บทที่ 13
ข้าก็แซ่หลิว (4)
ลู่ฟางเหนียงกลับมาที่เรือนก็ส่งห่อยาของบิดาให้ลู่ฟางหรงนำไปต้มขณะที่ตนเองเข้ามาปรนนิบัติบิดา หลังจากที่ดูแลจนบิดาหลับไปแล้วนางก็หยิบจอบไปที่สวนหลังเรือน ลู่ฟางหรงเห็นผู้เป็นพี่สาวหยิบจอบถือเสียมเดินไปที่สวน เพื่อทำการขึ้นแปลงผักก็รีบมาแย่งจอบในมือเล็ก
“พี่ใหญ่ ท่านทำงานนอกบ้านมาเหนื่อยไม่น้อยแล้ว งานในสวนเหล่านี้ข้าจะทำแทนเองเจ้าค่ะ”
ลู่ฟางเหนียงยิ้มกว้างให้ผู้เป็นน้อง ยกมือขึ้นวางบนศีรษะมนเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หรงหรง เด็กดีของพี่ งานเหล่านี้ต้องใช้แรงมากเจ้ายังเด็ก”
“ข้าอายุสิบสามแล้ว พี่ใหญ่ท่านให้ข้าได้แบ่งเบาภาระท่านเถิดนะเจ้าคะ”
ลู่ฟางเหนียงได้ยินน้องสาวเอ่ยเช่นนี้ก็ไม่อยากทำให้นางต้องเสียความตั้งใจจำใจปล่อยจอบในมือแล้วหันไปหยิบตะกร้าผ้าของคุณชายรองหลิวมานั่งเย็บซ่อมแซมที่ใต้ต้นไม้ใหญ่แทน ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นเช่นไรบ้าง แม้ตลอดบ่ายที่ผ่านมานางจะช่วยเขา
