ตอนที่ 2 ไม่เคยสนใจ
796 Words
“สนุกดีนะฮันนี่ เราชอบเรื่องนี้สุดๆ” เม็ดฝนยิ้มให้เพื่อนรักขณะเดินจูงมือกันออกมาจากโรงหนังโดยมีพี่ชายที่แสนดีอย่างลมหนาวเดินประกบหลัง หลังจากที่ใช้เวลาถึงสองชั่วโมงเต็มอยู่ในนั้น
“ก็ดีนะ นางเอกน่ารักมาก”
“อาฮะ เหมือนฮันนี่เลย ว่าไหมพี่ลม” เม็ดฝน หันกลับไปถามความคิดเห็นของพี่ชายที่แสนดีพร้อมกับเปิดโอกาสให้เต็มที่
“ครับ หิวไหมเนี่ย พี่ว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันก่อนกลับดีไหม”
“ดีค่ะ หิวมากกกกก” เม็ดฝนลากเสียงยาวพลางยกมือขึ้นลูบท้องของตัวเองป้อยๆ
“กินเก่งเกินไปแล้วนะเราน่ะ ดึกดื่นก็ไม่ยอมนอน กินตลอด”
“ก็คนมันหิวอ่ะพี่ลม”
“กรุณารักษาหุ่นด้วยครับ สงสารเสื้อผ้าบ้าง แน่นไปหมด”
“เนี่ย ทีกับน้องไม่เคยชมว่าสวย มีแต่บอกว่าตัวแน่น ทีมองฮันนี่อ่ะ มองตาปรอยเชียวนะ” ฮันนี่มองสองพี่น้องคุยกันพร้อมกับอมยิ้ม เม็ดฝนคือเพื่อนที่เธอสนิทมากที่สุด และตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันเธอรู้ดีว่าสองพี่น้องคู่นี้รักกันและห่วงกันมากแค่ไหน เจอสองคนนี้มันก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้เธอคิดถึงพี่ชายตัวเอง
“เอ๊ะ นั่นพี่วินซ์ปะ” ฮันนี่มองตามมือของเพื่อน และวินาทีนั้นเองที่ทำให้เธอประสานสายตากับดวงตาคมกริบของใครอีกคนที่กำลังมองมา
ข้างกายของพี่วินซ์มีผู้หญิงสวยจัดคนหนึ่ง ซึ่งผู้หญิงคนนั้นดูโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเธอและแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง
เธอควรยิ้มและทำตัวให้เป็นปกติเหมือนคนที่เจอพี่ชายทั่วไป ทว่าตอนนี้เธอกลับรู้สึกแปลกๆ กับการที่ต้องเห็นผู้หญิงคนอื่นแนบชิดและกอดแขนเขาอยู่แบบนั้น
“เข้าไปทักไหมฮันนี่ พี่วินซ์มากับใครอ่ะ แฟนปะ”
“เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“เขาคบใครจริงจังด้วยเหรอ ปกติไม่เคยเห็นเขาคบใครจริงๆ เลยสักคน” ลมหนาวมองตามรัศมีสายตาของผู้หญิงที่เขาสนใจอยู่ ปกติเขาเองก็เจอวินซ์ในสภาพแบบนี้ตลอด ข้างกายจะมีผู้หญิงอยู่ด้วยตลอด มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาด้วยซ้ำ
และที่จริงเราทั้งคู่ก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรกันมาก่อน จะมาไม่ชอบหน้าก็ตอนที่วินซ์ชอบมองเหมือนหาเรื่องเขาเพราะรู้ว่าเขาชอบฮันนี่นี่แหละ
ก็แค่เป็นพี่น้องที่ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ด้วยซ้ำ แต่กลับทำราวกับหวงห่วงมากเหมือนน้องสาวตัวเองจริงๆ
“เขามองอ่ะ ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว เข้าไปทักดีไหมฮันนี่” เม็ดฝนหันมาเอ่ยถามอีกครั้ง
“ที่จริงเราอยากกลับเลย”
“แต่เหมือนว่าเขากำลังเดินมาตรงนี้นะ” ฮันนี่หันกลับไปมองอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าวินซ์กำลังเดินเข้ามาหาเธอจริงๆ
“ไง บังเอิญจังเลยนะที่มาเจอกัน มาดูหนังเหรอฮันนี่” ทั้งที่เขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเธอออกมาดูหนังกับเพื่อน แต่เขากลับเลือกที่จะถามซ้ำทำเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ที่เราคุยกันเขาไม่ได้สนใจหรือว่าใส่ใจมันเลย
“ดูเสร็จแล้วค่ะ”
“แล้วนี่กำลังจะกลับเหรอ”
“เปล่าค่ะ พอดีว่าพวกเราจะไปทานข้าวกันต่อ” เม็ดฝนเป็นคนตอบพลางยิ้มให้พี่ชายของเพื่อน ก็รู้แหละว่าไม่ได้เป็นพี่ชายแท้ๆ แต่ถึงยังไงฮันนี่ก็อยู่ภายใต้ความดูแลของเขาอยู่ดี
“อ้อ” วินซ์สบตากับคนที่ไม่ได้แยแสด้วยซ้ำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาบอกเธอว่าเขาป่วย แต่แทนที่ออกมาดูหนังแล้วจะรีบกลับ เธอยังมีอารมณ์ที่จะไปนั่งกินข้าวกับผู้ชายต่อ ให้มันได้แบบนี้สิวะ
“งั้นถ้ากลับก็ฝากดูแลห้องด้วย คืนนี้อาจจะต้องอยู่คนเดียวนะ” ฮันนี่สบตากับคนบอกอัตโนมัติ และคำพูดของเขามันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะมองผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของเขาในตอนนี้
“พี่จะไม่กลับห้องเหรอ”
“อ่า คงงั้น” เขาตอบรับก่อนจะหันไปก้มมองผู้หญิงที่ควงแขนมากับเขา
ทั้งที่เราเพิ่งจะจูบกันไปเมื่อวันก่อนเองด้วยซ้ำ ในขณะที่เธอโคตรจะสับสน เขากลับสามารถใช้ชีวิตของเขาต่อไปได้เรื่อยๆ มันก็เป็นคำตอบที่ทำให้เธอรู้แล้วว่าควรทำยังไงและควรใช้ชีวิตต่อไปยังไง
- Writer
