ลิขิตรักสื่อเสน่หา

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”เสียงเด็กสาวร้องเรียกพยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด ดำผุดดำว่ายด้วยความหวาดกลัว อีกไม่นานชีวิตนี้ต้องดับสูญลง แม้พยายามดิ้นรนสักเท่าไหร่แต่สถานที่แห่งนี้คงไม่มีใครหาเธอพบ และตอนที่ทุกคนเห็นคงกลายเป็นร่างไร้ซึ่งวิญญาณ ร่างเล็กดำดิ่งสู่เบื้องล่างจิตสุดท้ายร่ำร้องต้องการมีชีวิตอยู่  “เจ้าอยากมีชีวิตรอดหรือเปล่า” เสียงหวานเย็นยะเยือกดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท  เด็กสาวไม่รู้ว่านั้นเสียงใคร เพราะตนเองแทบไม่สามารถคงสติสุดท้ายไว้ได้ “ว่าอย่างไรเจ้าอยากรอดหรือไม่ มัสยา...” “อยากรอด...”คนจมน้ำตอบแม้ไม่เข้าใจว่ามัสยาคือใคร “แต่มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องแลกมันมา เจ้าจะยอมรับไหม” เวลานี้ความตายคือสิ่งที่เธอไม่ปรารถนา ไม่ว่าให้รับปากเรื่องอะไร พลอยภัทรายินดี “ยอมรับ”เธอตอบคำถามภายในหัว “เจ้าจะรอดมัสยา และเจ้าต้องช่วยข้าตามหาคนผู้นั้น” เสียงนั้นสะท้อนก้องในโสตประสาท พลอยภัทราเห็นภาพสาวสวมชุดไทย ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโต เส้นผมยาวถึงแผ่นหลังกำลังแย้มยิ้ม ร่างของนางพุ่งตรงมาที่เธอ สติรับรู้เลือนหายชั่วขณะ “พลอยเป็นอะไรหรือเปล่า พลอยตื่นได้แล้ว!” เสียงหนึ่งเรียก เด็กสาวยังคงสลึมสลือค่อยๆ เปิดเปลือกตาอย่างช้าๆ แสงแดดสาดส่องเข้ามาจนต้องหรี่ลง ค่อยๆ ชันกายนั่งสีหน้ามึนงง สับสนกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเห็นเด็กผู้ชายหน้าตาคมคาย คิ้วเข้มจมูกโด่ง ส่อเค้าแห่งความหล่อเหลาตั้งแต่ยังเด็ก กำลังเรียกชื่ออยู่ เวธัสเด็กข้างบ้านซึ่งสนิทสนมกันดี “พี่เวย์ พลอยมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” พลอยภัทราเอ่ยถาม “ไม่รู้สิ พี่จะมาชวนพลอยไปเล่นแต่เห็นพลอยนอนเปียกน้ำอยู่ตรงนี้” เด็กหนุ่มนามเวธัสตอบ จ้องมองใบหน้าแสนจิ้มลิ้มของเด็กสาว คนเพิ่งรอดพ้นจากความตายยังสบสันต่อเหตุการณ์ เมื่อคิดขึ้นได้เลยหันมองซ้ายขวาหาหญิงสาวซึ่งช่วยให้พ้นความตาย เมื่อไม่พบใครเลยสบตากับพี่ชายข้างบ้านสีหน้าตื่นตระหนก “เห็นผู้หญิงใส่ชุดไทยไหมพี่เวย์!” “ผู้หญิงชุดไทยอะไรเหรอพลอย พูดอะไรเนี่ยน่ากลัวชะมัด” เด็กสาวส่ายหน้าน้ำตาเริ่มเอ่อ ร่างกายเปียกโชกขนาดนี้ไม่ได้ฝันไปแน่ๆ ยกมือสองข้างกอดตัวเอง การที่รอดพ้นจากความตายมาได้นับว่าเป็นปาฎิหารย์มาก “พี่เวย์อย่าบอกแม่นะ พลอยไม่อยากถูกตี!”เธอรีบขอร้องเวธัสทันที เพราะมารดาเป็นคนดุมาก “พี่ไม่บอกหรอก แต่จะทำยังไงกับชุดที่เปียกล่ะ” พลอยภัทรามองหน้าพี่ชายแล้วยิ้มเจือน เวธัสเลยดึงมือน้องสาวข้างบ้านเพื่อไปยังชายคาตนเอง มาถึงตัวบ้านเด็กชายเห็นมารดากำลังเตรียมจัดโต๊ะอาหารกลางวัน จารุนีมองเด็กสาวตัวเล็กแล้วรีบรุดเข้ามาหา “ตายแล้วพลอย หนูไปทำอะไรมาลูก”เธอถามแล้วจับตัวเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง “พลอยตกน้ำครับแม่”เวธัสรีบตอบแทนทันที “ตกน้ำงั้นเหรอ แล้วเวย์ช่วยน้องมาเหรอลูก”คนเป็นแม่หันไปถามลูกชาย “เปล่าครับ” จารุนีหันมามองเด็กสาวอีกครั้ง ดูท่าทางคงกลัวแม่ตนเองทุบตีเลยให้เวย์พามาที่นี่แทน โชคดีที่ลูกสาวเธอเองอายุพอๆ กับพลอยเลยมีชุดเยอะ “เอาชุดของรินใส่ก่อนก็ได้พลอย ไม่ต้องกลัวนะ ป้าไม่ให้พลอยถูกตีหรอก” พลอยภัทราช้อนสายตามองผู้ใหญ่แววตาซาบซึ้ง หากมารดาเธอใจดีเหมือนคุณป้าคงดีไม่น้อยเลย จารุนีจูงมือเด็กสาวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่ตนเองไม่ต้องถูกมารดาตี “พลอยกินขนมกัน”มิรินชวนเพื่อนวัยเดียวกันทันที “ไม่ได้นะริน กินข้าวก่อนลูก”คนเป็นแม่รีบบอก เด็กสาวหน้างอ “หนูไม่ชอบกินข้าวค่ะแม่” “ไม่ได้นะ ต้องกินข้าวก่อน ถ้ารินไม่กินข้าวแม่ไม่ให้กินขนมด้วย” มิรินเลยจำต้องทำตามคำพูดมารดา ดึงเพื่อนวัยเดียวกันมานั่งข้างๆ เพื่อทานอาหารกลางวัน พลอยภัทรามองดู ทั้งรินทั้งพี่เวย์ดูมีความสุข แต่ตนเองกับแม่ไม่เป็นเช่นนี้เลย “กินเยอะๆ นะพลอย จะได้โตไวๆ รู้ไหม” ยิ่งเห็นรอยยิ้มของคุณแม่พี่เวย์แล้วในอกเด็กสาวมันรู้สึกสะท้อน แม่มักกลับมาในรุ่งเช้าของอีกวันและหายไปในตอนกลางคืน พลอยภัทราพยายามทำความเข้าใจว่าแม่ทำงาน บางครั้งเห็นผู้ชายมาส่งถึงหน้าบ้าน คนแถวนี้ต่างนินทาว่าแม่ทำงานเป็นผู้หญิงอย่างว่า ซึ่งเธอเองโตพอจะรับรู้ในข้อนี้แล้ว พลอยภัทรามองไปยังพี่ชายข้างบ้าน พี่เวย์เป็นคนเข้ามาคุยกับเธอเสมอเวลาที่เศร้า เขาเป็นพี่ชายที่ดีรวมถึงตัวรินด้วย สองคนดีกับเธอมาก เราสนิทสนมกันจนแทบจะกลายเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวนี้ เธอคิดว่าหากมีพวกเขาเป็นเพื่อนบ้านไม่มีทางที่เธอจะเหงาแน่นอน จบมื้ออาหารทุกคนมาร่วมกันในห้องนั่งเล่น พลอยภัทรายังคงไม่อยากกลับบ้านตนเอง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบสี่ทุ่ม เสียงเครื่องยนต์ดังหน้าบ้านเวธัสกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจวิ่งดิ่งไปก่อนเพื่อน “พ่อครับ!”เด็กหนุ่มเรียกบิดา แล้วช่วยถือกระเป๋า “น้ำเย็นหน่อยไหมคะ”จารุนีเอ่ยถาม “ดีสิ ขอบคุณนะจา”วิรุตม์บอกภรรยาแล้วหันมามองเด็กสาวที่ยืนเก้ๆ กังๆ “อ้าวพลอย ยังอยู่นี่หรือ” “ค่ะ”เด็กสาวตอบแล้วก้มหน้างุด “กินข้าวหรือยังเราน่ะ” “กินแล้วค่ะ” “ไม่ต้องกลัวลุงหรอกลูก ลุงไม่ดุ”