หน้ากากหัวใจ

EP.01 สวนอาหารกรกนก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามายังเรือนไม้สามสี่หลัง ซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา แม่น้ำสายหลักอันเป็นแหล่งทำมาหากินของชาวบ้านมานานหลายร้อยปี แม้เวลาจะล่วงผ่าน หากความกว้างและความสวยงามของลำน้ำกลับไม่เคยแปรเปลี่ยน จะยิ่งงามหลังพระอาทิตย์ลาลับอัสดง เพราะแสงไฟตามบ้านเรือนริมน้ำจะส่องแสงสว่างไสวระยิบระยับงามจับตา พระอาทิตย์เพิ่งจะลับลาไป หากกลุ่มลูกค้ากลับเนืองแน่นเกือบเต็มร้าน นั่นเพราะกิตติศัพท์ความอร่อย แถมยังหรูหราเป็นที่หมายตาของชาวนักท่องเที่ยวจนบอกต่อกันให้ลองมาใช้บริการ คนไหนมาเยี่ยมชิม มักจะเอ่ยปากชมตั้งแต่ยังนั่งอยู่กับโต๊ะเลยทีเดียว เสียงเพลงขับคลอเบาๆ ประหนึ่งช่วยเรียกน้ำย่อยให้แก่แขกเหรื่อก่อนรับประทานอาหาร ในบรรดากลุ่มผู้เดินเข้ามายังสวนอาหารแห่งนั้น มีหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มสามคนจูงมือกันแหวกฝูงชนเข้ามาในร้าน พร้อมเดินมุ่งตรงสู่หลังร้าน ซึ่งจัดแบ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าสถานที่ “เร็วยายน้ำตาล ยายมน เร็ว...” กนกเรขาเร่งเพื่อนสาวทั้งสองหน้าตาตื่น หลังจวนเวลาการทำงานของพวกหล่อน “เพราะเธอคนเดียวเลยยายมน พวกเราถึงได้ช้าแบบนี้ เร็วสิ...ยังจะอืดอาดอีก เร็วยายน้ำตาล เธอด้วย” แม่สาวคนเดิมยังหันไปเร่งเพื่อนทั้งสอง พาลพาให้ทั้งภคมนและศวิตาหน้าตื่นตามไปด้วย “บ่นอยู่นั่นแหละยายเร เพราะเธอนั่นแหละพวกเราถึงได้ช้า เร่งอยู่นั่นฉันเตรียมตัวไม่ถูกแล้ว” ภคมนหันไปเอ็ดเพื่อนสาว หลังเกิดเหตุการณ์ราวอาฟเตอร์ช็อคขึ้นกลางเมือง เมื่อเพื่อนสาวจู่โจมถึงบ้านพวกเธอแล้วเร่งยิกๆ ให้มายังสวนอาหารของตนเอง “แหม..ก็งานด่วนนี่ ฉันก็เพิ่งรู้จากคุณแม่เหมือนกัน” “คุณแม่นะคุณแม่ เจอตัวจะ...” “หยุดเลยยายมน หยุด ที่เธอกำลังพูดคือคุณแม่ของฉันนะ” กนกเรขาดักทางชี้หน้าเพื่อนอย่างรู้ทัน ฝ่ายภคมนเบ้หน้าแล้วหันไปทางเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังเบิกตาทำหน้าตื่นไม่แพ้กัน “เออก็ได้ ชิ...” กนกเรขาทำค้อน แล้วหันมาเร่งอีก “เร็ว ไปได้แล้ว ชักช้าเดี๋ยวแต่งตัวไม่ทัน” หลังเสียงเร่งจบลง ทั้งสามสาวจึงพากันวิ่งหายไปยังห้องแต่งตัวซึ่งอยู่ด้านหลังร้านในที่สุด บนผืนน้ำกระเพื่อมไหวอยู่เบาๆ ตามกระแสลมที่พัดผ่าน สะท้อนแสงจันทร์และดาวดวงน้อยระยิบระยับอย่างสวยงาม ท่ามกลางเสียงเพลงจากสวนอาหารกว่าสามสี่ร้านที่ตั้งอยู่ทั้งสองฟากฝั่งของลำน้ำ ไกลออกไปในเงามืดของราตรีกาล มองเห็นหมู่แมกไม้โบกไหวเป็นเงาตะคุ้มดั่งปีศาจร้ายยามค่ำคืนกวักเรียกวิญญาณผู้คนหรือภูตผีของบรรพบุรุษในเมืองเก่าซึ่งยังสถิตสถานอยู่ตามก้อนหินดินอิฐของแหล่งโบราณสถานคอยปกปักรักษาสมบัติแห่งแผ่นดินอันมีค่าให้ลูกหลานไว้ดูชม ไกลออกไปอีก มองเห็นยอดเจดีย์น้อยใหญ่วางตัวเรียงราย เงียบเหงากลางสถานที่อันสงัดไร้ฝูงชน เวียงวังสถานอันเคยงดงามในอดีตยังคงวางตัวอยู่ที่เดิม...ไม่แปรไปไหน แม้กาลเวลาจะผ่านมานับหลายร้อยปี หากความเข้มขลังของสถานที่ยังคงอยู่ มันยังอยู่...อยู่คู่กับบ้านเมืองนี้ และตลอดไป หาก...สุดเสียดายความยิ่งใหญ่ในอดีต สุดเสียใจกับสิ่งที่ต้องสูญเสีย มันหมดไปแล้ว...หมดไปพร้อมกับกาลเวลา ผันผ่านตามกาล หมุนเวียนเปลี่ยนไปเมื่อเทคโนโลยีก้าวผ่านเข้ามามีบทบาท อนิจจา...ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้อยู่ยืนยง มันจะค่อยๆ สูญสลายไปตามกาล ดั่งคำที่ว่า...   ‘ใดๆ ในโลกล้วน           อนิจจัง คงแต่บุญบาปยัง             เที่ยงแท้ คือเงาติดตัวตรัง             ตรึงแน่นอยู่นา ตามแต่บุญบาปแล้           ก่อเกื้อรักษา’ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คงอยู่ จะเหลือแค่บุญบาปซึ่งติดตัวมนุษย์เราเท่านั้น ภายในสวนอาหารกรกนก รวมไปถึงบนแพที่ลอยอยู่เหนือน่านน้ำสีดำ ดั่งผ้ากำมะหยีอันประดับด้วยลวดลายระยิบระยับของดวงดาวและลายกนกธรรมชาติอันเกิดจากผืนน้ำที่พลิ้วไหวยามสายลมพัดเป็นระลอกคลื่น มีลูกค้าแน่นขนัด จนมองไปทางไหนก็มีแต่คนนั่งเรียงรายบนโต๊ะจนแทบจะไม่มีโต๊ะว่าง เสียงดนตรีไทยยังคงขับกล่อมเหล่าลูกค้าผู้ใช้บริการแต่เบาๆ เข้ากับบรรยากาศความเป็นไทยซึ่งทางร้านจัดแต่งอย่างลงตัว   อาหารพร่องไปมากกว่าครึ่ง เสียงดนตรีเบาๆ จึงเปลี่ยนไป พร้อมกับแสงสีบนเวทีซึ่งวางตัวอยู่บนบกและเยื้องไปทางด้านข้างเริ่มเคลื่อนไหว เพียงเวลาไม่นานนางรำสองนางก็ปรากฏตัวบนเวที เรียกสายตาของลูกค้าภายในร้านให้หันมองดูแล้วพาลตกตะลึง ความงามของทั้งสองนางในชุดนางรำ แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างนางรำในราชสำนักหรือนางในวรรณคดีที่ออกมาร่ายรำอวดโชว์ความงดงามของรูปโฉมแห่งตน คนซ้ายมือคือภคมน ในชุดนางรำสไบเฉียงสีเขียวใบตองอ่อนเข้ารูปกับโจงกระเบนสีชา ส่วนกนกเรขาอยู่ในชุดสไบเฉียงสีเหลืองนุ่งโจงกระเบนสีแดงจาง ทั้งสองสาววาดลวดลายร่ายรำอย่างอ่อนช้อยตามจังหวะดนตรีที่ขับคลออย่างไพเราะเสนาะหู เข้ากับบรรยากาศเมืองเก่าซึ่งอยู่รายรอบแม่น้ำแห่งนี้ ปานประหนึ่งพวกเธอเพิ่งหลุดออกมาจากยุคโบราณ “สวยจริงๆ” ลูกค้าคนหนึ่งหันไปปรารภกับเพื่อนร่วมโต๊ะ ฝ่ายคุณหญิงคู่สนทนาก็พยักหน้าให้อย่างเห็นควร “ดิฉันได้ยินมาว่า คนทางขวาเป็นลูกสาวของเจ้าของร้านด้วยนะคะ ชื่อกนกเรขา” “จริงหรือคะ โอ...เก่งจริงๆ ช่วยคุณพ่อคุณแม่ทำงาน ดีจริงๆ” “ธุรกิจครอบครัวน่ะค่ะ หนูคนนี้ช่างดีจริงๆ นะคะ ช่วยเหลือพ่อแม่ทำงาน เห็นว่าอีกคนก็เป็นเพื่อนของหนูกนกเรขาด้วยนะคะ” “สวยทั้งสองคนเลยนะ ร่ายรำก็อ่อนช้อยงดงาม” “ยังค่ะคุณพี่” คนพูดชมดชม้อยวาดนิ้วมือ “ยังมีอีกคนค่ะ คนนี้แหละเห็นว่าเป็นหัวใจของเวทีนี้เลย” “ยังไงหรือคะคุณน้อง คุณพี่ไม่เข้าใจ” “ก็ที่ลูกค้าเต็มร้านแบบนี้ เพราะพวกเขาอยากจะเห็นอีกคนอย่างไรล่ะคะ” “หมายความว่ายังมีสาวงามอีกคนหนึ่ง” “ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนกับแม่หนูกนกเรขา เห็นว่าชื่ออะไรนะ น้องน้ำตาลนี่แหละค่ะ” “น้ำตาล โอ...คงจะอ่อนหวาน งดงามอย่างน้ำตาลเลยสิคะ” คนพูดเบิกตาโตอย่างใคร่รู้ ฝ่ายคุณหญิงรุ่นน้องรีบขยับเข้ากระซิบแล้วบอก “ใช่ค่ะ งดงาม อ่อนหวาน อย่างชื่อและหน้าตาเลยนะคะ” “คุณพี่อยากจะเห็นเธอจริงๆ ว่าจะสวยสมชื่อหรือเปล่า” “แน่นอนค่ะ สวยสมชื่อแน่ๆ ส่วนจะเมื่อไรนั้น น้องว่าคุณพี่อดใจรออีกนิดนะคะ ประเดี๋ยวหนูน้ำตาลคงจะมาค่ะ” ว่าพร้อมกับชี้ชวนให้คุณหญิงรุ่นพี่ตั้งตาดูการแสดงบนเวทีอย่างตั้งใจ เพราะไม่วินาทีใดวินาทีหนึ่งในอีกไม่ช้านี้ นางรำผู้งดงามอ่อนช้อยสมชื่อ...น้ำตาล จะปรากฏโฉมให้พวกหล่อนได้ชื่นชมกัน