โลแกนดันมาลาเบลลงจากตักแบบละมุนละม่อม เขาทอดสายตามองเธอ แต่ทำไม? ความรู้สึกอ่อนหวานก่อนหน้านี้เวลานี้กลับว่างเปล่า...เขาพินิจวงหน้ามาลาเบลซ้ำ ผิวของหล่อนตกกระเหมือนผิวคนต่างชาติทั่วไป แต่ถูกกลบเกลื่อนไว้ด้วยเครื่องสำอางเกรดเอ ผิวเปลือยของหล่อนไม่ได้เนียนใสเหมือนผิวของมรินญาที่เขาเพิ่งเห็นเต็มสองตาเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ผมของมาลาเบลหยาบกระด้างเพราะผ่านการแต่งเติม แต่มาลาเบลก็พยายามแก้ หล่อนประทินโฉมด้วยครีมสารพัน กลิ่นกายหล่อนหอมจากน้ำหอมนำเข้า เขาไม่เคยรู้สึก จนกระทั่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เมีย’ กลิ่นหอมเย็นชื่นใจ กลิ่นนั่นทำให้ร่างกายเขาผ่อนคลาย ไม่ได้อึดอัดรำคาญเหมือนตอนนี้ ผมของหล่อนเงางามดังขนนกกา เส้นผมทิ้งตัวและมีชีวิตชีวาจนเขาแอบนิยม
แกคิดอะไรโลแกน แกเอาอดีต มาเปรียบเทียบกับปัจจุบันเพื่อ?
มีเสียงเล็กๆ ตะโกนถามเขาอยู่ในหัว
“เรากลับกันเถอะ วันนี้คงไม่เหมา
