มือเปียกๆ เช็ดชายผ้ากันเปื้อนระหว่างที่เดินออกมาจากหลังร้าน
“นั่นค่ะ เธอรออยู่ตรงนั้น” เด็กในร้านชี้มือบอกมรินญา หญิงสาวยิ้มรับ เดินบ่ายหน้าไปทางนั้นทันที
ใครกัน?
เธอถามตัวเองในใจ สายตาพุ่งมองไปยังจุดนั่น รอยยิ้มค่อยๆ แต้มบนเรียวปาก ไม่ว่านานเท่าใดเธอก็ไม่มีวันลืม
“คุณน้า สวัสดีค่ะ” หญิงสาวถลาเข้าไปใกล้ เธอกระพุ่มมือยกขึ้นทำความเคารพมาดามนับทอง
“ผิดแล้วจ้าคาร่า หนูควรเรียกแม่...ว่าแม่ได้แล้ว”
มาดามนับทองท้วง เธอยิ้มเต็มหน้า สำรวจผู้หญิงตรงหน้าอย่างจริงจัง ก่อนจะฉีกยิ้มแป้นด้วยความชอบใจ ลูกสาวคนสวยของเพื่อนเธอ ลอกคราบเปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้ แต่ดวงตาคู่เดิมของมรินญายังเหมือนเดิม แววตาใสซื่อเช่นนี้ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นอื่นแน่นอน
“อย่าเลยคะ หนูเกรงว่าจะไม่เหมาะ” เธอตอบเสียงแผ่ว ทรุดนั่งลงฝั่งตรงข้าม พร้อมกับก้มหน้าหลบสายตามาดาม
“สะใภ้ของโคล์มีแค่หนูคนเดียว หากเป็นคนอื่น แม่ขวางลำเต็มตัว โ
