บทนำ
“กูฝากฮันนี่ด้วย กูมีน้องสาวแค่คนเดียว แต่ตอนนี้กูไม่มีปัญญาจะปกป้องเขาจริงๆ ว่ะ”
“เพราะเหตุผลเหี้ยอะไรของมึงวะ”
“มึงก็รู้ว่างานที่กูทำมันเสี่ยงมากแค่ไหน น้องกูตกเป็นเป้านิ่งแน่ถ้าคนอื่นรู้ว่าฮันนี่เป็นน้องสาวกู”
“ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ”
“กูไว้ใจมึงนะวินซ์ แค่มึงจริงๆ”
“นานแค่ไหนวะ”
“กูขอเวลาหนึ่งปี ถึงตอนนั้นฮันนี่ก็เรียนจบพอดี แล้วกูจะมารับน้องกูคืน”
•••
เพราะรับปากเพื่อนสนิทไว้ในวันนั้น วันนี้ข้างกายเขาถึงได้มีผู้หญิงคอยติดหนึบลากยาวมาหลายเดือน
ฮันนี่ น้องสาวคนเดียวของฮันเตอร์ ตัวเล็กสเปกกูซะด้วย แต่ซวยฉิบหายที่คำว่าหน้าที่มันค้ำคออยู่ตลอด จะลากมาพรอดรักบนเตียงเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมามันก็ไม่ได้ เพราะเธอคือข้อยกเว้น คือข้อห้ามเด็ดขาด หนึ่งปีที่ต้องติดแง็กอยู่ด้วยกันมันก็มากเกินพอ
“พี่วินซ์ ข้าววางอยู่บนโต๊ะนะ” เสียงตะโกนของคนตัวเล็กส่งผลให้คนที่เพิ่งตื่นยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ ก่อนที่คิ้วดกเข้มจะขมวดเข้าหากันเมื่อใบหน้าสวยจัดโผล่มาให้เห็นพร้อมกับส่วนอื่นๆ ของร่างกาย
“จะไปไหน” คนถามปรายสายตามองตามร่างบาง ขาวจัดไปทั้งตัว ยิ่งแต่งตัวแบบนี้ยิ่งดูยั่ว
“หนูมีนัด”
“กับ?”
“เพื่อนค่ะ”
“ทุ่มนึงเนี่ยนะ?” นัดกันตอนเย็นมันก็เป็นเรื่องปกติแหละ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงมองว่ามันเป็นเรื่องปกติไม่ได้แล้ววะ
แล้วดูกางเกงที่ใส่ จะสั้นไปไหนวะ ขาวขนาดนั้นแล้วผู้ชายหน้าไหนมันจะไม่มอง ขนาดกูที่เสนอหน้าบอกว่าเป็นแค่พี่ชายเขากูยังมองเลย
“นัดกับใครฮันนี่”
“เพื่อนไง วันนี้หนูรีบนะ ค่อยคุยได้ไหม”
“เสื้อที่ใส่นี่นมโผล่แล้วนะ รีบอะไรขนาดนั้นวะ” เอ่ยออกมาก่อนจะดึงแขนขาวๆ ให้กลับมาคุยกันก่อน
“ไม่ได้โผล่ขนาดนั้นซะหน่อย หนูเช็กแล้ว”
“สรุปนัดกับใคร”
“นัดกับเม็ดฝน”
“แค่สองคน?” วินซ์จ้องหน้าคนที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตเขาหลายต่อหลายเดือน และแค่เธอหลบตาเขาก็เข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันทีเหมือนกัน
“พี่ชายของเม็ดฝนก็ไปด้วยสินะ พี่พูดถูกไหม”
“หนูสายแล้วนะพี่วินซ์”
“ไอ้ลมหนาวก็ไปด้วยใช่ไหม”
“อือ พี่ลมอาสามาเลี้ยงหนัง”
“บัตรแค่ไม่กี่บาททำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้น”
“หนูแค่ไม่ค่อยได้ออกไปไหน” เออจริง ที่ผ่านมาเธอไม่ค่อยได้ออกไปไหน กลับจากเรียนก็อยู่ห้อง ดูหนังดูซีรีย์ ไม่ชอบออกไปเผชิญกับโลกที่วุ่นวายภายนอก แต่นั่นมันเมื่อก่อน ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นั้นระหว่างเรา
“แล้ววันนี้ทำไมถึงอยากออกไป”
“หนูแค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตา”
“แล้วถ้าพี่บอกว่าพี่ป่วยล่ะ”
“ป่วยอะไร ก็เห็นอยู่ว่าไม่ได้ป่วย”
“ปวดหัว เมาค้าง เหมือนวันนั้นเลย” วันนั้นที่เขาเมาฉิบหาย และดันกลับมาเจอเธอรออยู่ที่ห้อง ที่จริงเธอก็ไม่รอหรอก เธออยู่ของเธออยู่แล้ว แต่เธอมันเป็นเด็กดีไง ชอบทำตัวมีประโยชน์ พอเห็นเขาเมาก็อยากเข้ามาดูแล
แล้วคนเมาที่ไหนมันจะควบคุมตัวเองได้ ที่จูบจนตัวเธออ่อนปวกเปียกมันยังน้อยไป เขาเกือบได้ยัดเยียดสถานะอื่นให้แล้วถ้าวันนั้นเสียงโทรศัพท์ไม่ดังแทรกขึ้นมา
“ยิ่งพี่เมาค้าง หนูยิ่งไม่ควรเข้าใกล้พี่ไม่ใช่เหรอ”
“แค่พี่กับน้อง ทำไมจะอยู่ใกล้กันไม่ได้ หรือเธอคิดอะไรที่มันมากไปกว่านั้น”
“พี่วินซ์”
“วันนั้นที่จูบกันมันเป็นเพราะพี่เมา ก็คุยกันแล้วว่าจะไม่เข้าใกล้กันตอนพี่เมาอีก หรือเรื่องนี้มันรบกวนจิตใจเธอ”
