ป๊ะป๋าผมเป็นมาเฟีย

ตอนที่1 ตามล่า(3)

“เกือบไปแล้ว ใจคอจะฆ่ากันจริง ๆ เหรอเนี่ย” คนที่แอบซ่อนตัวอยู่ค่อย ๆ ย่องออกมา หลังจากที่หอบเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีวิ่งกระหืดกระหอบลัดเลาะไปตามถนนเล็ก ๆ และบ้านเรือนในสลัมที่เธออยู่มาตั้งแต่เด็ก อาศัยความชำนาญในพื้นที่แอบหลบซ่อนตัวอยู่ตรงมุมทิ้งขยะของชุมชนจนเนื้อตัวมีแต่กลิ่นขยะเต็มไปหมด

หญิงสาวค่อย ๆ ย่องกลับมาที่บ้านอีกครั้งแต่ก็ยังเห็นว่ามีคนคอยเฝ้าจับตาอยู่อีกสองคน ทำให้เธอต้องใช้เส้นทางอื่นออกมาจากชุมชน ทรุดกายนั่งลงใต้สะพานอย่างหมดเรี่ยวแรง

“บ้านก็กลับไม่ได้ เอายังไงดีเนี่ย”

ครืด...

ในขณะที่กำลังคิดหาทางออกอยู่นั้น เสียงมือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้นมาดึงความสนใจให้เธอหยิบมันขึ้นมากดรับสาย

“ค่ะพี่แก้ว”

(พะแพงไปทำอะไรมา รู้ไหมว่าเมื่อกี้มีคนมาหาที่ร้านด้วย) ปลายสายกระซิบเสียงแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าใครจะได้ยินเข้า (ตอนนี้ก็ยังวนเวียนอยู่หน้าร้านเนี่ย)

“ตามไปถึงที่ทำงานด้วยเหรอคะ”

(ใครอะแพง เราไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า)

“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยพี่ ก็คนพวกนั้นแหละที่สั่งออเดอร์เมื่อวานแล้วให้หนูไปส่งอะ พี่รู้หรือเปล่าว่า...” ภคมนนิ่งเงียบไปเพราะเธอไม่อยากให้แก้วตารู้เรื่องนี้กลัวว่าอีกฝ่ายจะได้รับอันตรายเหมือนที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้

(ถ้าเป็นลูกค้าแล้วมาตามหาเราแบบนี้แสดงว่าเราต้องไปทำอะไรผิดสิ)

“หนูไม่ได้ทำอะไรเลยพี่แก้ว หนูช่วยเขาไว้ด้วยซ้ำ” หญิงสาวโอดครวญ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเมื่อคืนที่ตัดสินใจช่วยเขาไว้จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต

(แล้วจะให้พี่ทำยังไงดี เขาเฝ้าอยู่แบบนี้พี่ขายไม่ออกแน่ๆ)

“บอกเขาว่าหนูลาออกไปแล้วค่ะ ถึงยังไงหนูก็คงกลับไปทำงานไม่ได้แล้ว ขอโทษด้วยนะพี่แก้วที่ทำให้เดือดร้อนไปด้วย” เธอกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะวางสายไป

ดวงตาคู่เศร้าจ้องมองวิวแม่น้ำเบื้องหน้า มองเห็นมหาวิทยาลัยที่เธอใฝ่ฝันจะเข้าไปเรียนตั้งตระหง่านอยู่ไกลๆ น้ำตามันก็ไหลรินออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่

“ชาตินี้จะมีโอกาสได้เรียนตามที่ฝันไว้ไหมนะ” หญิงสาวคลี่ยิ้มจาง ๆ เพราะพ่อทิ้งไปแม่ก็มาตายจาก ทำให้เธอต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าโดยมีลำดวนผู้เป็นป้าแท้ ๆ รับเลี้ยงไว้

ถึงจะได้เรียนจนจบมัธยมปลายแต่เธอก็ต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อ ต้องช่วยทำงานบ้านตั้งแต่เด็กจนโต ฝันว่าอยากจะเป็นหมอแต่ก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะขาดทุนทรัพย์ เธอจึงต้องทำงานเก็บเงินเพื่อหวังว่าจะได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยจนอายุยี่สิบเอ็ดก็ยังเข้าเรียนไม่ได้เพราะลำดวนมักจะขูดรีดเอาเงินจากเธอจนไม่เหลือเก็บ

หลังจากที่หลบซ่อนตัวอยู่ใต้สะพานจนถึงค่ำ เธอก็สังเกตเห็นว่ามีคนเร่ร่อนเริ่มนำกล่องกระดาษติดมือเข้ามาจับจองหาที่หลับนอนข้างใต้สะพานแห่งนี้ บางคนหอบลูกมาด้วย บางคนก็มาคนเดียว เนื้อตัวสกปรกมอมแมมจนเธอนึกเวทนา

“นี่นังหนู มาใหม่เหรอ”

“คะ!? ” ภคมนสะดุ้งนิด ๆ ในขณะที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่นั้น มีชายวัยกลางคนถือขวดเหล้าเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า “ลุงว่าอะไรนะคะ”

“ตรงนี้มันที่กู ถ้าจะมานอนมึงไปหาที่นอนตรงอื่นโน่น” พูดจบก็หยิบกล่องกระดาษสะบัดไล่หญิงสาวออกไปก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวลงนอนแทน

คนตัวเล็กจึงรีบหอบกระเป๋าแล้วลุกเดินออกมาจากใต้สะพาน มองไปรอบกายด้วยความรู้สึกสับสน มันมืดแปดด้านไปหมดจนไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อไป

“ไอ้แพง อยู่นี่เอง” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อหันไปมองตามต้นเสียงเธอก็พบกับต้นไผ่ที่อุตส่าห์สละเวลาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ออกมาตามหาเธอ

“พี่ไผ่”

“กูคิดว่ามึงจะตายห่าไปแล้วเสียอีก”

“พวกนั้นกลับไปหรือยัง แล้วป้าลำดวนเป็นยังไงบ้าง” เธอเอ่ยถามด้วยความร้อนใจเพราะคิดว่าตัวเองจะทำให้คนที่บ้านพลอยเดือดร้อนไปด้วย

“พวกมันยังป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้านนั่นแหละ ส่วนแม่กูได้เงินไปสองหมื่น นั่งก๊งเหล้ากับลุงทองตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว”

“สองหมื่น เอามาจากไหน”

“ก็พวกนั้นแหละให้ไว้ กูเลยแอบขโมยมาให้มึงหมื่นนึงนี่ไง” ต้นไผ่ว่าพลางยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่ฝ่ามือเล็ก “เก็บไว้เผื่อต้องใช้ กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงไปทำอะไรไว้แต่ดูท่าแล้วพวกมันคงไม่ปล่อยมึงไปง่าย ๆ แน่”

“ขอบใจนะพี่”

“ทางที่ดีกูว่ามึงหนีไปต่างจังหวัดเถอะ อยู่ที่นี่ยังไงพวกมันก็ต้องหาเจอหรือไม่กูว่ามึงปลอมตัวเป็นผู้ชายก็ดีนะ จะได้ตบตาพวกมันได้” อีกฝ่ายเสนอด้วยความหวังดี เขาตบไหล่เล็กแผ่วเบาก่อนจะรีบขอตัวกลับไป “กูต้องกลับก่อน เมื่อกี้พวกมันสะกดรอยตามมาด้วย เดี๋ยวมันเจอมึงแล้วจะแย่ รีบไปเถอะ”

“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะพี่ไผ่”

“เออ ไปเถอะ” ต้นไผ่ออกแรงผลักน้องสาวเบา ๆ ก่อนที่ภคมนจะโบกรถแท็กซี่เพื่อหนีไปต่างจังหวัดตามที่เขาเสนอเพื่อความปลอดภัย