สิบปีผ่านไป...
ร่างบางสาวเท้าลงมาจากด้านล่างเห็นมารดาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เรียบร้อยแล้ว พลอยภัทรากลายเป็นสาวเต็มตัว ใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวงาม ดวงตากลมโต ผมยาวตรงเคลียแผ่นหลัง ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ คนเป็นแม่หันมองบุตรสาวอดชื่นชมไม่ได้
พลอยภัทรานั่งประจำที่แล้วตักอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็ว ก่อนหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย
“จะไปแล้วเหรอพลอย”คนเป็นแม่ถาม เมื่อเห็นบุตรสาวทานเข้าไปไม่กี่คำ
“ค่ะแม่ วันนี้พลอยมีประชุมที่บริษัท”
เธอสาวเท้าออกมานอกบ้านหยิบกุญแจสตาร์ทรถ แม่คอยเปิดประตูรั้วให้ พิมลตรายิ้มอ่อนโยนมองดูรถลูกลับหายจากสายตาจากเด็กสาววัยสิบสามกลับกลายเป็นสาวสวยวัยยี่สิบสาม กลายเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด เธอภูมิใจมากที่ลูกทำได้อย่างที่หวัง
คุณชัยเชษฐ์ยังคงรับอุปการะเธอ และข่าวคราวสุดท้ายคือ การจากไปของคุณวิไลวรรณภรรยาของเขา สำหรับเธอไม่ได้รู้สึกอะไรอีกแล้ว ในเมื่อหน้าที่การงานลูกก้าวหน้าไปมาก
