บทที่4.บางครั้งคำว่าไม่รู้ก็ดีที่สุด....

1520 Words

ปัง!! ประตูห้องทำงานถูกดันเปิดด้วยฝีมือผู้หญิงที่เป็นข่าวกับโลแกนถี่ยิบ หล่อนทิ้งงานที่ปารีสมาเฝ้าชายหนุ่ม ไม่สนเมล็ดเงินจำนวนมากโขที่ต้องชวด เพราะไม่อยากให้เรื่องของชายหนุ่ม อนาคต ‘สามี’ คาราคาซัง มาลาเบลขี้เกียจตอบคำถาม เธออยากให้มันจบๆ ไปในเร็ววัน “อารมณ์เสียอะไรมาเหรอคนสวย หน้าคุณยับมาเชียว” โลแกนหมุนเก้าอี้กลับมานั่งตรงๆ เหมือนเดิม เขาทักทายมาลาเบล เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ที่รักคะ!!” หญิงสาวขยับริมฝีปากสีแดงสดถาม “คุณจะทิ้งช่วงนานเกินไปไหมคะ อย่าลืมสิ... มาร่ามีงานรออยู่จม” เธอบ่นตอนจบ งานของเธอมีเป็นกระบุง เพียงแต่เพราะความกังวล จึงไม่อยากอยู่ห่างชายหนุ่มนานๆ เธอสังหรณ์ใจแปลกๆ จนไม่อยากให้เขาคลาดสายตา เสียงถอนหายใจดังเบาๆ แต่คนหูไวอย่างมาลาเบลก็ยังได้ยิน เธอขมวดคิ้ว ฉุกใจยังไงพิกล “มันเป็นเรื่องลึกซึ้งและคงต้องใช่เวลา คุณรีบเหรอมาร่า?” ข้ออ้างของโลแกนฟังแหม่งๆ เขาเคยพูดเรื่อง

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD