Love the media : 3
1352 Words
ฉันเดินลงจากอาคารเรียนเพื่อเดินไปโรงอาหารกับเพื่อนๆ และจู่ๆก็รู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ฉัน เกิดอาการประหม่าขึ้นทันที ความรู้สึกสงสัยก่อตัวขึ้นเพราะไม่เคยถูกจ้องแบบนี้มาก่อน
ฉันหันไปหาต้นหอมที่สะกิดแขนฉัน "อะไรเหรอหอม"
"แกไม่รู้สึกเลยเหรอว่ามีคนมองแกอยู่" ฉันพยักหน้าหันไปมองรอบๆก็พบกับทั้งผู้หญิงและผู้ชายต่างมองฉันอยู่ ว่าแต่เขามองทำไมกัน หรือว่ามองเพราะว่าฉันใส่แมสปิดหน้า
"คงไม่มีอะไรหรอก ไปซื้อข้าวกันเถอะ" ขณะที่ฉันจะลุกก็ต้องกลับมานั่งเหมือนเดิมเมื่อเพื่อนสาวกดไหล่ให้ฉันนั่งลง
"แกจะกินอะไรเดี๋ยวฉันไปซื้อให้"
"งั้นเอาเหมือนแกเลย" ทีพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับต้นหอม ฉันที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกถึงบุคคลมาใหม่
"สวัสดี พี่ชื่อตะวันนะ" ฉันส่งยิ้มแห้งๆให้เขาภายใต้แมสที่ปิดหน้าฉันอยู่
"อ่า หนูชื่อพราวไหมค่ะ" ดูสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่ อีกอย่างน่าจะเรียนแพทย์นะดูจากหนังสือที่เขาถือมาแล้ว
ฉันหันไปมองเพื่อนที่วิ่งมาหน้าตาแตกตื่นพร้อมกับเสียงหอบของพวกมัน "แก พี่เขาเรียกรวมตัวที่ลานเกียร์ว่ะ รีบไปกันเถอะ" หมับ!! ขณะที่ฉันจะหันไปบอกลาพี่ตะวันก็ต้องหันกลับไปหาเพื่อนคืนเพราะมันจับมือฉันลากออกมาทันที
ฉันกับเพื่อนหยุดวิ่งทันทีเมื่อเจอพี่ติณเดินมาดักหน้า "ทำไมพวกคุณถึงมาสาย ทำไมไม่มีความตรงต่อเวลาเอาซ่ะเลย แล้วไอ้แมสปิดหน้าก็ถอดออกด้วย ผมเคยบอกคุณแล้วทำไมไม่จำ" ฉันสะดุ้งทันทีเมื่อเขาตะโกนใส่ ไม่ชอบการเสียงดังเลยสักนิด
"ขอโทษค่ะ" ฉันพูดขอโทษก่อนจะถอดแมสปิดหน้าออกพร้อมกับสัมผัสถึงกลิ่นหอมๆจากตัวเขา ใช่ ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจริงๆ ทุกครั้ง มันไม่ใช่อาการชั่วคราว
"มัวคิดอะไรอยู่ ไปนั่ง" เขาไม่เจ็บคอบ้างหรือไงนะ ฉันเดินมานั่งก่อนจะก้มหน้ามองพื้น
"วันนี้ที่ผมเรียกพวกคุณมาก็เพราะว่ามีเรื่องจะประกาศบอก พวกคุณต้องล่าลายเซ็นต์ของรุ่นพี่มาให้ครบก่อนถึงวันรับน้องนอกสถานที่ ทราบหรือไม่ทราบ"
"ทราบครับ/ค่ะ"
"เสียงน่ะมีไหม ดังกว่านี้"
"ทราบครับ/ค่ะ" ฉันจับคอตัวเองทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บๆแสบๆ พี่เขาตะโกนออกมาได้ไงวะ ไม่เจ็บคอบ้างหรือไง
"ทราบแล้วก็แยกย้าย ส่วนน้องผู้หญิงคนนั้นอยู่รอพบผมก่อน" ฉันหันซ้ายหันขวามองเพื่อนก็พบว่านางทั้งสองชี้มาทางฉัน ฉันอีกแล้วสินะ คงจะถูกหมายหัวไว้แล้วสิ
"แกงั้นพวกฉันไปรอที่โรงอาหารนะ พอดีหิวข้างสุดๆ" ฉันพยักหน้าตอบรับรู้ แต่ฉันก็หิวข้าวไม่แพ้พวกมันเหมือนกัน ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย พอจะกินข้าวเที่ยงก็ดันมาติดแง็กอยู่กับไอ้พี่ติณซ่ะงั้น
"ตามฉันมา" อ่าเขาก็พูดดีๆเป็นนี่ เมื่อกี้ยังเห็นตะโกนอยู่เลย สงสัยจะเจ็บคอ
"นั่งสิ ยืนบื่ออยู่ทำไม" ฉันนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามเขาทันที ว่าแต่เขาพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน
ตุ๊บ ฉันขมวดคิ้วก่อนจะมองร่างสูงที่โยนข้าวกล่องมาให้ฉัน "อะไรเหรอค่ะ"
"ข้าวไงเห็นเป็นใบไม้เหรอ" ฉันกำมือแน่นก่อนที่จะส่งยิ้มแบบฝืนๆให้เขา เขาพูดดีๆสักครั้งเป็นไหมนะ
"รู้ค่ะว่าเป็นข้าว แล้วพี่เอามาให้หนูทำไม" เขามองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนจะหยิบข้าวกล่องไปเปิดแล้วส่งมาให้ฉัน
"ให้เธอกินไง พอดีฉันไม่ชอบอาหารแบบนี้" คุณชายอย่างเขาคงจะชอบอาหารหรูๆสินะ แค่ข้าวกระเพราไข่ดาวเขาจะกินได้ไง ฉันเม้มปากก่อนจะหยิบข้าวมาก่อนจะตักเข้าปาก ว่าแต่มันก็อะไรดีนะอร่อยกว่าอาหารแพงๆที่ฉันเคยกินซ่ะอีก ว่าแต่เขาคงไม่แอบใส่ยาถ่ายให้ฉันกินหรอกนะ
"ทำไมเธอต้องใส่แมสตลอดเวลาด้วย" ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะตักข้าวเข้าปากเพราะไม่อยากตอบอะไร
"คงไม่ใช่เพราะเธอได้กลิ่นอะไรที่คนอื่นไม่ได้กลิ่นใช่ไหม"
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเธอไม่ยอมตอบคำถามผม หมับ!! "พี่ทำอะไร" เธอพยายามแกะมือของผมที่จับมือเธออยู่ แต่ผมไม่ยอมปล่อยๆง่ายๆหรอกนะ ทว่า ผมก็ต้องขมวดคิ้วทันทีเมื่อผมไม่สามารถมองเห็นอดีตของเธอ พรึบ!! ผมค่อยๆคลายมือออกก่อนที่เธอจะชักมือกลับคืน
"กินข้าวเสร็จก็กลับไปหาเพื่อน" ผมทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนจะลุกเดินออกไปจากโต๊ะพร้อมกับความสงสัยบางอย่าง
"ไง ข้าวกระเพราไข่ดาวร้านที่แกชอบกินอร่อยป่าววะ พอดีกูว่าจะไปลองดูบ้าง" ผมเดินออกมาได้ไม่ไกลก็เจอกับไอ้ปลื้มก่อนที่มันจะมองไปทางเด็กนั่นที่นั่งกินข้าวอยู่
"อืม" ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินสวนกับมัน
"สนใจเหรอวะ" ผมหยุดเดินก่อนจะหันไปมองไอ้ไวน์
"เปล่า นี่พวกมึงว่างขนาดต้องมาเสือกเรื่องของกูเลยเหรอ" พวกมันหยักไหล่ก่อนจะเดินขึ้นรถไป
ฉันเก็บขยะเพื่อจะเอาไปทิ้งพลางลูบท้องตัวเอง "อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ" ตุ๊บ และฉันต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อมีน้ำเปล่าวางไว้ตรงหน้าก่อนที่จะมีบุคคลใหม่นั่งลงตรงข้าว
"เอ้า พี่ตะวันมาได้ไงคะ" ถึงฉันพึ่งรู้จักเขาแค่ชื่อ แต่ฉันก็ไม่ทำหน้าไม่รับแขกใส่พี่เขาหรอกนะ
"พี่เดินมาซื้อน้ำแล้วเห็นเรานั่งกินข้าวอยู่คนเดียว พี่ก็เลยซื้อน้ำมาให้"
"ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ" พี่เขาหยิบน้ำก่อนจะเปิดฝาแล้วยื่นมาให้ฉัน ฉันรับน้ำจากเขาเพื่อไม่ให้เสียมารยาทก่อนจะยกขึ้นดื่ม
"แล้วเพื่อนไปไหนล่ะ ทำไมนั่งอยู่คนเดียว"
"เพื่อนสงสัยจะอยู่แถวนี้แหละค่ะ"
กรี๊ง กรี๊งพูดยังไม่ทันจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อนจะกดรับสายเมื่อต้นหอมโทรมา
(พราวไหมฉันกับอีทีขอกลับก่อนนะ พอดีมีธุระ ป๊าให้ฉันไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนนะ ส่วนอีทีมันจะไปหาผู้มัน)
"อืม ฉ้นก็ว่าจะกลับเหมือนกัน" ฉันกดวางก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่ตะวัน
"ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ซื้อน้ำมาให้ งั้นหนูกลับก่อนนะคะ"
"กลับดีๆนะครับ"
ฉันเดินออกจากมหาลัยได้ไม่ไกล ก่อนจะได้ยินเสียงนักศึกษากลุ่มหนึ่งสนทนากัน "พวกมึงได้ลายเซ็นต์พวกพี่ๆเฮดว้ากยังวะ"
"ใครจะกล้าไปขอวะ แม่งโหดสุดๆ ถ้าพวกเราจะไปขอคงจะเจอให้ทำอะไรพิเรนแน่ๆ" ฉันเม้มปากก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ฉันก็ยังขาดลายเซ็นต์พวกพี่ๆกลุ่มนั้นเหมือนกัน ใครจะกล้าขอล่ะ ขนาดหน้ายังไม่กล้าจะมองเลย คนอะไรขนาดพูดเสียงปกติยังรู้สึกขนลุกเลย
"เอาเว้ย พรุ่งนี้ลองเดินเข้าไปขอดูแล้วกัน"
"ว่าแต่ฉันคงไม่เจอให้ทำอะไรพิเรนๆหรอกนะ"
- Writer
