แวบแรกที่ถูกสายตาของสตรีแปลกหน้าจ้องมองมา ฮัวจื่อถิงรู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกตรึงไว้กับกำแพงวัง ทว่าความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อนางได้ยินเสียงเรียกของฮัวหมิงซื่อผู้เป็นพี่ใหญ่
สตรีคนตรงหน้างดงามราวกับภาพวาด รูปร่างบอบบางสูงโปร่งแต่กลับไม่ได้ดูอ่อนแอขี้โรค ดวงตาของอีกฝ่ายเรียวยาวทว่าไม่เล็กแคบ ออกจะกว้างโตและสุกใสราวกับดวงดาราในคืนที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆหมอกปกคลุมด้วยซ้ำ
สตรีที่งดงามโดดเด่นเช่นนี้...เหตุใดนางจึงไม่เคยเห็นหน้าเห็นตามาก่อน?
“คารวะคุณชายฮัว” หลานหลีเกอเอ่ยพร้อมกับย่อกายลงทำความเคารพอีกฝ่าย
“หลีเอ๋อร์เกรงใจเกินไปแล้ว ข้าให้เจ้าเรียกว่าพี่ชายฮัวมิใช่หรือ?” ฮัวหมิงซื่อเอ่ยยิ้มๆ อดภูมิใจแทนสหายไม่ได้ที่มีน้องสาวงดงามถึงเพียงนี้
“หลีเกอเลอะเลือนแล้ว ขอพี่ชายฮัวโปรดอภัย”
“ไม่เป็นไรๆ อย่าได้จริงจังเกินไป เห็นเราเป็นคนกันเองข้าก็เพียงแต่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้น” ฮัวหมิงซ
