8
1373 Words
Chapter 8
เขียนฟ้าได้แต่ยืนอึ้งกับเรื่องราวที่ได้ยินได้ฟัง ไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นไปในทิศทางนี้
“นี่คือเรื่องจริงเหรอยา”
“ค่ะคุณฟ้า ยาขอโทษค่ะ” ขีดเขียนพาเธอไปที่ไร่ เขาทำให้เธอกลัวมาก เขาป่าเถื่อนน่ากลัว เพราะเธอเผลอไปทำร้ายน้องสาวของเขา ไม่ได้ทำร้ายทางร่างกาย แต่ทางจิตใจ ซึ่งเขาไม่ยินยอมโดยเด็ดขาด
“งั้นเธอก็ไสหัวออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว เก็บข้าวของของแม่เธอไปด้วย เลวพอกันทั้งแม่ทั้งลูก งานที่บริษัทฉันลาพักร้อนยาวแบบไม่มีกำหนด เธอคงรู้ใช่ไหมว่าหมายความว่ายังไง” ขีดเขียนพูดเสียงกร้าว ทำเอานิลยากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
“พี่เขียนค่ะ ยาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นะคะ”
“ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ แบบนี้เรียกตั้งใจต่างหากล่ะ นี่พี่ยังปรานีมากนะ” เขียนฟ้าไม่รู้จะห้ามปรามพี่ชายยังไงเพราะนิลยาผิดจริง และพี่ชายของเธอก็ค่อนข้างดุและเด็ดขาด สิ่งไหนที่พูดไปแล้วไม่มีใครกล้าขัด เธอเองก็ไม่กล้าขัดเช่นกัน
สองแม่ลูกถูกโยนข้าวของออกไปจากบ้าน พร้อมกับสถานะตกงานทั้งแม่ทั้งลูก
“เพราะแกมันโง่ นังลูกโง่” นิลเนตรด่าทอลูกสาวของตัวเอง
“แล้วทีนี้จะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ”
“ยาพอมีเงินเก็บ เราไปเช่าอยู่ก่อนแล้วยาค่อยหางานใหม่ทำ แม่ใจเย็น ๆ นะจ๊ะ”
“ใจเย็นงั้นเหรอ ฉันอยากจะฆ่าแกให้ตายนัก” คนพูดทั้งจิ้มหน้าผากทั้งทุบตีบุตรสาวด้วยความโมโห อุตส่าห์ปูทางให้ถึงขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะโง่เหลือเกิน
“แม่ฉันเจ็บนะจ๊ะ”
“เจ็บสิดีจะได้รู้ว่าโง่แค่ไหน โง่ โง่ โง่ โง่ดักดาน ไม่รู้แกเรียนเก่งสอบได้ที่หนึ่งได้ยังไงกันหึ สมองแกมีแต่ขี้เลื่อย” นิลยาร้องไห้ออกมาเพราะเสียใจกับคำพูดมารดา ตั้งแต่เล็กจนโตมารดามักบังคับกดดันให้เธอทำทุกอย่างให้ได้อย่างใจท่านเสมอ
นิลยาได้แต่ปาดน้ำตาทิ้ง แต่ชีวิตต้องยืนหยัดต่อไป
เมื่อสองแม่ลูกถูกโยนออกไปจากบ้านเรียบร้อยแล้ว ขีดเขียนก็พูดคุยกับเพื่อนรักและน้องสาวอย่างจริงจัง
“มีอะไรก็คุยกันซะ เวลาในชีวิตคนเรามันสั้นมากจริง ๆ จะมัวแต่คิดถึงแต่คนอื่น แล้วหัวใจของตัวเองล่ะ ไม่คิดจะให้ความสุขมันบ้างเลยเหรอ” ประโยคของพี่ชายทำให้เขียนฟ้าเข้าใจหัวใจตัวเองมากขึ้น
ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะไม่ใช่แผนการของนิลยา เธอก็มานั่งคิดทบทวนว่าเธอไม่สามารถบังคับหรือสั่งใครให้รักหรือไม่รักใครได้ ทุกคนล้วนมีหัวใจเป็นของตัวเอง อย่างเธอเองยังรักนิธานไม่เคยเปลี่ยน บังคับกดดันตัวเองขนาดให้เลิกรักเขา เธอยังทำไม่ได้เลย
“เราก็รู้จักกันมาหลายปีแล้ว แต่งงานกับพี่นะครับ”
“พี่ธาน” เพิ่งจะปรับความเข้าใจกัน ไม่คิดว่าจู่ ๆ เขาจะขอเธอแต่งงานแบบนี้
“ตกใจแบบนี้ไม่อยากแต่งงานกับพี่เหรอ” นิธานใจแป้วไปเลยทีเดียว
“ไม่ใช่ค่ะแต่ว่าปัญหาเพิ่งคลี่คลาย พี่ธานจะขอฟ้าแต่งงานแล้วเหรอคะ”
“แล้วต้องให้พี่รอไปอีกถึงเมื่อไหร่ครับ พี่รอฟ้ามาสิบกว่าปีแล้วนะ ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มพี่ก็รู้ว่าพี่รักฟ้าคนเดียว รักมาตลอด และจะรักตลอดไป ไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไมพี่ถึงไม่เคยมีคนรักเลย”
“พี่ธาน...” เธอครางชื่อเขาออกมา เป็นจริงอย่างที่เขาพูด มันถูกทุกอย่าง เธอไม่เคยเห็นเขามีแฟนหรือจีบผู้หญิงที่ไหนเลย เพราะเขารักเธอคนเดียวมาตลอดอย่างนั้นเหรอ
“แต่งงานกับพี่ไหม ไม่แต่งพี่ไม่ยอมนะ”
“ไม่ยอมแล้วพี่จะทำยังไงคะ”
“จะฉุดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ความจริงพี่มีโอกาสตั้งแต่ที่เห็นฟ้าช่วยตัวเองแล้วครางชื่อพี่แล้ว แต่พี่ไม่เคยคิดฉวยโอกาสเพราะอยากให้ฟ้ายินยอมพร้อมใจไปกับพี่เอง ฟ้าจำได้ไหมว่าฟ้ายอมผู้ชายที่แต่งงานด้วยเท่านั้น ฟ้าเป็นคนรักนวลสงวนตัวกับผู้ชาย ไม่ยอมปล่อยตัวให้ใครง่าย ๆ พี่ก็อยากให้ฟ้าภูมิใจในตัวเอง รอให้ฟ้าพร้อมแล้วเราค่อยเป็นของกันและกัน” เขาน่ารักมาก มากจนเธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
“ฟ้าตกลงจะแต่งงานกับพี่ค่ะ ฟ้ารู้แล้วว่าไม่มีผู้ชายคนไหนรักและหวังดีกับฟ้ารองจากพี่เขียนเท่าพี่ธานอีกแล้ว ฟ้าเองก็รักพี่ธานค่ะ” เธอยอมรับหัวใจตัวเอง และพร้อมลั่นระฆังวิวาห์กับเขาในที่สุด
พิธีแต่งงานเต็มไปด้วยความชื่นมื่น คู่บ่าวสาวเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก พิธีเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองก็มีแพลนที่จะไปฮันนีมูนด้วยกันหลายวัน โดยมีสปอร์นเซอร์คนสำคัญคือขีดเขียนที่ออกค่าเดินทาง ค่าที่พักและทุกอย่างให้จนหมด เป็นของขวัญแต่งงานที่พี่ชายคนนี้จะทำให้น้องสาวที่รักของตนเอง
“พี่ดีใจจังที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่แอบรักมานานเสียที” เขาจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงของเธออย่างแสนรัก ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานละมุน
“ฟ้าก็ดีใจนะคะที่ได้แต่งงานกับพี่ชายที่แสนดี ที่แอบรักมานานหลายปีเหมือนกัน” ต่างคนต่างแอบรัก นี่ถ้าไม่เพราะขีดเขียน ทั้งสองคงไม่ได้ลงเอยกันแน่นอน
“ต้องขอบคุณพี่ชายที่แสนดีของฟ้า”
“พี่เองก็ต้องขอบคุณพี่ชายที่แสนดีของฟ้าเช่นกันครับ” เขาดึงเธอมากอดรัดบนเตียงนอนกว้าง มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง
“มองแบบฟ้าเขินจังเลยค่ะ”
“พี่ปล่อยฟ้ามาหลายวันแล้วนะ คืนเข้าหอบอกว่าเหนื่อย ต่อมาก็ต้องไปไหว้ขอบคุณญาติผู้ใหญ่ กว่าอาทิตย์จะได้มาฮันนีมูนด้วยกัน” เขายอมปล่อยเพราะเห็นว่าเธอยังไม่พร้อม แต่ตอนนี้ไม่มีภารกิจอะไรแล้วนอกจากมาฮันนีมูนและปั๊มลูกอย่างจริงจัง
“เอ่อ... ฟ้าก็ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อยนี่คะ” เธอพูดอย่างเขินอาย หากเขาจะเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามี เธอก็พร้อมที่จะตกเป็นของเขาแบบไม่เกี่ยงงอนอยู่แล้ว
เขาค่อย ๆ กดจุมพิตริมฝีปากละมุนของเธออย่างอ่อนหวาน เขียนฟ้าเผยอริมฝีปาก เผยออ้าให้เขาจุมพิตอย่างดูดดื่ม
การจูบเป็นขั้นตอนแรกของการมีเซ็กซ์ เมื่อความรู้สึกวาบหวามก่อเกิดขึ้นในหัวใจ การมีเซ็กซ์ที่พึงพอใจก็เกิดขึ้น
"จูบของพี่ธานหวานจังค่ะ” เธอพูดเสียงหอบ ๆ เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกห่าง
“จูบของเราหวานจริงๆ ด้วย” เขาเย้า พลางยิ้มใส่ตา ค่อย ๆ ดันร่างน้อยลงบนเตียงนอนหนานุ่ม ก่อนที่จะทาบทับลงไปหา แล้วซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น
สัมผัสของเขาอ่อนโยน ซึ่งในคราแรกเธอรู้สึกเกร็ง แต่พอเขาค่อย ๆ เล้าโลม ก็ทำให้เธอเสียวซ่านและโอนอ่อนผ่อนตาม
เขาจูบแล้วจูบอีก จูบแบบขม้ำจูบเสียจนเธอแทบสำลักกับรสจูบของเขา
“ปากฟ้าช้ำหมดแล้วค่ะ”
“พี่อยากกลืนกินฟ้าไปทั้งตัวเลยครับ” นิธานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เลื่อนมือไปปลดอาภรณ์เนื้อบางเบาออกจากเรือนร่างของภรรยาสาว
เขาทำทุกอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่บุ่มบ่ามทำให้เธอต้องรู้สึกหวาดกลัว
ปากร้อนแทะเล็มไปตามผิวกายผุดผ่อง เขาสัมผัสเธออย่างถ้วนทั่ว ปากร้อนของเขาให้ความรู้สึกอ่อนนุ่มละมุนละไมและเสียวซ่านระคนวาบหวามอยากมิอาจต้านทานได้
“อื้อ... พี่ธานคะ ตรงนั้น สะ... เสียวจังค่ะ” เธอร้องบอกเมื่อเขาดูดรวบเต้าทรวงอวบอิ่ม
- Writer
