รถเคลื่อนจอดเทียบหน้าบ้านพลอยภัทรารีบเปิดประตูลงจากรถ แต่อีกฝ่ายไวกว่ารีบเข้ามาอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขนทันที คนตัวเล็กตระหนกรีบกระหวัดเกี่ยวรอบคอแน่นเพราะกลัวตก
“พี่เวย์ไม่ต้องอุ้มพลอยแล้วค่ะ!”เธอบอกสีหน้ากังวล กวาดตามองรอบ ๆ เห็นสาวใช้กำลังยืนมองอยู่
“พี่เวย์กลับมาแล้วเหรอคะ”น้ำเสียงดีใจแทรกเข้ามา ชนิดาวิ่งออกมาจากบ้านแต่สองเท้ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพบาดตา
หญิงสาวยืนนิ่งเหมือนโดนสาปมองดูพี่ชายต่างสายเลือดอุ้มลูกสาวภรรยาใหม่พ่อ แววตาเคยสดใสหม่นลงทันที มือกำแน่นด้วยความโกรธกรุ่น
“เดี๋ยวพี่ลงมาคุยด้วยนะดา”เขาบอกแล้วอุ้มคนตัวเล็กเดินผ่าน
ร่างบางถูกวางบนเตียงกว้าง สาวใช้ชื่อละมุนตามมาดูแล ในบ้านหลังนี้มีเพียงคนเดียวที่ยอมรับพลอยภัทรา คนอื่นต่างทำหน้าที่แบบขอไปทีทั้งนั้น
“น้าละมุนผมฝากด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะคุณเวย์”
ดวงตาเรียวคมชำเลืองมองคนเจ็บอีกครั้งแล้วเปิดประตูออกจากห้อง พลอยภัทรา
