ลดาพูดปลอบใจเพราะไม่อยากให้ทิวลิปคิดมากถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เพราะถ้ายังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อย่างนี้มีหวังศิลากานต์ต้องจับสังเกตได้แน่
“อื้อ! แต่ฉันอยากกลับเดี๋ยวนี้เลย”
น้ำเสียงเหนื่อยๆ เอ่ยขึ้นมานั้นทำให้เพื่อนๆ ต่างเอื้อมมือมากุมมือบอบบางให้กำลังใจ นัยน์ตาแดงๆ ของทิวลิปก็ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกันอีกครั้ง แต่เมื่อพนักงานทยอยเอาเครื่องดื่มและอาหารว่างมาเสิร์ฟสาวๆ จึงพากันเม้าท์เรื่องอาหารให้ทิวลิปได้คลายความกังวลลงไปได้บ้าง
“เอ้า! ปุ้มยืนทำอะไรอยู่ มาช่วยเอาอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ะคุณทิวลิปทีสิ เดี๋ยวพี่จะไปช่วยคุณหินตักอาหารด้านใน อ้าว! และนั่นเป็นอะไรล่ะ”
ปุ้มยืนหลบมุมทำสีหน้าแปลกๆ ทำให้ทิพยุพาต้องเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะร้อยวันพันปีเด็กปุ้มที่แสนจะร่าเริงไม่เคยมีสีหน้าแบบนั้นสักที
“พี่ทิพย์คะ คุณทิวลิปเขาจะชอบคุณหินจริงหรือคะ”
“ทำไมล่ะ ก็ไม่เห็นเหรอว่าเข
