ใบหน้าคมยิ้มเยาะนางบางๆและอ้าปากน้อยๆ ค่อยๆรับอาหารที่นางป้อน เคี้ยวช้าๆลิ้มชิมรสอย่างล่ะน้อยตามกฎของวังหลวง ที่มิอาจกินทุกสิ่งมากมายในคราเดียว เพื่อป้องกันพิษชนิดร้ายแรง
ยามร่างบางป้อนฮ่องเต้ฉูหนานแล้ว นางก็มองอาหารคราหนึ่งและหยิบถ้วยข้าวขึ้นมาบ้าง นางพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าหวานยิ้มระรื่น
"หึ หึ เจ้านี่มันตะกละซะจริงๆด้วยนะปิงซวง"
ปิงซวงยิ้มและหน้าแดงเบาๆ ร่างหนาเอนกายลงพิงหมอนและหลับตาลงในทันใด มีเสียงกรนน้อยๆ ปิงซวงเคี้ยวข้าวจนหมดแล้ว ก็เร่งขยับไปนำผ้าห่มมาให้และให้คนนำถ้วยอาหารออกไปจนหมดสิ้น
ยามผู้คนออกไปจนหมดแล้ว ปิงซวงจึงขยับหยิบพัดมาพัดให้เบาๆ ยามสายลมพัดผ่านเย็นสบาย ร่างแกร่งหลับสนิทได้ยาวนาน ปิงซวงจึงค่อยโล่งใจนัก และขยับไปนอนในเตียงผู้เดียวหน้าตาเฉย
ยามหลับไปมินาน ร่างบางพบว่าเกิดความเสียวซ่านอย่างหนัก กลีบดอกไม้นุ่มถูกชำแรกด้วยปลายลิ้นอย่างช่ำชอง ร่างบางดิ้
