EP.06 เสียงชื่นชม
1001 Words
EP.06
หลังการแสดงบนเวทีเสร็จสิ้นไป ศวิตาลงจากเวทีมาสมทบกับเพื่อนสาวทั้งสองซึ่งยืนรออยู่ด้านหลัง
“เป็นอย่างไรบ้างน้ำตาล” ภคมนทักทายเพื่อนสาว หลังศวิตายิ้มแล้วเดินตรงมาหา
“ก็ตื่นเต้นน่ะสิ วันนี้ทำไมคนเยอะจัง” เจ้าตัวมือไม้สั่น แม้ว่าจะผ่านการแสดงแบบนี้มาหลายครั้งยังที่เดิม หากวันนี้ผู้คนแน่นขนัด กลับทำให้เธอประหม่าอีกจนได้
“กี่ที กี่ที เธอก็ยังสั่นได้อยู่นะ” กนกเรขาแซวเพื่อนสาว
ฝ่ายภคมนค้อนแทนศวิตา
“แล้วเธอไม่สั่นหรือไงยายเร”
“เธอก็สั่นนะยายมน”
เถียงกันไปเถียงกันมา ทั้งสามสาวก็พากันหัวเราะ เพราะแต่ละคนนั้นตื่นเต้นไม่แพ้กันเลย
“แปะ ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ งานเสร็จแล้ว” กนกเรขาชวนทั้งสองเพื่อนสาวในที่สุด
หากยังไม่ทันได้ไปไหน พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งได้เดินมาหยุดข้างๆ กับกนกเรขาพร้อมกับรายงาน
“คุณเรครับ คือมีแขกต้องการพบคุณทั้งสามคนน่ะครับ”
“โต๊ะไหน...” ภคมนถามอย่างใคร่รู้
“อ้อ...โต๊ะสิบสองใช่ไหม” กนกเรขาเพิ่งนึกออก “โต๊ะสิบสองนี่แหละที่จ้างให้ร้านของฉันจัดการแสดงนี้ เห็นพวกเขาว่ามาไกลถึงเชียงใหม่เพื่อจะมาดูพวกเราเลยนะ”
“เขาลงทุนจริงๆ” แม่สาวภคมนว่าอีกอย่างไม่เชื่อ ลงทุนขนาดมายังที่นี่เพื่อจะดูการแสดงจากพวกเธอนี่นะ
“เธอก็ว่าเขายายมน เขามาอุดหนุนร้านยายเรและต้องการดูพวกเรามันก็ดีแล้วนะ ยังจะว่าประชดพวกเขาอีก” ศวิตาหันไปปรามเพื่อนสาว
“ยายมนมันก็แบบนั้นแหละน้ำตาล ฉันว่าเราไปหาพวกนั้นกันเถอะ ให้แขกรอนานมันไม่ดี ปล่อยให้ยายมนมันบ้าอยู่คนเดียวเถอะ”
กนกเรขาดึงแขนศวิตาจากไปในที่สุด
ภคมนมองตามแล้วเบิกตา ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ดีแน่ เธอจึงรีบแจ้นตามทั้งสองไปอีกคน
ทั้งสามสาวยิ้มแย้มเดินตามกันมายังโต๊ะสิบสอง ซึ่งมีสมาชิกนั่งอยู่ราวห้าคน สองคนแรกเป็นหญิงชายอายุย่างเข้าสู่วัยกลางคน ซึ่งก็คือผู้ช่วยศาสตราจารย์อัศจรรย์และอาจารย์ศรีตานั่นเอง
ส่วนที่เหลือเป็นนักศึกษาซึ่งติดตามอาจารย์ทั้งสองมาแต่จังหวัดเชียงใหม่
“เอ้า พวกหนูๆ มากันแล้ว” ผศ. อัศจรรย์ ลุกจากโต๊ะพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้ทั้งสามนั่ง “วันนี้วันดี ได้มาพบเจอพวกหนู อาจารย์ดีใจเหลือเกิน
“สวัสดีค่ะ”
ทั้งศวิตา ภคมนและกนกเรขาต่างยกมือทักทายลูกค้าทั้งหมดที่ลุกขึ้นต้อนรับด้วยรอยยิ้มยินดี
“สวยจริงๆ” นักศึกษาหนุ่มนามต้นกล้าอุทานอย่างดีใจเมื่อได้เห็นนางรำทั้งสามใกล้ๆ
“ออกหน้าออกตาเลยนะนายต้นกล้า” นักศึกษาหญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มเหน็บเพื่อน
“ก็มีนิดหน่อย เห็นคนสวยอยู่ใกล้” ทินวงศ์...นักศึกษาอีกคนเห็นพ้องกับต้นกล้า
ทั้งหมดนั่งลงอีกครั้ง กนกเรขาจึงทำหน้าที่ติดต่อประสานงานในฐานะของเจ้าของสถานที่
“ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยนะคะ ที่ทราบว่าอาจารย์และทุกๆ คนอุตส่าห์เดินทางมาไกลเพื่อจะมาอุดหนุนทางร้านของเรา”
“ไม่ต้องเป็นทางการก็ได้หรอกหนู” อาจารย์ศรีตาว่า “คนกันเองทั้งนั้น”
“ขอบคุณค่ะ เอาเป็นว่าดิฉันขออนุญาตแนะนำตัวก่อนนะคะ กนกเรขา เรียกว่าฉันว่าเรก็ได้นะคะ”
“อ๋อ...ลูกสาวของสวนอาหาร” ผศ. อัศจรรย์พยักหน้าแล้วยิ้ม ตามองทั้งสามสาวไล่ไปทีละคน
กนกเรขา...มีดวงตาสีนิลดำ อย่างนางในวรรณคดีเรื่องกรกนก ซึ่งก็สวยสมชื่อกนกเรขาของตนเอง
“ส่วนนี่น้ำตาลค่ะ ศวิตา ส่วนอีกคนภคมนค่ะ”
ทั้งศวิตาและภคมนยกมือพนมไหว้ผู้สูงวัยกว่าทั้งสองอย่างอ่อนช้อยงดงาม
ภคมน...งดงามเด็ดเดี๋ยวดั่งละเวงวัลฬา
ส่วนศวิตาก็ใช่ย่อย...งดงามอ่อนช้อย มีจริตมารยาสมคำที่เขาตั้งให้เธอเป็นนางรจนาผู้งดงามทั้งกายและวาจาใจ
ผศ.อัศจรรย์นิ่งมองทั้งสามนางไล่เลียงกันก็เห็นพ้องกับความคิดของตน
“ถ้าอย่างนั้นอาจารย์ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะคะ อาจารย์ศรีตาค่ะ ส่วนนี้ผศ. อัศจรรย์หัวหน้าคณะในครั้งนี้ ส่วนนั่นต้นกล้า ทินวงศ์และวิลาศินี ทั้งสามน่าจะอายุราวๆ พวกหนูๆ เขาเรียนปีสามค่ะ”
“ให้เรียกพี่ดีกว่านะคะ พวกเราเรียนแค่ปีสองกันเอง” ภคมนยิ้ม ยามมองทินวงศ์
“เป็นเกียรติมากเลยครับ” ทั้งต้นกล้าและทินวงศ์ต่างค้อมศีรษะให้กับทั้งสามสาว วิลาศินีเห็นแล้วหมั่นไส้จึงเหน็บให้เวลานั้น
“น้องๆ อย่าหลงเชื่อถ้อยคำอีตาพวกนี้นักนะคะ ระวังจะเสียคน สองคนนี่น่ะ...หึ หึ หึ”
“เธอก็ว่าไปศินี เธอก็ใช่ย่อย อย่าเชื่อแม่คนนี้เลยครับน้อง เธอเป็นโรคขี้อิจฉาน่ะ”
ว่าแบบนั้นต้นกล้าจึงโดนหยิกหมับเข้าที่ต้นขา เขาร้องท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน
“เห็นว่าอาจารย์มาจากเชียงใหม่หรือคะ” กนกเรขาเบิกตามองอาจารย์ศรีตาและเลยไปยังผศ. อัศจรรย์ที่นั่งอยู่ไม่ห่าง
“ใช่จ้ะ พวกเรามาจากมหาวิทยาลัย...” บอกชื่อมหาวิทยาลัย “ความจริงก็มาเที่ยวกันนั่นแหละ แล้วพอดีได้ยินกิตติศัพท์ของร้านอาหารกรกนกและพวกหนูๆ เลยอยากมาเยี่ยมชมสักครั้ง”
“ต้องขอขอบพระคุณท่านอาจารย์และพี่ๆ ทุกคนนะคะ ที่ให้ความกรุณาร้านอาหารกรกนกและพวกเรา” ศวิตายกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย
ท่ามกลางรอยยิ้มของทุกคนและผู้พบเห็น ก่อนทั้งสามจะขอตัวไปเปลี่ยนชุด เพราะชุดแสงที่สวมใส่ไม่สะดวกที่จะพูดคุยทักทายกัน
- Writer
