ แล้วจู่ๆมันก็วิ่งออกไป เปรี๊ยง และฉันต้องกอดคอเขาแน่นกว่าเดิมเมื่อจู่ๆเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นมา ตอนนี้หัวใจฉันเต้นรัวเพราะทั้งรู้สึกตกใจและก็กลัว ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาที่กอดเอวฉันไว้ คลายความกลัว

"รู้ไหมว่านั่งแบบนี้มันอันตราย" ฉันกระพริบตาปริบๆ แสงจากฟ้าแลบทำให้ฉันมองเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของเขา พร้อมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดหน้าฉัน และฉันต้องเบิกตากว้างทันทีเมื่อสัมผัสถึงอะไรอุ่นๆที่ริมฝีปาก ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับ พร้อมกับกำเสื้อเขาแน่น นี่เขาจูบฉันงั้นเหรอ

มือหนาเลื่อนมาจับท้ายทอยของฉันก่อนจะกดให้โน้มไปหาเขา ฉันได้แต่ตัวแข็งทื่อพร้อมกับกระพริบตาก่อนที่จะรู้สึกว่าขนตาฉันสัมผัสโดนหน้าเขา เขาถอนริมฝีปากออกก่อนจะมองหน้าฉัน "หลับตาลง" จบคำพูดพี่ติณโน้มหน้าเข้ามาประกบปากจูบฉันอีกครั้ง ฉันค่อยๆหลับตาลงตามที่เขาบอก แล้วทำไมฉันต้องทำตามเขาด้วยล่ะ ฉันต้องขัดขืนเขาสิ แต่ทำไมร่างกายฉันมันกลับตรงกันข้าม

"อื้อ" ฉันกำเสื้อเขาแน่นเมื่อคมเขี้ยวของเขากำลังขบเม้มริมฝีปากล่างของฉัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งเรียวลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของฉัน และฉันต้องกำเสื้อเขาแน่นกว่าเดิมเมื่อจูบที่อ่อนโยนเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรง

ฉันพยายามดันเขาออกเพราะรู้สึกกลัวจูบที่ร้อนแรงของเขา แต่กลับไม่เป็นผลเมื่อยิ่งผลักเขาออกเขาก็ยิ่งจับท้ายทอยฉันแน่นกว่าเดิม ตุ๊บ ตุ๊บ ฉันทุบอกของเขาเพราะตอนนี้เริ่มจะขาดอากาศหายใจ และเขาก็เปลี่ยนมาเป็นจูบที่นุ่มนวล กดย้ำส่วนนั้นสองสามครั้งก่อนจะถอนริมฝีปากออก

ฉันรีบหายใจทันทีก่อนจะถูกมือหนาจับคางให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา "ทำไมไม่ห้ามพี่ล่ะ รู้ไหมว่าตอนนี้ปากบวมหมดแล้ว" ฉันแตะริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกว่ามันแสบ ว่าแต่ฉันเสียจูบให้เขาอีกแล้วเหรอเนี่ย แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเขาล่ะ ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามาอีกครั้ง

"เงียบแบบนี้ อยากให้จูบอีกใช่ไหม"