บทที่ 8
1463 Words
หลี่กวงเว่ยที่สะสางงานต่างๆในราชสำนักเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขากำลังเดินทางกลับจวนตระกูลหลี่ ระหว่างทางเขาได้พบกับพ่อบ้านตู้ที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเขา พ่อบ้านตู้บอกว่าหลี่ซูฮวามีเรื่องสำคัญต้องการจะปรึกษาเขาเสียหน่อย เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงมุ่งหน้ากลับมาที่จวนอย่างเร่งด่วน
เมื่อมาถึงจวนก็พบว่าหลี่ซูฮวามารอเขาอยู่ที่หน้าจวนก่อนแล้ว ทั้งสองจึงพูดคุยกันไปพลางเดินรับลมไปพลาง ยามนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายไม่น้อย หลี่ซูฮวาชวนท่านปู่ของนางพูดเรื่องสินเดิมและเรื่องของมารดานางไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเดินมาถึงจวนท้ายจวน เขาก็บังเอิญได้ยินเสียงครางกระเซ่าปนเหนื่อยหอบของบุรุษและสตรีดังแว่วอยู่ไม่ไกลมากนัก ใบหน้าชราขมวดมุ่นก่อนจะเดินเข้าไปดูที่มาของต้นเสียงทันที เขาถึงกับต้องโมโหสุดขีดที่ได้เห็นภาพบัดซบตรงหน้า
"นังแพศยา"
ยามนี้ฮูหยินใหญ่ไร้ซึ่งสติใดใดแล้ว นางยังคงถูกไฟราคะแผดเผาจนมิอาจหยุดยั้งได้
"ไปตามหลี่เหวยมาเดี๋ยวนี้"
พ่อบ้านตู้ที่ได้ยินเช่นนั้น จึงรีบตรงไปที่เรือนใหญ่ทันที หลี่ฮูฮวาเสแสร้งแกล้งทำเป็นยกมือขึ้นมาปิดใบหนาอย่างเขินอายไม่กล้ามอง แต่ทว่านางยังคงแอบสอดส่องสายตามองผ่านง่ามนิ้วทั้งสิบพร้อมกับยิ้มเยาะด้วยความสะใจ
ไม่นานนักหลี่เหวยก็มาถึง ภาพที่ภรรยายอดรักกำลังพลอดรักกับชู้ภายในสวนท้ายจวน ทำให้ใบหน้าของเขาเขียวคล้ำเป็นอย่างยิ่ง ไฟโทสะพุ่งประทุด้วยความเดือดดาลภายในใจ
"นังสารเลว"
หลี่เหวยยกเท้าขึ้นถีบฮูหยินใหญ่อย่างเต็มแรง จนนางกลิ้งไปนอนอยู่พื้นหญ้า เมื่อสติของนางค่อยๆกลับคืนมาแล้ว จึงได้เห็นว่าสามีของตนกำลังจ้องมองมาด้วยดวงตาที่เคียดแค้น ร่างของฮูหยินใหญ่สั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
"ท่านพี่ฟังข้าก่อนนะเจ้าคะ"
"ฟังกับผีน่ะสิ!!!เจ้าช่างต่ำช้ายิ่งนัก ถึงกับกล้าสวมหมวกเขียวให้ข้าถึงในจวน!!!"
ฮูหยินใหญ่ถลาเข้ามากอดขาเขาอย่างอ้วนวอน หลี่เหวยจึงยกเท้าขึ้นถีบนางอีกคราอย่างนึกรังเกียจ พลางจ้องมองชายชู้ผู้นั้นด้วยสาตาที่เคียดแค้น
"เจ้าเป็นชู้กับเมียข้า!!!"
ชายร่างอ้วนถูกจ้าวเฉินอวี้ว่าจ้างมาด้วยตั๋วเงินหลายร้อยตำลึง จึงแสดงออกได้อย่างแนบเนียนและไร้ซึ่งพิรุธ
"ขอรับ ลับหลังท่านนางนัดพบกับข้าหลายคราแล้ว"
ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช้นนั้นจึงรีบส่ายศรีษะไปมาและหันไปถลึงตาใส่ชายร่างอ้วนผู้นั้นทันที
"ไม่จริงนะเจ้าคะ มันโกหก เป็นฝีมือของนางซูฮวาเจ้าค่ะ มันเป็นคนวางแผน!!!"
"หุบปากเสียที!!! หลักฐานคาตาขนาดนี้ เจ้ายังกล้ากล่าวหาหลานสาวข้าอีกหรือ หลานสาวข้าอยู่กับข้าตลอดเมื่อครู๋นี้ หลี่เหวยเจ้าลูกชั่ว!!! หากเจ้ายังจะเอานางมาเป็นภรรยาอีก ก็ไสหัวพากันออกไปอยู่ด้านนอกโน่น อย่ามาหวังจะได้ทรัพย์สมบัติจากจวนตระกูลหลี่ของข้า!!!"
หลี่กวงเว่ยรีบเอ่ยตัดบททันที ก่อนที่นางสารเลวเฟิ่งหรวนจะปากมากพูดสิ่งใดพล่อยๆออกมาอีก ลี่เหวยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองฮูหยินใหญ่ของตนทันทีด้วยสายตาที่เกลียดชังเป็นที่สุด
ทรัพย์สมบัติกับภรรยาหรือ?
เขาย่อมเลือกทรัพย์สมบัติมากกว่า!!!
"แล้วแต่ท่านพ่อจะเห็นสมควรเถิดขอรับ สตรีต่ำช้าเช่นนี้ข้าไม่เอาแล้ว"
"ท่านพี่!!!"
"พ่อบ้านตู้!!!ขายนางกลับไปที่เดิมของนางเสีย อย่าให้นางมีโอกาสกลับมาเหยียบที่จวนตระกูลหลี่อีกเป็นอันขาด!!!"
สิ้นคำพูดของหลี่กวงเว่ย พ่อบ้านตู็ก็สั่งคนมาลากตัวของอดีตฮูหยินใหญ่ผู้นี้ออกไปทันที
หลี่ชิงเยียนที่ได้ยินเสียงร่ำไห้ของผู้เป็นมารดา จึงรีบออกมาดูทันทีด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะพบว่ามารดาของนางถูกคนมาลากตัวออกไปเสียแล้ว
"ท่านแม่!!!ท่านพ่อเกิดเรื่องใดขึ้นเจ้าคะ!!!?"
หลี่เหวยที่เห็นหลี่ชิงเยียนเอ่ยถามขึ้นมา จึงหันไปตวาดนางทันที
"ไสหัวกลับเข้าไปในเรือนเสีย หากยังอยากตบแต่งเป็นชายาของท่านอ๋องอยู่ แม่เจ้าลักลอบคบชู้ แม่เจ้ามันสารเลว!!!"
"ไม่จริง!!!ท่านแม่!!!"
อดีตฮูหยินใหญ่หันไปมองบุตรสาวด้วยความเจ็บปวดใจ ก่อนจะปรายตามองหลี่ซูฮวาด้วยแววตาที่โกรธแค้นอย่างที่สุด หลี่ซูฮวาเองก็จ้องมองนางกลับอย่างไม่สะทกสะท้านเช่นกัน
หึ!!! คิดจะแก้แค้นข้าหรือ? เจ้าคิดผิดเสียแล้ว!!
ต่อให้เจ้าตายเป็นผีมาหลอกข้า ข้าก็จะสาปแช่งให้เจ้าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเช่นกัน!!!
หลังจากสะสางเรื่องราววุ่นวายตรงหน้าจนเรียบร้อยแล้ว หลี่กวงเว่ยก็หันไปสั่งการบ่าวไพร่ให้เงียบปากให้สนิท อย่าให้เรื่องนี้รู้ถึงหูคนนอกเป็นอันขาด หากบ่าวไพร่คนใดปากสว่างทำให้จวนตระกูลหลี่เสื่อมเสียชื่อเสียง เขาจะจัดการโบยจนตายหรือไม่ก็ขายทิ้งออกไปที่อื่นเสีย เหล่าบ่าวไพร่ต่างตกปากรับคำด้วยความหวาดกลัว
หลี่ซูฮวาหันไปส่งยิ้มตาหยีให้หลี่ซูฮวาคราหนึ่ง หลี่กวงเว่ยที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงหรี่ตามองนางอย่างจับผิด
"ฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?"
หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็กลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ท่านปู่ช่างฉลาดและรู้ทันนางไปเสียทุกเรื่อง ช่างน่าเบื่อเสียจริง ไม่สนุกเอาเสียเลย!!!
"ท่านปู่ ช้าได้ยินว่านางจะจ้างวานคนมาข่มเหงข้าถึงในจวน ข้าเพียงแค่ทำไปเพื่อความอยู่รอดเท่านั้นเองนะเจ้าคะ"
หลี่กวงเว่ยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นมือไปตีที่หน้าผากขาวเนียนของผู้เป็นหลานสาวด้วยความเอ็นดู
"ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เจ้ากลายเป็นคนเข้มแข็งได้ถึงเพียงนี้?"
"ท่านปู่ ข้าก็ต้องหาทางเอาตัวรอดจากพวกคนชั่วบ้างสิเจ้าคะ ท่านปู่มาสงสัยข้าเช่นนี้ ข้าน้อยใจนะเจ้าคะ!!!"
"เจ้าหลานคนนี้!! มาโกรธปู่เสียได้ ช่างเถิด สิ่งใดที่เป็นภัยต่อเจ้า ปู่ก็ยินดีช่วยเ้จาเก็บกวาด"
"ท่านปู่ใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ!!!"
หลี่ซูฮวาอยู่สนทนาเป็นเพื่อนหลี่กวงเว่ยอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะขอตัวแยกกลับมาที่รเือนปีกซ้ายของตนเอง
นางรู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งนัก จึงสั่งห้ามผู้ใดเข้ามารบกวน เมื่อเข้ามาถึงในห้องนอน นางก็พบกับจ้าวเฉินอวี้้ที่กำลังนั่งหยอกล้อกัวกัวอยู่ภายในห้องนอนของนาง ใบหน้าสวยขมวดมุ่นเล็กน้อย เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
"นี่ท่าน เข้ามาในห้องนอนของข้าได้เช่นไร?"
จ้าวเฉินอวี้เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มตาหยีมาให้นาง หลี่ซูฮวาชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้จากเขา มันช่างเจิดจ้าราวกับแสงอาทิตย์แรกของวัน อีกทั้งยังให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด
จ้าวเฉินอวี้ที่ได้เห็นเช่นนั้น จึงลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเข้าไปหานางอย่างรวดเร็ว
"หลงใหลความหล่อเหลาของข้าหรือ เห็นเจ้าจ้องมองมิวางตา?"
"ใครหลงท่านกัน"
"ก็เจ้าอย่างไรเล่า เอาเถิด ข้าชอบที่เจ้ามองข้าเช่นนี้ จะให้ดีข้าควรต้องถอดให้เจ้าดูอีกครา"
"ไม่ต้อง!!!"
"หลี่ซูฮวา เจ้าทั้งจับทั้งดูมันไปแล้ว เจ้าไม่ใจอ่อนบ้างหรือ? เห้อ!!! ข้าอุตส่าห์ช่วยจัดการแม่เลี้ยงของเจ้า อีกทั้งยังส่งคนไปฆ่าปิดปากนางแล้ว เจ้ามิเห็นใจข้าบ้างเลยหรือ?"
หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาทันที
"ท่านว่าอย่างไรนะ ท่าน!!!"
"ข้าส่งคนไปฆ่านางแล้ว เพื่อป้องกันมิให้นางย้อนกลับมาทำร้ายเจ้าอีก"
"หึ!!!ช่างเป็นคนเลือดเย็นมิเบา"
"เพื่อเจ้าแล้ว ข้าเป็นคนได้ทุกแบบ ขอเพียงให้เจ้าชื่นชอบข้า ข้ายินดียอมพลีกายให้เจ้าทุกเมื่อ!!!"
แควก!!!
จ้าวเฉินอวี้จัดการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาออกจนหมด เพื่อสร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้นางดู เอาเถิด!!เขาทุ่มเทถึงเพียงนี้นางจะไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป!!!
"ว๊ายยย!!!นี่ท่าน!!!"
"หลี่ซูฮวา ปู่นำตั๋วเงิน......."
- Writer
