Langit ng Kasalanan (SSPG)

KABANATA 2

THIRD PERSON POINT OF VIEW

Si Marcus Javier Santos ay kilala bilang isang malupit at walang awa na boksingero. Sa bawat laban, hindi mo makikita ang kahit anong emosyon sa kanyang malamig na ekspresyon. Sa tangkad niyang 6'3", broad shoulders, at mga muscles na halatang giniling sa matinding training, marami ang naaakit at natatakot sa kanya. Ang kanyang jet-black hair ay laging sleek na nakaayos kahit pagkatapos ng laban, at ang kanyang sharp jawline ay parang nililok ng isang artist. Pero ang pinaka-nakakakuha ng pansin ay ang kanyang mga malamig na mata na parang laging may sinasabi: Walang makakatalo sa akin.

Ngayon, nasa gitna siya ng ring para sa isang panibagong laban. Ang arena ay puno ng mga tao—mga tagahanga, mga kritiko, at mga naghahangad ng kanyang pagbagsak. Pero wala ni isa sa kanila ang nakakalimutan na si Marcus ay isang kampyon na walang talo.

Ang tunog ng bell ay nagbigay-signal sa round. Sa kaliwa ng ring, nakatayo si Marcus, nakasuot ng itim na boxing shorts na may gintong guhit, habang ang kanyang kalaban, si Ramirez, ay mukhang kinakabahan na.

"Marcus! Kaya mo 'yan!" sigaw ng isa sa kanyang tagahanga mula sa crowd.

"Tapusin mo na, champ!" dagdag pa ng isa.

Si Ramirez ay isang mas batang boksingero, pero halatang hirap siyang makipagsabayan kay Marcus. Sa unang round pa lang, sunod-sunod na ang jabs at uppercuts ni Marcus na nagpalugmok kay Ramirez ng dalawang beses.

"Focus ka, Ramirez!" sigaw ng trainer ng kalaban.

Samantalang si Marcus, hindi man lang bumibitaw ng salita. Tumititig lang siya, parang isang leon na naghihintay ng tamang oras para sa kanyang finishing blow.

Habang tumutunog ang bell para sa susunod na round, umusad si Ramirez na parang naghahanap ng butas sa depensa ni Marcus. Nagpakawala si Ramirez ng mabilis na suntok sa kaliwa, pero mabilis na naiwasan ito ni Marcus.

"Slow," malamig na sabi ni Marcus, na parang tinutukso ang kalaban.

"Grrr!" galit na sagot ni Ramirez at sinubukan ulit ang isang uppercut.

Hindi na naman ito tumama. Sa halip, bumawi si Marcus ng isang solid na jab na tumama sa panga ni Ramirez. Ang tunog ng impact ay narinig kahit sa likod ng arena.

"Boom! Ang galing talaga ni Marcus!" sigaw ng isang manonood.

"Akala ko ba may laban 'tong si Ramirez? Wala eh!" sagot naman ng isa.

Habang patuloy ang laban, kitang-kita ang pawis na tumutulo sa katawan ni Marcus. Ang bawat galaw niya ay nagpapakita ng kanyang lakas at galing—ang bawat suntok ay mabilis, malinis, at may intensyon na tapusin ang laban.

"Pucha, ang init ni Marcus!" sabi ng isang babae sa crowd na may dalang poster niya.

"Focus ka sa laban, hindi sa katawan niya," biro ng kasama niya.

Samantalang si Marcus ay walang pakialam sa mga sigawan. Sa bawat galaw niya, parang sinasabi niyang ang ring na ito ay kanyang teritoryo.

Sa ikatlong round, mukhang hindi na kaya ni Ramirez. Nanginginig ang kanyang mga tuhod, at halos hindi na siya makapagtayo nang maayos. Sinamantala ito ni Marcus.

Isang kaliwang hook ang pinakawalan niya, sinundan ng malakas na straight sa gitna ng mukha ni Ramirez. Bumagsak ang kalaban.

"Ten!" sigaw ng referee habang nagbibilang.

"Nine... Eight..." pero kahit anong subok, hindi na tumayo si Ramirez.

Ang bell ay tumunog, hudyat na si Marcus Javier Santos ay nanalo na naman.

Ang crowd ay nagwala sa tuwa. "Marcus! Marcus!" paulit-ulit nilang sigaw. Tumayo si Marcus sa gitna ng ring, itinaas ang kanyang kamao, at muling ibinaba ang kanyang malamig na tingin sa kalaban na ngayon ay sinusuri na ng doktor.

"Isa ka na namang karapat-dapat na talo," malamig na sabi niya kay Ramirez bago tumalikod.

Habang ibinibigay sa kanya ang championship belt, hindi mo makikita ang kahit isang ngiti. Pero sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, alam ng lahat—walang sinuman ang makakatalo kay Marcus Javier Santos.

MARCUS JAVIER POINT OF VIEW

Pagkaparada ko ng motor ko sa harap ng convenience store, ramdam ko ang lamig ng hangin sa paligid. Tahimik ang gabi, tanging tunog ng makina ng Ducati ko ang naririnig ko. Matapos kong i-off ang engine, bumaba ako at nagtanggal ng helmet. Wala akong ibang balak kundi bumili ng paborito kong bubble gum. Simple lang. Walang drama. Pero hindi ko alam na magbabago ang gabi kong ito.

Habang binibitbit ko ang helmet ko, napatigil ako. May isang babae sa gilid ng tindahan. May hawak siyang bouquet ng mga sunflowers, at diretsong nakatingin sa direksyon ko.

Isa na naman siguro ‘to sa mga babaeng nahuhumaling sa akin, sabi ko sa sarili ko habang pilit pinapanatili ang malamig kong ekspresyon. Sanay na ako sa mga ganitong tingin. Mula pa noong naging champion ako sa boxing, naging parte na ng buhay ko ang atensyon. Pero iba itong babaeng ito. Parang may kakaiba sa tingin niya. Hindi siya mukhang intimidated. Curious ang mga mata niya, pero hindi sa akin nakatingin.

Wait... Napakunot ang noo ko. Hindi ako ang tinitingnan niya.

Sinundan ko ang direksyon ng tingin niya at doon ko lang napansin—yung Ducati ko pala ang pinag-iinitan niya ng mata.

Halos bumagsak ang panga ko sa realization.

Ducati ko?

Ito ang unang beses na may babae na mas interesado sa motor ko kaysa sa mukha o katawan ko. Akala ko, puro make-up, damit, at social media lang ang hilig ng mga babae ngayon. Pero itong isang ‘to? Mukhang nagagandahan talaga siya sa Ducati.

Pinilit kong balewalain ang realization na ‘yon. Pumasok ako sa tindahan at kinuha ang paborito kong bubble gum sa display. Pero kahit pilitin kong mag-focus, naiisip ko pa rin siya.

Nakatanaw siya sa labas, hawak-hawak pa rin ang mga sunflowers niya. Minsan tumitingin siya sa ibang direksyon, pero bumabalik ang tingin niya sa Ducati.

Parang ang saya niyang tingnan. Simple lang ang suot niya—plain white shirt, jeans, at sneakers. Walang arte, walang masyadong make-up. Yung tipong hindi mo masyadong mapapansin sa crowd pero may charm na hindi mo maitatanggi.

Habang binabayaran ko ang bubble gum, napatingin ulit ako sa kanya.

"Marcus, ano bang ginagawa mo? Bubili ka lang dapat ng bubble gum, pero ang dami mo nang iniisip," sabi ko sa isip ko habang pilit na kinakalma ang sarili ko.

Pero hindi ko napigilan. Paglabas ko ng tindahan, nilapitan ko siya. Hindi ko alam kung bakit, pero gusto ko lang marinig ang boses niya.

"Nice bouquet," bungad ko, malamig pa rin ang tono ko, gaya ng nakasanayan ko.

Nagulat siya. Halatang hindi niya inaasahan na kakausapin ko siya. Pero ang bilis din niyang nakabawi.

"Ah… thank you!" sagot niya, medyo namumula pa ang pisngi niya.

Tinitigan ko siya ng ilang segundo. Mukhang inosente siya, pero hindi mahina. May something sa kanya na parang masaya lang siyang tao.

"You love flowers?" tanong ko, casual lang.

"Yes! Actually, I run a flower shop," sagot niya, proud pa kahit halatang kinakabahan.

Ngumiti ako ng konti. "That's cool," sabi ko. Simple lang. Ayokong magpakita ng sobrang interest, pero sa totoo lang, fascinated ako.

Habang iniisip ko kung paano ko pa siya kakausapin, bigla niyang sinabi, "I love your Ducati."

Halos mapataas ang kilay ko. Hindi ko inaasahan ‘yon.

"You like bikes?" tanong ko, medyo curious.

"Yes! Actually, pangarap ko nga magkaroon ng Ducati someday," sagot niya, at sa tono pa lang ng boses niya, ramdam ko ang sincerity. Hindi ito bola. Hindi ito para lang magpapansin. Totoong gusto niya ng Ducati.

Napangiti ako. Hindi ko alam kung bakit pero ang cute niyang tingnan habang nagkukuwento tungkol sa pangarap niya. Hindi siya tulad ng ibang babae na nakilala ko.

"Nice dream. Hope you get one," sabi ko bago ako sumakay sa Ducati ko. Ayokong ipahalata na gusto ko pang magtagal sa usapan namin.

Binuhay ko ang makina, at bago ako umalis, tumingin ulit ako sa kanya. Nakangiti siya habang tinitingnan ang motor ko, parang bata na tuwang-tuwa sa bagong laruan.

Habang binabaybay ko ang kalsada, hindi ko maiwasang mapangiti. Ano bang nangyari doon? At bakit parang gusto ko siyang makita ulit?

Pagkarating ko sa bahay, hindi pa rin siya nawawala sa isip ko. Hindi ang Ducati, hindi ang boxing, kundi siya.

Naglalakad-lakad ako sa garahe habang iniisip ang posibilidad. Paano kung makita ko ulit siya? Ano kaya ang pangalan niya? Anong buhay meron siya bukod sa flower shop?

Napatingin ako sa Ducati ko, at bigla akong natawa.

"Ibigay sa kanya ‘to? Marcus, ang weird mo," bulong ko sa sarili ko. Pero sa totoo lang, kung sakaling magkita kami ulit, sigurado akong gagawin ko ang lahat para hindi na siya mawala.

Ngayon ko lang naramdaman ‘to. Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay ko, ngayon lang ako nagkaroon ng interes sa isang tao na hindi umiikot sa kung ano ang kaya kong ibigay. Hindi siya tulad ng iba. Simple siya, totoo, at mukhang alam niya kung ano ang gusto niya sa buhay.

At sa ngayon, alam ko na rin kung ano ang gusto ko.

Yung babaeng may hawak ng sunflowers.

Mula sa gabing ‘yon, napagdesisyunan kong hindi ko na hahayaan na maging isang random memory lang siya. Kung sakaling magkita ulit kami, ibibigay ko na sa kanya ang Ducati ko—ang bagay na pinaka-pinapahalagahan ko sa lahat.

Hindi pa siya nakakasakay doon, pero sa isip ko, parang bagay na bagay siyang hawakan ang manibela nito.

At sigurado ako. Mula ngayon, siya na ang magiging driver ng buhay ko.