2 HAFTA SONRA
Babamın vefatının üzerinden dün gibi sayılan koskoca iki hafta geçmişti. İlk hafta gelen taziyeleri kabul etmek ve destek olmak için annemle birlikte köydeki çiftlik evimizde kaldım. Bu süreçte, Göktürk'le birlikte Senem, Buğra ve Eyüp amca zaman zaman ziyaretime geldiler. Duygu ve Leyla ise arayıp başsağlığı bile dilemediler. Neden şaşırmamıştım acaba. Gerçi onlardan böyle bir şey beklemek aptallığın ta kendisiydi. Ama ne olursa olsun, insan çevresindeki insanlardan ister istemez bekliyordu.
Eve dönmüştüm dönmesine ama aklım perişan haldeki annemde kalmıştı. Babamın ölümü onu benden daha çok yıkmıştı. Bir kez daha anlamıştım ki, dünyada ölümden başka her şey yalandı. Önemli olan sağlıklı bir şekilde nefes almaktı. Göktürk'le yaşadığım sorunlar, kafamı boş yere taktıklarım,
