ชัยเชษฐ์ยิ้มกว้างอย่างน้อยภรรยาอีกคนของเขาก็ทำให้สบายใจ ความเครียดอันได้รับมาจากบ้านใหญ่ค่อยๆ จางหายไป
ร่างเล็กนั่งชันเข่าบนเตียงกว้างหลายครั้งอยากเอ่ยปากถามแต่ไม่กล้า เกรงทำให้พ่อเลี้ยงไม่พอใจ จึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ภายใน ป่านนี้พี่เวย์เป็นเช่นไรบ้างสบายดีไหม หลากหลายคำถามในหัวจำต้องเก็บงำ
สองร่างตระกรองกอดกันขึ้นห้องนอน ไม่นานชัยเชษฐ์หลับลงด้วยความอ่อนเพลีย พิมลตราเท้าปลายคางตนเองมองใบหน้าสามีแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ชายคนนี้แม้เอาใจยากสักหน่อยแต่เนื้อแท้กลับเป็นคนอ่อนไหว ไม่นานหรอกเธอเชื่อว่าตนเองต้องมีสิทธิ์เข้าไปเหยียบในคฤหาสน์หลังนั้นแน่นอน
เสียงมือถือของเขาดังขึ้นชัยเชษฐ์สะดุ้งงัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นหน้าจอโชว์เบอร์บุตรชาย เขากดรับสายด้วยความงุนงงดึกดื่นป่านนี้ติดต่อมาทำไมกัน
“พ่อครับ แม่ไม่สบายอยู่ที่โรงพยาบาล!”เด็กหนุ่มบอกเสียงสั่น
“อะไรนะ!”
“พ่อมาดูแม่หน่อยสิครับ ผมไม่รู้ว่า
