หนีได้หรือสนมรัก

ตอนที่ 3 ชื่อตอน เก้อเกอ(จุ๊บๆ)

มือบางผลักร่างแกร่ง และพยายามดิ้นไปมา เร่งขืนกายออกทันใด เอ่ยเสียงสั่นขึ้นมา

" ฝ่าบาทหม่อมฉันอยากจิบสุราอีกนิดเพคะ "

ใบหน้าคมกัดริมฝีปากตนเองและแลบลิ้นเลียเบาๆไปมา แย้มรอยยิ้มให้นาง เจาะจงให้นางรู้ แย้มรอยยิ้มให้นาง จนเห็นฟันเรียงสวย เขี้ยวคู่คมวาววับ ปิงซวงใจสั่นกระตุก มือไม้มิอยู่กับตน

"ทำไงดี ทำไงดี ข้ามิรอดแน่ๆเลย ฮือ ปิงซวงเจ้าคิดซิคิด เร็วๆเข้า!!! "

ร่างบางใบหน้านิ่วขมวดคิ้วจนยับยุ่ง ใบหน้าคมกลับยิ้มร่าเริงและดึงนิ้วมือนางเบาๆ และยื่นจอกสุราขึ้นมา

"รินสุราซิ เจิ้นจะดื่มเป็นเพื่อนเจ้า หากเจ้ามอมเหล้าเจิ้นได้ เจ้าก็จะรอดไปในราตรีนี้ หากมิได้เจ้าก็ต้องยอมถูกกิน หึ หึ หึ "

ปิงซวงมือไม้สั่น เร่งรินสุราและชนจอกสุราเบาๆ นางทำทีอ้อยอิ่ง และรอคอยจนอีกฝ่ายสุราพร่องลงเร่งเติมลงให้อีก ใบหน้าคมแย้มรอยยิ้มบานและกระดิกนิ้วเบาๆเอ่ยเสียงพร่า

"มาซบอกเจิ้นไวๆ เจิ้นชอบยามสตรีอยู่ใกล้ๆ มาเร็วๆเข้า"

ปิงซวงตาโตขึ้น และส่ายหน้าไปมาทันใดอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าคมแย้มรอยยิ้มอีก และดื่มสุราจนหมดจอก ก่อนจะยื่นจอกสุรามาให้นาง ปิงซวงเร่งขยับเติมสุรา มือแกร่งจึงดึงร่างนางเข้าในอกและกระซิบเบาๆ

"กลัวเจิ้นหรืออย่างไร เหตุใดนั่งไกลนัก "

ร่างบางสั่นระริกและพยายามขยับถอยจนนางหงายลงในฟูกนอนไปทั้งตัว จอกสุรากลิ้งหล่นลงในพื้นทันใด ร่างหนาหัวเราะเบาๆ และขยับกายเอนลงข้างๆนางกระซิบเบาๆ

"เหตุใดบุตรีเสนาบดีอ๋าว จึงซุ่มซ่ามเช่นนี้กัน บิดาเจ้าน่าเกรงขามที่สุด ในใต้หล้าเชียวนะ "

ปิงซวงยามล้มลงนางหน้าแดงและกัดริมฝีปากเบาๆ นางลุกขึ้นมาทำตาแข็ง และดึงจอกสุราในมือหนา มากระดกลงคออีกครั้ง

"อึก...ใครว่าหม่อมฉันมิเอาไหนกัน หม่อมฉันจะทำซักสิ่งให้สำเร็จให้จงได้ ฮึก !! "

ดวงตาคมพราวระยับขึ้นมา ในรายงานของนางนั้นมีประวัติอย่างละเอียด

"บุตรสาวแสนงามของเสนาบดีอ๋าว ศึกษาทุกศาสตร์ศิลป์ แต่ทว่านางมิเก่งกาจซักสิ่งหนึ่ง สิ่งนี้คงเป็นปมในใจนาง หึ หึ หึ "

ใบหน้าคมขยับยื่นมามองหน้านางใกล้ๆ และเอ่ยเบาๆอย่างขบขันนัก ท้าทายนางขึ้นมาโดยพลัน

"เพียงแค่ดื่มสุราเจ้ายังมิชนะเจิ้น ต่อไปเจ้าจะทำอันใดสำเร็จได้กัน ปิงซวน "

ใบหน้างามตาโตขึ้น ยกริมฝีปากล่างเบะขึ้นมาอย่างขัดใจ และคว้ากาสุรามาเทอีก นางดื่มสุราลงเรื่อยๆ และล้มคว่ำลงในตักแกร่ง ก่อนจะยันตัวขึ้นเบาๆ และตบฝ่ามือแปะๆบนหน้าคม เอ่ยอย่างเมามายนัก

"เก้อเกอมองใกล้ๆ ท่านก็หล่อมิน้อยเลยนะนี่ ใบหน้าเช่นนี้ ต้องพิฆาตสตรีมามากนัก มิใช่ท่านลอกเลียนโจรเด็ดบุบผา มามากแล้วเช่นนั้นหรือ"

ร่างหนาแย้มรอยยิ้มบานหัวเราะลั่นทันใด

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า บังอาจนักปิงซวน เจ้ายังมิคบกับเจิ้น เจ้าใส่ร้ายเจิ้นแล้วเช่นนั้นหรือ หาว่าเจิ้นเป็นโจรชั่วเด็ดดอกไม้ เดี๋ยวเถอะ เจ้าจะโดนดีแน่ๆ ปิงซวน เอ๋ยปิงซวน"

ใบหน้าขาวแดงไปถึงหูนาง และยันพื้นเบาๆ และยื่นหน้าไปใกล้ๆ และจิ้มนิ้วลงจมูกโด่งเบาๆ และทำตาวิบวับใส่

"เก้อเกอ ท่านหล่อจังเลย ท่านมีเจ้าสาวหรือยัง ถ้ายังข้าจะจองท่านไว้เลยเก้อเกอ "

ใบหน้าคมยิ้มอีกและขบริมฝีปากลงบนนิ้วนางเบาๆ และตีนิ้วนางคราหนึ่ง เอ่ยข่มขู่นางทันใด

"เดี๋ยวเถอะปิงซวน เจ้าจำเจิ้นมิได้ในยามเมา ทั้งยังจำมิได้ว่าตนเองเป็นสนมของเจิ้น คิดเห็นชายหล่อเหลาเจ้าก็จะยั่ว!!! "

ปิงซวนหัวเราะคิก นางแลบลิ้นเบาๆและตบแก้มของฮ่องเต้เบาๆ ก่อนจะหัวเราะคิก

"ท่านรู้ว่าข้าเป็นสนมหรือเก้อเกอ ความจริงข้ามิชอบวังแห่งนี้เลย ที่นี่มิน่าอยู่เลย อยู่จวนข้า เก้อเกอทั้งเก้าของข้านั้น ใจดีนัก ข้าเป็นสตรีผู้เดียว อยากได้สิ่งใดย่อมง่ายดายนัก มิมีผู้ใดมาคอยสั่ง สบายนักล่ะเก้อเกอ "

ดวงตาคมส่งประกายเอ็นดูมาให้นาง และลูบผมนางเบาๆ กระซิบเบาๆ

"เอาเถิด เจิ้นยอมแพ้แล้ว เจิ้นเมาแล้วเช่นเจ้า เจิ้นง่วงเสียแล้ว วันนี้เราเพิ่งพบกัน เจิ้นจะมิเด็ดบุบผาซักวันหนึ่ง เห็นแก่เจ้าที่งดงามนักทั้งยังรินสุราให้เจิ้นด้วย แต่คราหน้า เจิ้นจะกลืนเจ้าไปทั้งตัวเลยปิงซวน "

ร่างหนาจับนางนอนในฟูกนอนและดึงผ้านวมคลุมให้ ก่อนจะขยับกายลงนอนในฟูกแสนนุ่มและหอมกลิ่นกายนางอบอวล ใบหน้าคมหันไปหานาง ปิงซวนยิ้มหวานและดึงแขนแกร่งมากอด

"เก้อเกอท่านหล่อจัง"

ใบหน้าคมทำตาดุใส่นางและดึงใบหน้านางเข้าหาตนเอง บดขยี้ริมฝีปากนางอย่างร้อนเร่า กวาดปลายลิ้นพลิกพันไปมา เสียงหอบหายใจดังขึ้นในความเงียบ

"อื้ออ อื้อ "

กว่าริมฝีปากร้อนจะถอนออกไป ร่างบางก็แทบหมดลมหายใจจนสิ้น นางหอบหายใจแรงและทำหน้าฉ่ำหวานน้อยๆ ทำปากเบะๆสายตาขุ่นเคืองขึ้นอีกครา

"เก้อเกอ ท่านขโมยจูบแรกของข้าไปได้อย่างไรกัน เกิดมาข้ายังมิเคยจูบผู้ใดแม้แต่ท่านพ่อ "

ใบหน้าคมจ้องมองนางและเงยหน้าท้าทายนางทันใด

"เจิ้นจูบไปแล้ว เจ้าจะทำอันใดเจิ้นเล่า ปิงซวน "

ร่างบางทำตาโตอย่างมิยอมแพ้และยันอกแกร่งพยุงกายขึ้น และโน้มใบหน้าลงมาเบาๆและบดกลีบปากนุ่มลงมา ขยี้ริมฝีปากแดงๆอีกครั้งและตะโกนใส่อย่างเอาแต่ใจนัก

"ข้าจะจูบท่าน จูบท่านคืน จนกว่าปากของท่าน จะเจ่อบวมไปให้หมดเลย เก้อเกอ !!! "

ใบหน้าคมหัวเราะรื่นเริงและแกะสายรัดเอวตนออก ถอดเสื้อคลุมตนเองทิ้งไปที่ข้างเตียงทันใด หัวเราะเบาๆ

"เก่งนักก็ทำเลย เจิ้นมิได้กินเจ้า โดนเจ้ากิน ก็ยังมินับว่า เสียเปรียบนักในยามนี้ "

ปิงซวนจุมพิตที่แก้มดังฟอด ดึงใบหน้าตรึงเอาไว้ หอมแก้มซ้ายแก้มขวาสลับไปเรื่อยๆและลูบฝ่ามือไปบนอกแกร่งเบาๆ และซบลงช้าๆและหลับไปทันที วงแขนแกร่งจึงโอบกอดนางไว้และหัวเราะเบาๆตีจมูกนางคราหนึ่ง

"ปิงซวน เจ้าร้ายนักนะ มาทรมานเจิ้น ยั่วยวนเจิ้น แล้วเจ้ายังกล้าหลับต่อหน้าเจิ้น ราตรีนี้อีกยาวไกล เจ้าหลับเช่นนี้เจิ้นจะทำอย่างไรกัน ในเมื่อเนื้อเจ้าทั้งหอม เจ้าหวานทั้งนุ่ม เช่นนี้เนี่ย "

วงแขนแกร่งโอบกอดนางและดึงเข้าในอกแน่นๆ ห่มผ้าให้นางกันหนาว หัวเราะเบาๆ และพยายามข่มตาลงช้าๆ ลูบฝ่ามือไปมาบนอกนุ่ม เคล้นคลึงไปมา และจึงหลับลงด้วยพิษสุราในที่สุด