Langit ng Kasalanan (SSPG)

KABANATA 1

CAMILA TORRES P.O.V

Araw-araw ay parang piyesta dito sa flower shop namin. Ako si Camila Torres, happy-go-lucky na college student at proud na tagapagmana ng maliit pero napaka-bango naming negosyo. Ang mommy ko ang nagsimula ng flower shop na ito, pero ako ang tumutulong mag-manage ngayon kasi busy siya sa ibang bagay.

"Good morning, sunshine!" bati ko sa sarili ko habang binubuksan ang pintuan ng shop. Ang pangalan ng flower shop namin? Bloom and Beyond. Cute, 'di ba? Para sa akin, ang mga bulaklak ang buhay ng lugar na ito, kaya gusto kong siguruhing laging fresh at maayos ang lahat.

Nasa college ako ngayon, Education ang course ko. Mahilig akong makipag-usap sa mga tao, kaya sa tingin ko, bagay na bagay sa akin ang maging teacher balang araw. Pero bago pa ‘yon, kailangan ko munang asikasuhin ang mga bulaklak na bagong dating.

Pagpasok ko, nandiyan na si Manong Ben, ang delivery guy namin. May dala siyang dalawang malaking box ng bulaklak.

"Camila, ang aga mo ngayon ah," bati niya habang binababa ang mga kahon.

"Aba, siyempre naman, Manong Ben! Ikaw pa nga ang late eh," biro ko habang inaabot ang clipboard para pumirma sa delivery sheet.

Binuksan ko agad ang kahon, at parang musika sa tenga ko ang amoy ng mga bulaklak. May mga rosas na pula, pink, at puti, may sunflower, at may ilang orchids na bagong putok.

"Wow! Ang gaganda nila," sabi ko habang inaayos ang mga tangkay. "Thank you, Manong Ben! Ingat ka sa byahe!"

Habang inaayos ko ang mga bulaklak, biglang may pumasok na customer. Isang babae, mukhang magbibigay ng regalo.

"Hi, good morning! Ano pong hanap ninyo?" tanong ko agad, ngiting-ngiti habang pinupunasan ang mga dahon ng isang sunflower.

"Ah, good morning din! May bouquet po ba kayo na may mix ng roses and sunflowers? Yung romantic pero cute," sagot niya.

"Of course, meron po! Ano pong occasion? Anniversary? Birthday? O trip niyo lang bigyan ng bulaklak yung special someone niyo?"

"Anniversary namin ng boyfriend ko," sabi niya, medyo kinikilig.

"Awww! Sweet naman! Wait lang po, gagawan ko kayo ng perfect bouquet para diyan!"

Habang naghahanap ako ng magandang kombinasyon ng mga bulaklak, napansin kong panay ang tingin niya sa paligid ng shop.

"Ang ganda ng shop niyo! Ang saya ng vibes dito," sabi niya.

"Thank you po! Ako po kasi ang nag-aayos dito. Mahilig po talaga ako sa flowers, parang ang dali nilang gawing colorful yung paligid kahit bad mood ka."

Napatawa siya. "Totoo ‘yan! Kaya nga naisip kong bulaklak ang ibigay sa boyfriend ko. Para ma-feel niyang special siya."

Habang nagbabalot ako ng bouquet, dumating naman ang isa pang customer, isang lalaking mukhang nagmamadali.

"Miss, may ready-made na bouquet ba kayo?" tanong niya agad.

"Yes, sir! Ano pong theme? Romantic din? Pang sorry? O pang 'Thank you'? May hugot po ba ito?" tanong ko habang natatawa.

"Ah, pang sorry. May nasabi kasi akong mali sa girlfriend ko kagabi."

"Naku, sir, para po 'di lalo lumala, dapat bongga ‘yung bouquet niyo! Wait lang po, may ipapakita akong designs."

Habang pinapakita ko sa kanya ang options, bigla na namang pumasok ang dalawang magkaibigan na mukhang estudyante rin.

"Camila! Ang busy mo ah," bati ni Trina, isa sa mga kaibigan ko.

"Grabe ka! Magiging mas busy pa ako sa dami ng customers!" sagot ko habang tinatapos yung bouquet para sa unang customer.

Habang naghihintay ang dalawang estudyante, tumambay muna sila sa gilid.

"Grabe, hindi mo ba nakakaligtaan yung school mo sa sobrang busy mo dito?" tanong ni Trina.

"Hindi ah! Time management lang ang sagot diyan. Saka, parang stress reliever na rin sa akin ang flowershop na ‘to," sagot ko habang inaabot ang bouquet sa unang customer.

"Wow, ang ganda ng bouquet! Thank you!" sabi ng babae.

"Welcome po! Good luck po sa anniversary ninyo!" bati ko.

Pagkaalis niya, binalingan ko ang lalaki. "Sir, tapos na rin po yung sa inyo. Tingnan niyo po kung okay na ‘to."

"Perfect! Sana mapatawad na niya ako," sabi niya, halatang nag-aalala.

"Makakaya ‘yan ng flowers niyo, sir! Good luck po!"

Pagkaalis ng mga customers, may natitira pang bulaklak na kailangang ayusin. Tumulong na rin sina Trina at Yana, ang isa ko pang kaibigan.

"Alam mo, Camila, parang bagay ka rin mag-handle ng events. Ikaw na ang flower girl sa lahat ng okasyon," biro ni Yana.

"Naku, wag muna. Busy pa ako sa studies ko. Pero admit ko, nakakatuwa rin talagang gumawa ng bouquets at mag-asikaso ng flowers."

Habang inaayos namin ang shop, nagkuwentuhan kami tungkol sa school at sa mga professors.

"Grabe, si Ma’am Reyes kanina, parang laging galit," reklamo ni Trina.

"Oo nga! Pero in fairness, magaling siya magturo. Kahit strict, marami tayong natututunan," dagdag ko.

Matapos ang halos dalawang oras na pagtulong nila, nagpasya na silang umalis. Naiwan akong mag-isa sa shop para tapusin ang natitirang trabaho. Pero kahit pagod, hindi ko magawang mainis. Mahal ko kasi ang ginagawa ko.

Habang inaayos ang mga natirang bulaklak, tumingin ako sa paligid. Ang bango, ang saya, at ang colorful ng shop namin. Parang reflection ng buhay ko—simple, makulay, at laging puno ng bagong posibilidad.

"Hindi talaga ako magsasawang gawin ‘to," sabi ko sa sarili ko habang inilalagay ang huling batch ng bulaklak sa vase.

Tapos, sinara ko na ang shop, handa na ulit para sa isa na namang araw na puno ng sigla at kwento.

*********

Habang naglalakad ako pauwi mula sa shop, napansin ko agad ang lamig ng hangin. Maganda ang gabi, at tahimik ang paligid. Ang mga poste ng ilaw sa gilid ng daan ay nagbibigay ng malambot na liwanag na parang spotlight sa bawat hakbang ko. May bitbit akong maliit na bouquet ng sunflowers, regalo ko para sa sarili ko bilang “reward” sa isang araw na productive.

Habang naglalakad ako, bigla akong napahinto. Napatingin ako sa kalsada sa kaliwa, at halos mapanganga ako sa nakita ko.

Isang Ducati.

Napakalinis, napaka-kintab. Kulay itim ito na parang sinadyang magmukhang elegant at matapang sa ilalim ng streetlights. Para akong nasa slow motion habang pinagmamasdan ang motor na parang nang-aakit. Hindi ko tuloy napansin agad ang lalaking bumaba mula rito.

Teka, sino 'yun?

Isang lalaki ang bumaba mula sa Ducati, mukhang bibili lang sa convenience store sa tabi ng daan. Sa suot niyang black leather jacket at boots, mukha siyang modelo ng magazine. Hindi ko makita masyado ang mukha niya dahil naka-helmet pa siya, pero napansin kong matangkad siya, may tikas ang tindig, at halatang sanay magdala ng sarili.

Grabe, ang angas naman nito, sabi ko sa sarili ko. Pero, ang totoo, mas ang attention ko ay nasa Ducati niya. Matagal ko nang pangarap magkaroon ng ganito.

Habang nagtatanggal siya ng helmet, napatigil ulit ako. Dahan-dahan niyang hinila ang helmet mula sa ulo niya, at tumambad ang mukha niyang parang hinubog ng langit. Matangos ang ilong, defined ang jawline, at may manipis na balbas na parang sinadyang pabayaan ng kaunti. Yung tipong mukha nang seryoso, pero ang lakas ng dating.

Napansin kong may earphones siyang suot, kaya siguro hindi niya rin naririnig ang mumunting boses ng utak ko na sinisigaw ang salitang, “Gwapo!”

Bigla akong natauhan nang makita kong papasok siya sa convenience store. Agad akong sumunod ng tingin. Alam kong walang kwenta 'to, pero parang hindi ko kayang bitawan ang eksena.

Bibili kaya siya ng tubig? O siguro kape? Natatawa akong nag-iisip habang naglalakad. Pero sa totoo lang, wala naman akong pakialam kung ano ang bibilhin niya. Ang Ducati pa rin ang laman ng utak ko.

Paano kaya pakiramdam ng magmaneho ng ganun? Ang bilis siguro. Ang saya siguro ng hangin sa mukha mo, parang malaya ka sa lahat ng problema sa mundo.

Sa hindi ko inaasahang pagkakataon, bigla siyang lumingon sa kalsada habang papasok sa tindahan. Halos mag-freeze ang mundo ko nang magtama ang mga mata namin.

Nagkatitigan kami ng ilang segundo. Parang hindi ko na naririnig ang mga sasakyan o ang mga tao sa paligid. Ang lakas ng dating niya, parang kaya niyang basahin ang nasa isip ko kahit wala akong sinasabi.

Bigla akong nahiya kaya nagkunwari akong tumingin sa kalsada at nagpatuloy sa paglalakad. Pero nararamdaman ko pa rin ang epekto ng tingin niya. Ang init sa pisngi ko? Hindi 'to dahil sa hangin. Alam kong namumula ako, at sa isip ko, parang gusto kong itago ang mukha ko sa bouquet ng sunflowers na hawak ko.

Ano ba ‘to, Camila? Nahiya ka sa stranger? Hindi naman niya siguro alam na napatitig ka sa Ducati niya, noh?

Dahil nasa convenience store siya, nagpasya akong tumigil saglit sa harap ng tindahan, kunwari’y inaayos ko ang bulaklak na hawak ko. Pero ang totoo, hinihintay ko siyang lumabas para mas makita ko ulit yung Ducati.

Habang hinihintay ko, hindi ko maiwasang humanga. Ang ganda talaga ng Ducati. Halos maamoy ko ang bagong pintura at naririnig ko pa ang mahinang ticking ng makina nito, tanda na kararating lang niya.

Hindi ko maiwasang ma-imagine ang sarili ko na nagmamaneho ng ganitong klaseng motor. Ang saya siguro kung ako ang nakaupo doon, hawak ang manibela, at nararamdaman ang bilis habang dumadaan sa highway. Pero sa realidad, ang pinakamalapit ko lang sa Ducati ay ang mga poster nito sa dingding ng kwarto ko.

Bigla akong naputol sa daydream ko nang lumabas na ulit siya. May dala siyang isang bote ng tubig at energy drink. Simple lang, pero bakit parang ang gwapo pa rin ng simpleng eksenang ‘yon?

Habang naglalakad siya papunta sa Ducati niya, bigla siyang tumingin ulit sa direksyon ko. Napalunok ako. Anong gagawin ko? Tatakbo? Ngumiti? Magkunwaring busy?

Pero bago pa ako makapagdesisyon, lumapit siya ng kaunti.

"Nice bouquet," sabi niya, ang boses niya ay malalim at may halong pagkamisteryoso.

Halos mabitawan ko ang mga bulaklak ko.

"Ah… thank you!" sagot ko, parang tanga na hindi alam kung anong gagawin.

Ngumiti siya ng konti, pero halatang hindi siya yung tipong madaldal.

"You love flowers?" tanong niya ulit.

"Yes! Actually, I run a flower shop," sagot ko, medyo proud pero halatang kabado.

"That's cool," sagot niya, tumango ng bahagya bago tumingin sa Ducati niya.

Hindi ko napigilan ang sarili ko. "I love your Ducati," bigla kong sabi, halos gusto kong batukan ang sarili ko dahil baka isipin niyang sobrang sabik ko.

Nagulat siya pero ngumiti. "You like bikes?"

"Yes! Actually, pangarap ko nga magkaroon ng Ducati someday," sagot ko habang pilit pinipigilan ang kilig.

"Nice dream. Hope you get one," sabi niya, bago sumakay sa Ducati niya.

Binuhay niya ang makina, at parang musika sa tenga ko ang tunog nito. Ang lakas ng vibe niya—parang bida sa pelikula.

"Thanks," mahina kong sabi, pero mukhang hindi na niya narinig dahil umaandar na siya. Isang mabilis na tingin ang binigay niya bago siya tuluyang umalis.

Habang papalayo siya, napatitig ako sa likod ng Ducati niya hanggang sa mawala ito sa paningin ko. Napahinga ako ng malalim at napangiti.

Grabe. Anong nangyari doon? At sino siya?

Pag-uwi ko, hawak ko pa rin ang bouquet ko, pero ang nasa isip ko? Hindi na bulaklak. Ducati na. At yung lalaki na parang bigla kong ginawang bida sa isang kwento sa w*****d.