Natahimik kaming dalawa sa loob ng ilang minuto at tanging mga hayop lang ang naririnig namin. Bigla siyang tumayo kaya’t umangat ang tingin ko sa kanya.
“Pumasok ka na at ayokong magtanong-tanong pa ang mga magulang ko dahil diyan sa kaartehan mo. Huwag kang pa-importante,” huling sambit niya at naglakad palayo sa akin.
Hindi pa siya nakakalayo nang tumayo ako. “Rome!” Mukhang narinig niya ako kaya’t tumigil siya. “Hangga’t kaya ko, mamahalin kita. Mahal na mahal na mahal kita, mahal ko.” Itinuloy niya ang paglalakad niya palayo sa akin at hindi man lang binigyang pansin ang sinabi ko. “Hindi ako susuko sa ‘yo! Babawi ako sa ‘to! Ikaw lang ang love ko!” pahabol ko pa sa kanya.
Tumigil ako sa paghakbang nang may maamoy akong kakaiba na hindi kaaya-aya sa ilong ko. Lumapit ako sa isan
