ห้องดนตรีหวานจัง
1029 Words
โรงเรียนเอกชน
เพียงแค่ลิตาเดินลงจากรถของอาจารย์ เด็กม.ต้นที่นั่งรออาจารย์พอร์ชอยู่ก็พากันตกใจแถมลิตายังทำหน้าตาเหมือนผู้ชนะจนเพื่อนของเธอพากันเบะปากแรงมาก
"อีนี่มันร้ายเราเลิกคบมันเถอะอีสา"
"ฮ่าๆถ้าเราไม่คบมันก็ไม่มีใครคบมันแล้วนะอีด้า"
"อีสาแต่ละคำพูดของมึงนี่สุดตีนมากเลย" ฉันหันไปด่ามันโดยไม่รู้ว่าอาจารย์เดินมายืนอยู่ข้างหลัง
"ลิตาพูดไม่เพราะเลยนะ" ผมดุเธอเบาๆแต่คนโดนดุกับทำหน้าแดงใส่ผม "ไปกินข้าว กันเราสองคนกินข้าวเช้าหรือยัง" ผมหันไปถามดาด้าและนิสา
"ยังค่ะ" นิสารีบเอ่ยปากด้วยความเร็วจนดาด้าและลิตาหันขวับ
"แหมอีสาแม่มึงขายข้าวแต่ไม่แดกข้าวมาเรียน?"
"กูรอมึงอยู่ปะลิตา"
"อ่ะๆ ไม่ต้องเถียงกันแล้วไปทั้งหมดนี่แหละเดี๋ยวครูเลี้ยงเอง" ผมเดินมาพร้อมกับลูกศิษย์ทั้งสามคนจากนั้นก็นั่งร่วมโต๊ะกันท่ามกลางสายตาของทุกคน
"บ่ายเรียนดนตรีอาจารย์จะสอนอะไรหรือคะ" ฉันหันไปถามอาจารย์ที่นั่งเปิดเอกสารอ่านอยู่
"พวกชานนท์จะขอเล่นดนตรีน่ะ ส่วนพวกเราก็ช่วยทำความสะอาดห้องไปก่อนแล้วกัน ครูกำลังทำใบงานให้เมื่อคืนทำไม่เสร็จ" ผมหันไปมองหน้าลิตาตอนนี้เธอส่งสายตาอ้อนผมจนผมเริ่มเกลียดตัวเอง
"เมื่อคืนไปไหนมาหรือคะอาจารย์"
"ไปหาเพื่อนมาเลยกลับดึก"
"คราวหลังอย่ากลับดึกนะคะหนูเป็นห่วง"
เหมือนทุกอย่างบนโต๊ะถูกมนต์สะกดไว้ชายหนุ่มนั่งสบตากับสาวน้อยที่ใบหน้าออดอ้อนยั่วยวนชวนหลงใหล เพื่อนทั้งสองที่นั่งร่วมโต๊ะกันอยู่ก็ถึงกับอ้าปากค้างไปชั่วขณะ
แต่ทุกอย่างก็ต้องจบลงเมื่อครูส้มเดินมานั่งร่วมโต๊ะด้วยทำให้การสนทนาบนโต๊ะเปลี่ยนไป ลิตาจึงขอตัวไปรอเข้าแถวกับเพื่อนๆอาจารย์พอร์ชก็ทำได้แค่มองอยู่ไกลๆ
วิชาดนตรี
เสียงเครื่องดนตรีดังออกมาจากในห้องสาวๆที่เรียนอยู่แถวนั้นถึงกลับไปมุงดู ลิตาและเพื่อนๆจึงเข้าไปเพราะนี่เป็นวิชาของอาจารย์พอร์ช แต่กว่าเบียดเข้าไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
"อาจารย์พอร์ชร้องเพลงเหรอ"
"กรี๊ดดด"
เสียงฮือฮาดังไม่หยุดยิ่งทำให้ลิตาอยากจะเข้าไปใกล้ๆ สุดท้ายดาด้าทนไม่ไหวจึงยกไม้กวาดขึ้นเพื่อเปิดทางพาเพื่อนๆเข้าไป
ภาพตอนนี้อาจารย์พอร์ชนั่งอยู่ที่เก้าอี้บาร์ มือนึงดูเนื้อเพลงในโทรศัพท์สายตามองมาหยุดอยู่ที่ลิตาทำเอาลิตาขนลุกซู่
~รักแค่เธอคนเดียวไม่เหลียวไปมองใคร
รักตลอดไปใจทั้งใจมันมีแต่เธอ
ต่อให้ได้พบเจอกับใคร ไม่มีวันนอกใจเธอ
ไม่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา
จะขอดูแลเธอนั้นไปจนชั่วนิรันดร์
มีเธอเป็นคนสำคัญรักมากกว่าใคร
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร สัญญาจะดูแลเธอให้ดี จะทำให้ดีที่สุด
"กูว่าต้องมีอะไรทำไมอาจารย์มองอีลิตาแปลกๆวะ"
"อีด้ากูเขินแทนลิตาว่ะ"
ลิตาเองก็ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกเมื่ออาจารย์มองเธอแบบนี้แถมยังร้องเพลงแบบนี้มันทำให้เธอจินตนาการไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว เสียงกรี๊ดของสาวๆที่มายืนดูทำให้ลิตาได้สติกลับมาจึงรีบหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะ
"มึงว่าอาจารย์มองอีลิตาปะ"
"กูก็สังเกตอยู่ อีลิตามันหน้าแดงเลยนะ"
"หรือสองคนนี้จะมีอะไรกันวะ"
เพื่อนร่วมชั้นเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ในห้องดนตรีแต่ก็ต้องหยุดความคิดเพราะอาจารย์ให้มาหยิบใบงานกลับไปทำที่บ้านจากนั้นทุกคนก็นั่งฟังดนตรีจากแก๊งของชานนท์จนหมดคาบเรียน
เมื่อถึงเวลากลับบ้านลิตาก็มานั่งรออาจารย์อยู่ด้านหลังจนกระทั่งอาจารย์เดินมาเรียกทั้งสองจึงได้กลับบ้านด้วยกัน
"เรียนเป็นไงบ้างลิตา" ผมหันไปมองลูกศิษย์ที่ตอนนี้แดงไปทั้งตัวจนผมอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะหน้าผากของเธอ "ตัวก็ไม่ร้อนนี่"
"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะอาจารย์"
"อยากกินอะไรไหม"
"หนูอิ่มอะไรก็ไม่รู้ค่ะ กินอะไรไม่ได้เลย"
"ฮ่าๆๆ เขินอะไรหรือเปล่าฮะ" ผมหันไปยิ้มให้เธอก่อนจะรีบขับรถมาที่คอนโด "เออลิตา ถ้ามีการบ้านวิชาคณิตศาสตร์เอามาให้ครูสอนก็ได้นะวันนี้ครูงานไม่เยอะ"
"หนูเปลี่ยนชุดแป๊บนึงค่ะ" ฉันรีบวิ่งเข้าห้องด้วยความเร็วแสงจากนั้นก็รีบเปิดตู้เพื่อหาชุดคอสเพลย์ที่เข้ากับบรรยากาศนิ้วเรียวๆกรีดมาจนถึงชุดนักเรียนกระโปรงลายสก๊อต เสื้อสั้นเอวลอย พร้อมร้องอิคึอิไต "ใส่เสื้อคลุมไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวไอ้หื่นห้องข้างๆมันเห็น"
กริ๊ง!
เพียงแค่ประตูเปิดลิตาก็รีบเดินเข้าไปพร้อมกับวางการบ้านลงบนโต๊ะ เธอค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกช้าๆทำให้อาจารย์พอร์ชมองตาไม่กะพริบ
(ตายกูตาย ถ้าลิตาใส่ชุดนี้กูสอนไม่ได้แน่ๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย)
"อาจารย์พร้อมหรือยังคะ"
"ครูขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ" จะผิดไหมถ้าผมต้องกำจัดความคิดลามกออก ขืนให้ทนอยู่แบบนี้จรรยาบรรณที่มีคงขาดสิ้น จากครูและลูกศิษย์คงได้กลายเป็นผัวเมียกัน
ลิตาแอบย่องไปที่ห้องน้ำพร้อมกับแนบหูฟังจนได้ยินเสียงครางในลำคอก็รีบเอามือปิดปากแล้วเดินมานั่งรอที่โซฟา
- Writer
