หนีได้หรือสนมรัก

ตอนที่ 2 ชื่อตอน สุรา25+

"เสี่ยวปิงซวงนะ เสี่ยวปิงซวง วันนี้เจ้ามิรอดแน่ ดูหน้าฮ่องเต้วิปริตนั่น หื่นกามยิ่งกว่าอันใด ทั้งมือไม้ไม่อยู่สุขนั่นอีก โอ๊ย ตายแน่ๆ !! "

ร่างบางคุยกับตนเอง ระหว่างรอคอยนางกำนัล มาอาบน้ำผลัดผ้าให้ เหล่านางกำนัลจากฝ่ายใน จับนางลอกคราบต่อหน้าฝ่าบาท ร่างบางกรีดร้องลั่น

"ไม่นะ มิเปลือยกายตอนนี้นะ !!! "

ร่างบางทำหน้าแตกตื่น ตกใจอย่างหนัก ใบหน้าคมยิ้มเยาะนางเบาๆ และเอนกายนอนในที่นอนที่มีกลิ่นกายนาง เอ่ยกับเหล่านางกำนัลเบาๆ

"เดี๋ยวค่อยถอดผ้านางหลังม่านก็ได้ ยามถอดเอี้ยมนางแล้ว ก็นำเอี้ยมที่นางสวมตัวนั้นมาให้เจิ้นเสีย "

ร่างบางสะดุ้ง ใบหน้าฉายแววตื่นตระหนก ใบหน้าคมคายที่รวบผมตึงค่อยๆดึงปิ่นปักผมตนเองลงและดึงกวานครอบผมออก สั่งผู้คนนำสุราอาหารมาแล้ว นั่งเอนกายในหมอนนุ่มๆที่นางตัดเย็บไว้เป็นหมอนขนาดใหญ่ อย่างพึงใจนัก

"ซ่งกงกงเดี๋ยวยามเจิ้นกลับไป เจ้าถือเจ้าหมอนใบใหญ่กลมๆนุ่มๆนี้ไปให้เจิ้นด้วย เจิ้นรู้สึกว่าเอนกายแล้วสบายนัก เช่นนี้จะทำให้ผ่อนคลายได้ดียิ่ง อีกทั้งเอาขนมในโถนี่ของนางกลับไปด้วย พัดที่นางเขียนด้วยลายมืองดงามนั้นก็ด้วย ถุงเงินของนางนี้ก็ด้วย ถุงหอมนี้ด้วยซ่งกงกง"

ซ่งกงกงรีบหยิบสิ่งของชิ้นน้อยๆไปในทันทีและหายแวบไปไร้ร่องรอย ร่างบางมีคนจับขัดถูเนื้อตัวในอ่างน้ำร้อนที่มีกลิ่นหอมลอยออกมาไกล ก่อนจะซับตัวนางให้แห้ง และสวมชุมคลุมผืนบางให้เพียงผืนหนึ่ง และปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว

"สนมอ๋าว เจ้ามานั่งนวดต้นขาให้เจิ้นหน่อยเถิด เจิ้นเมื่อยขานัก "

ร่างบางอายหน้าแดง ที่ต้องสวมผ้าผืนบางต่อหน้าบุรุษแปลกหน้าที่มิเคยพบมาก่อน ถึงแม้คนผู้นี้จะเป็นฮ่องเต้ก็เถิด แต่ทว่านางอับอายจะแย่แล้ว เกิดมาพี่ชายทั้งหลายยังมิเคยเข้าในห้องนอนนางเลย แม้เพียงครั้งหนึ่ง

ผ้านุ่มลื่นเสียดสียอดอกน้อยๆของปิงซวงยามนางเดินขยับไปหาองค์ฮ่องเต้ ใบหน้าขาวขึ้นสีเลือดขึ้นมา ที่ร่างกายคล้ายมีสิ่งประหลาดเกิดความรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาในยามนี้

ร่างบางค่อยๆนั่งลงใกล้ๆร่างแกร่ง นางหมอบลงและค่อยๆหลับตาป่ายมือเปะปะไปตามต้นขาแกร่ง ใบหน้าคมจ้องมองนางตามิกระพริบ ยามมือนางป่ายมาถึงบางสิ่งที่แข็งขึง นางก็พยายามชักฝ่ามือกลับ แต่ทว่ามือหนา กลับดึงมือนางล้วงลงในกางเกงตัวบาง และบังคับนางขยำดึงรูดแก่นกายตนเองเบาๆ

"อื้มม...ซี้ดด สนมอ๋าวมือเจ้านุ่มเสียจริงเลย ค่อยๆลูบเจิ้นเบาๆ และรูดแก่นกายเจิ้นช้าๆ เจิ้นจะมีความสุขมากที่สุด เข้าใจหรือไม่เล่า"

ร่างบางพยายามชักมือตนเองกลับ แต่มือหนาดึงมือนางจนแน่นและบังคับนาง กำรูดแก่นกายใหญ่โตทั้งสองมือ ร่างบางหลับตาแน่น และเพราะหลับตา นางจึงรู้สึกถึงขนาดของมันอย่างชัดเจนนัก

มือหนาดึงฝ่ามือนางถูไปมาบนปลายยอดเบ่งบานขนาดใหญ่ ความกลมมนและมีหยักเป็นร่อง ถูไถกับอุ้งมือนางไปมา ร่างบางสั่นไปทั้งกาย ยามมือหนาจับมือนางทั้งสองประคองท่อนเนื้อ พาสอนดึงรูดแก่นกายลงมาทั้งลำและสอนนางสัมผัสลงที่ส่วนอ่อนไหว ที่รัดตัวเป็นก้อนกลมช้าๆ ร่างบางใบหน้าเบ้ นางกำลังตื่นตกใจและคล้ายจะร่ำไห้ในมิช้าแล้ว

ใบหน้าคมก้มลงสูดเรือนผมนางเบาๆ และกระซิบที่ข้างหูนาง

"เจ้าเคยพบเจิ้นบ้างหรือไม่ปิงซวง "

ร่างบางหลับตาและส่ายหน้าไปมา ร่างหนายิ้มเบาๆ และดึงข้อมือเข้าหาตัวดึงนางขึ้นมากอด ซุกใบหน้าไซร้ลำคอขาวผ่องเบาๆ

"อื้อ ฝ่าบาทอย่าเพคะ หม่อมฉันยังมิเคยเพคะ"

ใบหน้าคมหัวเราะเบาๆและรินสุราให้นางจอกหนึ่ง ยื่นให้นาง

"เจ้ายังมิเคย เจิ้นก็ยังมิเคยกินเจ้า เช่นนี้เราก็หายกันแล้ว ดังนั้นเจิ้นจะสอนเจ้าเอง มิต้องกังวลไปนักหรอก อย่างไรเจ้าก็เป็นคนของเจิ้นแล้ว จะช้าจะเร็วยามนี้ก็ต้องมาถึง ดื่มสุราย้อมใจซักหน่อยเป็นอย่างไร จะได้มิกังวลนัก "

ร่างบางรับจอกสุรามาและกระดกลงลำคอในคราเดียวร้อนวูบไปทั้งกาย ก่อนจะเร่งคิดหาวิธีรอดอย่างเร่งด่วน คิดยื้อเวลาไว้ ร่างบางทำตาปริบๆ และทำใจกล้าชนจอกสุรากับร่างหล่อเหลาใบหน้าเย็นชา จมูกโด่ง คิ้วคมเข้ม ใบหน้ากลม ปากแดงดูแล้วมีเสน่ห์มิน้อย

"ฝ่าบาทดื่มอีกหน่อยนะเพคะ "

ปิงซวงยิ้มแหยๆและชนแก้วสุรากับร่างแกร่ง ใบหน้าคมดูเป็นบุรุษร้ายกาจพิฆาตสตรีแย้มรอยยิ้มเบาๆ และดึงร่างบางเข้าในอก

"คิดจะดวลสุรากับเจิ้นหรือ อยากยื้อเวลาใช่หรือไม่ หึ หึ หึ "

ปิงซวงดิ้นและผลักเบาๆ ก่อนจะขยับถอยมานิดๆ ร่างหนาเอนกายลงพิงเบาะนวมที่นางเย็บอย่างพึงใจ และจิบสุราช้าๆดึงผมนางมาสูดดมอย่างเย็นใจ และพันนิ้วในผมนางเบาๆเอ่ยชมเบาๆ

"ผมเจ้าหอมและนุ่มนัก "

ร่างบางหน้าแดง นางใบหน้าเบ้บิดเบี้ยวมิน้อย นึกถึงยามที่ฝ่ามือตนเองถูกเข้ากับเรือนกายบุรุษเพศไปเสียแล้ว บุรุษหน้ามิอายผู้นี้หน้าหนานัก ยังมายิ้มให้นางอย่างมิอายตน ร่างบางอยากจะหาสิ่งใดทุบ แล้วหนีออกไปในยามนี้

ร่างบางเหลือบมองจอกสุราและเร่งรินสุราให้อย่างเอาใจ ใบหน้าคมแย้มรอยยิ้มบางๆ และจ้องดวงตานางหวานเชื่อม เอ่ยถามนางเสียงนุ่มติดขบขันนัก

"จะให้เจิ้นเมามากๆ หรือเมาน้อยๆดีล่ะปิงซวง เจ้าชอบแบบใด "

ปิงซวงหลุบตาลงทันใด กำมือแน่น

"ถ้าทุบลงบนอกคนได้ นางจะตีให้ตาย รู้มากนัก เจ้าโจรเด็ดบุบผา ฮึ่ม!!! "

ใบหน้าคมยิ้มจางๆและดึงมือนางมากุมไว้ และดึงขึ้นมาหอมเบาๆ จุมพิตเรื่อยไปช้าๆตามหลังมือ จุมพิตไปตามท่อนแขน ร่างบางร้อนสลับหนาวตัวสั่นระริก

"อือ...อย่าเพคะ "

ยามนางเอ่ยท้วง มือหนาก็ดึงนางเข้าในอก ประคองต้นคอนางและเอียงใบหน้าไปบดจุมพิตช้าๆ เปิดปากนางด้วยริมฝีปากตนและควานปลายลิ้นลงไปช้าๆ

ร่างบางคล้ายมีกระแสความร้อนวิ่งพล่าน กระตุกวูบที่กลางกายตัวสั่นไหวรุนแรง

"อื้อออ อื้อออ "

มือหนาวางจอกสุราลงและล้วงมือเลิกผืนผ้าบาง ขยำสะโพกนางด้วยฝ่ามือแกร่ง ลูบไล้ไปมาและลูบฝ่ามือลงบนต้นขานาง ลูบผ่านอย่างนุ่มนวล ร่างบางตื่นตกใจพยายามดึงฝ่ามือออกทันใด ลิ้นร้อนๆจึงเร่งตวัดหลอกล่อนาง อย่างถี่กระชั้นขึ้นมา

"อื้ออ อื้ออ "

อ๋าวปิงซวงคิดว่านางนั้นกำลังจะตายแล้วในยามนี้ นางหนีมิรอดแล้ว มิรอดแล้ว โอ สวรรค์ นางจะหาทางหนีเจ้าฮ่องเต้วิปริตผู้นี้ออกไปได้เช่นใดกันนี่