Hindi ko pa itinanong sa kanya ang tungkol sa pagkawala ko. Nilapitan niya ako at kumapit sa braso ko.
“Nasa stroller ka anak. Ugali ko kasi dati ay sobrang tiwala ako. Sorry talaga. N’ong nakapunta tayo sa park, nauhaw ako eh ang lapit-lapit lang ng tindahan. Hindi kita pwedeng dalhin anak kasi ayoko namang masagasaan tayo. Kaya ayun pagbalik ko ‘yung stroller mo wala na sa dating pwesto at nandoon na sa may dulo ng park, may mga puno at masukal doon tapos nakatumba ang stroller mo pero wala ka. Doon sa tapat ng stroller mo, anak, merong parang bangin…” Bumaling siya kay dad. “Akala namin ng daddy mo nahulog ka roon kaya kahit na nakababa kami sa bangin na ‘yon wala ka kahit ‘yung damit mo lang kaya nagkaroon kami ng chance na mag-isip na baka buhay ka pa anak.”
“Matagal ka rin naming
