ขวดน้ำถูกวางไว้บนโต๊ะกินข้าวให้เห็นว่าน้ำยังไม่พร่องไปเลยสักนิด ก่อนที่ร่างอ่อนระโหยเหมือนไร้เรี่ยวแรงจะหันกลับไปในทิศทางของห้องนอน โดยไม่สนใจคนที่ยืนหน้าแดงเพราะความโกรธเธอเลยสักนิด
“จะไปไหน อาแอนนา”
“โอ๊ย! เฮีย ปล่อยนะ ปล่อยฉัน” แอนนาแทบหงายหลังเพราะแรงฉุดกระชากเส้นผมที่มวยไว้
“ร้องทำไม! ลื้อชอบไม่ใช่รึไง ความเจ็บปวดน่ะ”
“ปล่อยฉันเฮีย ปล่อยฉัน! ฉันเหนื่อย! ฉันอยากพัก โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ”
“อ้อ... เหนื่อยนักใช่มั้ย งั้นหลับไปเลยดีกว่า ลื้อไม่ต้องทำอะไรเลย นอนเฉยๆ เดี๋ยวเฮียทำเอง...”
“ว้าย! เฮีย ไม่นะ! ปล่อยฉัน ไม่นะ! โอ๊ย!”
แอนนาสะบัดหน้าไปมาหนีขวดน้ำดื่มที่เฮียปุ๊ยพยายามยัดเยียดให้เธอดื่ม แต่ก็ต้องร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะริมฝีปากถูกบีบให้แยกออกจากกัน น้ำดื่มไม่มีรสไม่มีกลิ่นผ่านลำคอลงไปจนเธอสำลัก
“มีความสุขไม่ชอบ งั้นคืนนี้ลื้อจะได้แต่ความทุกข์ เมียจ๋า... เตรียมรับความเจ็บปวดตอนเช้าไ
