วิวาห์ป่วนในจวนแม่ทัพ

บทที่ 7

หลี่ซูฮวาที่ได้เห็นเช่นนั้นก็เตรียมยกฝ่าเท้าขึ้นมาหวังจะถีบเขาให้กระเด็น แต่ทว่าจ้าวเฉินอวี้กลับหลบหลีได้ว่องไวยิ่งนัก เขาส่งสายตายิ้มกริ่มให้นางอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะจัดการสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ให้เรียบร้อย

"เจ้าชื่นชอบสินค้าของข้าหรือไม่?"

"ข้าไม่จำเป็นต้องตอบท่าน"

"เอาเถิด ข้ามิรีบร้อน ข้ารอได้"

"นี่ท่านรองแม่ทัพ ท่านมิละอายแก่ใจบ้างหรือ ที่ทำเช่นนี้ต่อหน้าข้า ข้าเป็นสตรีนะเจ้าคะ!!"

ให้ตายเถอะ!!!นางเพิ่งจะอายุสิบห้าปีเพียงเท่านั้น เขานี่มัน!!!

"ไม่เลย ข้ารู้สึกชอบเสียมากกว่าที่ได้พลีกายให้เจ้าเชยชม"

หลี่ซูฮวารู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมาเสียแล้ว เขาช่างใช้วาจาได้ระคายหูของนางยิ่งนัก

"หลี่ซูฮวา ข้าจะช่วยเจ้าเอง"

"ช่วยข้า?"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น เขาต้องการจะช่วยนางจริงๆน่ะหรือ?

"ข้าไม่มีสิ่งใดตอบแทนท่านหรอกนะเจ้าคะ"

"ไม่เป็นไร ข้ารอได้ ข้าจะรอจนกว่าเจ้าจะยอมใจอ่อนกับข้า"

หลี่ซูฮวาเบ้ปากอย่างดูแคลน นางมิเคยพบเจอบุรุษใดที่ตามตื้อสตรีได้อย่างหน้าด้านหน้าทนเช่นนี้มาก่อนเลย

"ข้าจะกลับจวนแล้ว"

"ซูฮวา เจ้าคิดแผนการรับมือกับแม่เลี้ยงของเจ้าได้แล้วหรือ?"

"ยัง ข้ายังคิดไม่ออก"

"แต่ข้าคิดออกแล้ว"

หลี่ซูฮวารีบหันไปมองจ้าวเฉินอวี้ด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนจะทำสีหน้าให้เป็นปกติเช่นเดิม

หลังจากสนทนากันต่ออีกครู่หนึ่ง นางก็ขอตัวกลับจวนตระกูลหลี่ทันที ก่อนจะกลับจ้าวเฉินอวี้ยังถือวิสาสะดึงมือของนางไปจับที่เป้าของเขาเขาอีกด้วย

คนเลว!!

แต่จะว่าไปมันก็เต็มมือดีนะ!

หลี่ซูฮวาส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดบ้าๆบอนี้ออกไปจากสมองของนางเสีย ก่อนจะครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างในใจ

แผนการที่จ้าวเฉินอวี้บอกนางก็ไม่เลวเลย ถือว่าได้กำจัดคู่ต่อสู้ให้พ่ายแพ้ในคราวเดียวกัน

เอาเถิด!เขื่อเขาสักนิดก็คงจะมิเสียหายสักเท่าใดนัก

หลี่ซูฮวาคร้านจะคิดสิ่งใดให้มากความอีก นางจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้เรียบร้อยและผล็อยหลับไป

ในความฝันนั้น นางเห็นจ้าวเฉินอวี้มายืนรูดชักลำแท่งให้นางดู ใบหน้าของเขาแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางเร่งจังหวะมือให้รวดเร็วมากยิ่งขึ้น ในฝันหลี่ซูฮวามิรู้จะหาทางหลบหนีเช่นไร นางจึงตัดสินใจอมมันเสีย!!!

รุ่งเช้านางตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีเท่านัก ให้ตายเถิด!!นางฝันเห็นเขาทั้งคืนเลย

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ จะรับสำรับยามเช้าเลยหรือไม่เจ้าคะ?"

"อืม"

หลี่ซูฮวาเอ่ยตอบเพียงประโยคสั้นๆ แม่นมจางกับเหมยเหยาก็รีบไปเตรียมอาหารมาให้นางทันที

ยามนี้กัวกัวยังคงนอนหลับสบายอยู่ในห้องของนาง เจ้าหมาตัวใหญ่นั่นขี้เซาจนนางรู้สึกขบขันมันเหลือเกิน

อาหารเช้าถูกนำมาให้นางอย่างรวดเร็ว หลี่ซูฮวากำลังจะตักอาการเหล่านั้นเข้าปาก แต่ก็พลันหนุดชะงักไปเสียก่อน

นางนึกถึงคำพูดที่จ้าวเฉินอวี้บอกกับนางก่อนแยกกันเมื่อคืนนี้

เป็นไปได้เจ้าอย่ากินสิ่งใดในจวนเป็นอันขาด! ข้าเกรงว่านางอาจจะใส่ยาบางอย่างลงไปก็เป็นได้ เจ้าต้องระวังเอาไว้เสียก่อน เรื่องเช่นนี้ข้าเคยพบเจอมาไม่น้อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงวางตะเกียบในมือลง แม่นมจางที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมาทันที

"คุณหนู ไม่สบายหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงมิยอมรับสำรับเช้าเล่าเจ้าคะ"

"เหมยเหยา เจ้าไปซื้ออาหารจากนอกจวนเข้ามา ข้าเบื่ออาหารในจวน ระวังอย่าให้ผู้ใดพบเห็นเจ้าด้วยเล่า ข้าไม่อยากจะมีปัญหาตามมาทีหลัง"

"เจ้าค่ะ"

เหมยเหยาแม้จะไม่เข้าใจในการกระทำของผู้เป็นนาย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามออกไปแม้แต่ครึ่งคำ

หลี่ซูฮวานั่งรออาหารจากเหมยเหยาอย่างไม่รีบไม่ร้อน ไม่นานนักสาวใช้น้อยนางนั้นก็กลับมาพร้อมกับอาหารที่นางสั่งเอาไว้

"คุณหนูเจ้าคะ น่าแปลกยิ่งนักเจ้าค่ะ บ่าวผ่านโรงครัวมาเมื่อครู่ เห็นกับตาว่าฮูหยินใหญ่มาเจ้าครัวด้วยตนเอง ที่ผ่านมานางเกียจคร้านอย่างกับอะไรดี แต่ทว่าเหตุใดวันนี้จึงมาเข้าโรงครัวได้เล่าเจ้าคะ อีกทั้งยังลงมือทำอาหารเองกับมือทุกอย่างเลย"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก หึ!!คิดไว้แล้วไม่มีผิด นังสารเลวผู้นั้นมันคงมิอยากมีจุดจบที่ดีสิท่า

ยามนี้ในวังหลวงค่อนข้างวุ่นวายเป็นอย่างยิ่ง ทำให้หลี่กวงเว่ยต้องเข้าออกวังหลวงเสมือนกับเป็นบ้านหลังที่สองของเขา เนื่องจากอาจารย์อีกคนที่สอนตำราให้องค์ชายรองที่มีอายุเพียงสิบขวบปีเกิดล้มป่วยกระทันหัน ฮ่องเต้จึงทรงให้หลี่กวงเว่ยเข้ามาสอนตำราให้องค์ชายรองเป็นการชั่วคราวเสียก่อน

ฮูหยินใหญ่รอเวลาผ่านไปอย่างใจเย็น จนกระทั่งถึงเวลาพลบค่ำ ยามนี้หลี่กวงเว่ยยังมิกลับจากวังหลวง ส่วนหลี่เหวยเองก็กำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่ภายในห้อง ด้านหลี่ชิงเยียนก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมชุดแต่งงานที่ใกล้จะมาถึง

หลี่ซูฮวาเองก็ไม่รีบไม่ร้อนเช่นกัน นางได้รับจดหมายจากจ้าวเฉินอวี้เมื่อช่วงสาย ว่าเขาได้จัดการเหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้นเรียบร้อยแล้ว ให้ทำตามแผนเดิมที่ตกลงกันไว้ได้เลย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่ซูฮวาก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ จ้าวเฉินอวี้ผู้นี้ก็นับว่าช่วยเหลือนางได้ไม่น้อย

แม่จะติดนิสัยหื่นกามไปเสียนิดก็เถอะ ไม่นิดเสียหน่อย!

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินใหญ่สั่งให้ท่านไปพบที่สวนด้านหลังจวนเจ้าค่ะ"

"อืม"

สาวใช้นางหนึ่งเดินเข้ามาแจ้งนางถึงในเรือน หลี่ซูฮวาจำได้ดีว่านางเป็นคนรับใช้คนสนิทของฮูหยินใหญ่ หลี่ซูฮวาพยักหน้ารับเล็กน้อย นางได้อ่านเนื้อหาในจดหมายแล้ว ชายฉกรรจ์เหล่านั้นยอมสารภาพออกมาหมดเปลือก ว่าฮูหยินใหญ่เปลี่ยนแผนการ จากเดิมที่จะขายนางออกไป แต่นางกลับจะให้ชายฉกรรจ์เหล่านั้นมาที่จวนแทน โดยการหลอกล่อนางให้ไปที่สวนด้านหลังจวน หวังให้พวกสวะเหล่านั้นกระทำการขืนใจนางอย่างเลือดเย็น ให้นางอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

หึ!!คอยดูต่อไปเถิด ว่าใครกันแน่ที่จะต้องอยู่มิสู้ตาย

หลี่ซูฮวาเดินมาตามทางเดิน จนกระทั่งถึงสวนที่ท้ายจวน นางได้พบกับฮูหยินใหญ่ที่กำลังมีท่าทีร้อนรนราวกับกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่

จะไม่ให้นางร้อนใจได้เช่นไรกัน พวกสารเลวนั่น ยามนี้ยังมิมาเสียที!!

"คารวะท่านแม่"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้เห็นว่าหลี่ซูฮวามาแล้ว จึงหันมามองนางเล็กน้อย ในใจนึกครุ่นคิดขึ้นมา ว่าเหตุใดนังลูกเลี้ยงผู้นี้จึงมีท่าทีปกติอยู่

นางจำได้ว่าเมื่อครู่ให้คนผสมยานอนหลับลงไปในน้ำชาให้มันดื่มแล้วนี่นา ป่านนี้น่าจะมีอาการง่วงซึมแล้วสิ นางคำนวนเวลาไว้เรียบร้อยแล้ว ให้หลี่ซูฮวาดื่มเข้าไป กว่านางจะเดินมาถึงสวนท้ายจวนยานอนหลับก็น่าจพอฤทธิ์พอดี

"ท่านแม่เรียกลูกมาพบมีสิ่งใดหรือเจ้าค่ะ?"

"เอ่อ ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าหาสามีให้เจ้าได้แล้ว!!"

"สามีหรือเจ้าคะ?"

"ใช่ เจ้าเตรียมตัวได้เลย!!"

"หากท่านแม่ไม่สิ่งใดจะเอ่ยกับลูกแล้ว เช่นนั้นลูกขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

"อย่าเพิ่งไป!!"

ฮูหยินใหญ่เอ่ยรั้งหลี่ซูฮวาเอาไว้ด้วยความร้อนรน ไม่ได้การ!!จะปล่อยให้นางสารเลวนี่รอดกลับไปไม่ได้

หลี่ซูฮวาหันกลับไปมองฮูหยินใหญ่ด้วยแววตาที่ล้ำลึก

"ท่านแม่แน่ใจแล้วหรือเจ้าคะ ว่าจะไม่ยอมให้ลูกไป?"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

"เจ้าหมายความว่าเช่ยไร?"

"หึ!!ข้าอุตส่าห์ไม่คิดจะหาความใดกับเจ้า แต่เจ้าก็ยังดึงดันที่จะทำร้ายข้าให้ได้!"

"เจ้ากล่าวสิ่งใด!!"

"ลงมือเถิด!!"

จ้าวเฉินอวี้ที่ซ่อนกายอยู่หลังพุ่มไม้ เมื่อได้ยินเสียงของนางเขาจึงปรากฏตัวออกไปทันที ยามนี้เขาสวมชุดสีดำและใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ เขาก้าวเดินเข้าไปหาอูหยินใหญ่พร้อมกับใช้มือหนาใหญ่บีบที่คางของนางอย่างแรง

"อื้อออ!!"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้เห็นเช่นนั้นก็มีท่าทีตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง! นางปรายตามองหลี่ซูฮวาด้วยแววตาที่หวาดกลัว

หลี่ซูฮวาค่อยๆเดินเข้าไปหานางอย่างไม่รีบไม่ร้อน พร้อมกับยกยิ้มอำมหิต

"เจ้าคิดจะหาสามีให้ข้า แต่บังเอิญว่าข้าล่วงรู้แผนการของเจ้าเสียก่อน ข้าจึงชิงหาชู้รักมาให้เจ้าแทน"

ยังไม่ทันที่ฮูหยินใหญ่จะเอ่ยถามสิ่งใด หลี่ซูฮวาก็นำยาปลุกกำหนัดยัดเข้าไปในปากของฮูหยินใหญ่ทันที นางทำท่าจะมิยอมกลืนยาลงไป หลี่ซูฮวาจึงสงเคราะห์นางด้วยการใช้นิ้วมือดันยาเม็ดนั้นเข้าไปในลำคอของนางอย่างสุดแรง

"เจ้า!!!"

"หึ!!โง่งมยิ่งนัก"

"นังสารเลว อีกไม่นานลูกน้องของข้าก็จะมาแล้ว พวกเจ้าไม่รอดแน่ๆ!!!"

"ฮ่าๆๆๆๆ ลูกน้องของเจ้าน่ะหรือ ข้าส่งพวกมันไปปรโลกหมดแล้ว"

จ้าวเฉินอวี้เอ่ยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความอำมหิต เขาสืบทราบมาก่อนหน้านี้ ว่าสตรีใจหยาบนางนี้เป็นแม่เลี้ยงของหลี่ซูฮวา สิ่งใดที่เป็นภัยต่อสตรียอดรักของเขา เขาย่อมยินดีช่วยนางเก็บกวาดให้สิ้นซากด้วยความเต็มใจ

ยามนี้เขาคงได้คะแนนความสงสารจากนางบ้างแล้ว!

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ลนลานจนทำสิ่งใดไม่ถูก ร่างกายของนางเริ่มร้อนลุ่มเสียจนทานทนมิไหว

"จัดการเสีย หากเจ้าทำงานได้ดี ข้าจะช่วยออกค่าหมอให้กับท่านแม่ของเจ้าที่ป่วยหนักอยู่"

"ขอรับคุณชาย!!"

จ้าวเฉินอวี้หันไปสั่งการกับชายวัยกลางคนร่างอ้วนผู้นั้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน เขาจัดการพวกสวะนั้นตกตายจนหมดแล้ว จึงจำได้ว่าเคยรู้จักชายผู้หนึ่งที่เขาเคยช่วยเหลือมาตลอด จึงเชิญชวนให้มาช่วยเขาทำงานเสียหน่อย

ใครบ้างเล่าจะมิชอบค่าตอบแทนที่เขามอบให้!!

ฮูหยินใหญ่มิอาจทานทนความต้องการในร่างกายได้ นางจึงถอดเสืัอผ้าของตนเองออกจนหมด และพุ่งเข้าไปหาชายร่างอ้วนผู้นั้นทันที

หลี่ซูฮวาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น บัดซบ!!นี่นางต้องมาทนดูสิ่งใดกัน

"ขอบใจท่านมาก ท่านหลบไปก่อนเถิด อีกไม่นานท่านปู่คงจะมาถึงแล้ว"

"อืม"

หลี่ซูฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะแยกย้ายกลับไปที่เรือนปีกซ้าย นางสั่งให้พ่อบ้านตู้ไปตามท่านปู่กลับมา เพราะนางมีเรื่องอยากปรึกษาท่านปู่

หลี่กวงเว่ยที่เสร็จงานพอดีเขาจึงรีบกลับมาที่จวน เมื่อกลับมาถึงก็พบกับหลี่ซูอวาที่รออยู่

"ซูฮวา"

"ท่านปู่ หลานจะมาปรึกษาท่านปู่เรื่องสินเดิมน่ะเจ้าค่ะ"

หลี่ซูฮวาแสร้งทำเป็นชวนหลี่กวงเว่ยพูดคุยนั่นนี่และเดินกันไปตามทางเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงหอบกระเซ่าของบุรุษและสตรีที่ด้านหลังจวน

หลี่กวงเว่ยขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปยังที่มาของเสียงทันที

"นังแพศยา!!!!"