Love the media กลิ่นสื่อรัก

​เอี๊ยด รถเคลื่อนตัวมาหยุดตรงหน้าคณะก่อนที่ผมจะลงจากรถ แล้วเดินไปหาเพื่อนที่กำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้บริเวณลานเกียร์ "มาเช้าดีนี่ กูนึกว่ามึงจะนอนกกอยู่กับเด็กซ่ะอีก" และนี่เป็นเสียงของไอ้ปลื้มเพื่อนของผม อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าผมเป็นใคร ผมชื่อติณ ณชล วชิรหัตถ์ เป็นลูกชายของพ่อต้ากับแม่มะนาว ผมเรียนโยธา ปี3 และยังมีตำแหน่งพี่เฮดว้าก ผมมีเพื่อนอยู่ สอง คน คนที่หนึ่ง ชื่อปลื้ม มันเป็นคนขี้เล่น และก็เจ้าชู้แต่น้อยกว่าผม ส่วนคนที่สอง มันชื่อไวน์ มันเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ แต่จริงๆมันก็เจ้าชู้ไม่แพ้ผมเหมือนกัน แต่พวกเรามีกฏอยู่หนึ่งข้อ ถ้าเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่เราจะหยุดทันที "กูไม่มีอารมณ์ไปนอนกกกับผู้หญิงหรอกเว้ย" พวกมันสองคนเลิกคิ้วทันที "ทำไม่วะ หรือว่ามึงเจอคนที่ใช่แล้ว" ผมยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินไปห้องน้ำ จริงๆที่ผมบอกพวกมันไปแบบนั้นเพราะว่าช่วงนี้ผมมักจะเห็นเหตุการณ์แปลกๆเวลาออกนอกบ้าน ผมก็เลยไม่ออกไปไหน ผมลืมบอกไปที่จริงผมมีความสามารถพิเศษอยู่ ผมสามารถมองเห็นวิญญาณและรู้อนาคตของคนอื่นด้วยการสัมผัส สัมผัสที่หมายถึงก็คือ ถ้าผมสัมผัสตัวของบุคคลนั้นพร้อมกับตั้งสมาธิผมก็จะรู้ถึงสิ่งที่อยากรู้ "มาเข้าห้องน้ำเหรอคะ" ผมหันไปมองนิสาดีกรีดาวคณะบริหารซึ่งเธอก็คือคู่นอนของผม "ไม่ใช่เรื่องของเธอ" หมับ!! และผมต้องหยุดชะงักเมื่อถูกนิสาคว้าแขนเอาไว้พลางหันไปมองใบหน้าแต่งแต้ม "คืนนี้นิสาว่างนะคะ" ผมยกยิ้มมุมปากกับท่าทียั่วยวนของเธอ "เลิกเรียนไปรอฉันที่รถ" ผมก็ไม่ใช่เทพบุตรอะไร เสนอมาก็แค่สนองกลับก็แค่นั้น ฉันยืนหอบพร้อมขยับแมสปิดหน้าแล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆที่ลานเกียร์ ฉันชื่อ พราวไหม ชนิดา วิทรากุล ฉันเรียนโยธา ปีหนึ่ง ฉันมีเพื่อนอยู่สองคน คนที่หนึ่ง ชื่อที นางเป็นเพื่อนสาวของฉันพอดีเรารู้จักกันตอนที่เดินชนกันนะ ตอนนั้นฉันนึกว่านางเป็นผู้ชายแมนๆเตะบอลซ่ะอีก แต่พอนางเห็นผู้แค่นั้นแหละ ฉันก็รู้ว่านางเป็นเพื่อนสาวทันที ส่วนคนสุดท้าย ชื่อ ต้นหอม เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้วเพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน ครอบครัวเราทำธุรกิจร่วมกัน "อีพราวทำไมแกไม่มาพรุ่งนี้เลยคะ" ฉันทำหน้าตาขอโทษเพื่อนสาวทันที เพราะตอนนี้ปีหนึ่งทุกคนต่างนั่งต่อแถวกันเพื่อรอทำกิจกรรมของคณะ "โชคดีนะ ที่ไอ้พี่ว้ากยังไม่มา ไม่งั้นแกซวยแน่" ต้นหอมมองหน้าฉันพร้อมกับทำท่าทางเชือดคอไก่ให้ดู "นั่งอยู่เงียบๆไม่เป็นหรือไง ไม่คุยกันสักนาทีมันจะตายหรือไงห้ะ" ทุกคนเงียบทันทีเมื่อมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา "ใครบอกให้พวกคุณเงยหน้า ก้มหน้าลง" อึก ฉันกลืนน้ำลายทันทีพร้อมกับก้มหน้าลงเมื่อดันไปสบตากับรุ่นพี่คนนั้น ว่าแต่ทำไมเขาต้องตะโกนด้วยเล่า พูดเบาๆก็ได้ยินป่ะ "วันนี้พวกเราเป็นนักศึกษารั้วมหาลัยเดียวกันแล้ว ซึ่งพวกคุณต้องรักและสามัคคีกัน เคารพรุ่นพี่ เคารพกฏวินัยของมหาลัย เข้าใจไหม" "เข้าใจครับ/ค่ะ" "พูดให้ดัง คนเป็นพันเสียงมีแค่นี้หรือไง ผมถามว่าเข้าใจไหม" "เข้าใจครับ/ค่ะ" และพวกเราต้องเพิ่มเสียงให้ดังกว่าเดิม เพื่อจะไม่ต้องตอบอีก ว่าแต่ทำไมต้องโหดด้วยเล่าตอนนี้ฉันเกร็งหมดแล้วนะ "พวกผมจะแนะนำชื่อให้พวกคุณรู้จัก และต้องจำให้ได้ เพราะพวกคุณต้องมาขอลายเซ็นต์จากพวกผม" พี่ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตานิ่งๆสูงเท่าๆกับไอ้พี่คนที่ตะโกนเมื่อกี้พูดขึ้น "ผมชื่อไวน์" อ่าพี่เขาชื่อไวน์ "ผมชื่อปลื้ม ถ้าพวกคุณมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับกิจกรรมให้มาบอกผม" ว่าแต่พี่เขาก็น่าตาดีนะ แต่ดูอันตรายยังไงไม่รู้ "ส่วนผมชื่อติณตำแหน่งพี่เฮดว้ากที่จะคอยสอนให้พวกคุณรู้จักกฏวินัยของมหาลัย" อ่า ชื่อติณ จะว่าไปก็หล่อดีนะ เขาดูดีไม่มีที่ติเลยล่ะ สายตาที่ดูเรียบนิ่งยามสบตากับใครก็ต้องหลบหน้า ถ้าหากมองโดยรวมเขาจัดว่าเป็นผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงหลายคน แต่เขาดูโหดไปหน่อย พอดีฉันผู้ชายอบอุ่นน่ะ และจู่ๆเสียงก็เงียบไปทำให้ฉันขมวดคิ้วทันที "น้องผู้หญิงคนนั้น คุณใสแมสปิดหน้าทำไมไม่ทราบ" เขาคงไม่ได้หมายถึงฉันหรอกนะ ฉันหันไปหาทีที่สะกิดฉันเบาๆก่อนจะฉันไปมองตามมันก็พบกับสายตาจำนวนมากหันมองฉันอยู่ "เอ่อ คือ..." ฉันควรบอกเขายังไงดี ถ้าจะบอกว่าใส่เพื่อไม่ให้ได้กลิ่นธูปคงจะมีคนว่าฉันบ้าแน่เลย "ผมถามคุณได้ยินไหม ตอบ" ฉันสะดุ้งลุกขึ้นทันทีเมื่อเจอไอ้พี่ติณตะโกนถาม "คือหนูไม่สบายค่ะ" ฉันกำมือแน่นก่อนที่จะตะโกนออกไป "เดินออกมายืนอยู่ข้างหน้า" ฉันเดินไปข้างหน้าก่อนที่จะหยุดยืนอยู่ข้างๆเขา ไม่นะ ขอเถอะอย่าให้ฉันถอดแมสออกเลย "ถอดแมสออก แล้วแนะนำตัวเองกับเพื่อนๆ ดังๆ" ฉันหันไปมองหน้าเขาก่อนจะค่อยๆถอดแมสออกพร้อมกับกลั้นหายใจ "เชี่ย น่ารักว่ะ" เสียงของผู้ชายรุ่นเดียวกับฉันพูดขึ้นก่อนจะหยุดลงเมื่อเจอสายตาจากพวกรุ่นพี่ "ฉันชื่อพราวไหม ชนิดา วิทรากุลค่ะ" เมื่อฉันแนะนำตัวเสร็จกลับต้องขมวดคิ้วเมื่อฉันได้กลิ่นน้ำหอมจากผู้ชายที่ชื่อติณที่ยืนอยู่ข้างๆ กลิ่นมันแปลกใหม่ กลิ่นที่ฉันไม่เคยสัมผัส นี่ฉันสามารถรับรู้กลิ่นได้แล้วเหรอ ฉันหายแล้วเหรอ "ทุกคนอยู่เอาไว้เป็นตัวอย่าง ถ้าใครกล้าทำผิดกฏจะต้องถูกลงโทษ" ลงโทษ? ฉันเลิกคิ้วสงสัยพลางมองไปที่ต้นเสียง "วิ่งรอบสนามสิบรอบ แล้วค่อยมาเอาแมสปิดหน้ากับผม ทราบ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อมองแดดเปรี้ยง นี่เขาจะฆ่าฉันงั้นเหรอ "ทราบค่ะ" สุดท้ายฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งรอบสนามเรื่อยๆ จนรู้สึกถึงกลิ่นธูปที่ลอยมาปะทะกับจมูก พรึบ!! ฉันยกมือปิดจมูกพร้อมกับวิ่งไปเรื่อยๆ ทำไมถึงได้กลิ่นนี้อีกแล้วนะ