บทที่ 14
ท่านก็แซ่หลิวหรือ (1)
หลิวเฉินเลี่ยงนั่งตัวเกร็งเหงื่อตก ลมหายใจติดขัด ยามที่ลู่ฟางเหนียงล้างบาดแผลทายาเสร็จแล้วใช้มือบางของนางโอบตัวเขาไปมาเพื่อพันแผล แม้ว่าอายุของเขาจะยี่สิบแล้วแต่เพราะเป็นบุรุษปากหนัก ไม่ถนัดการเจรจาถนัดเพียงเรื่องใช้กำลัง และไม่ชื่นชอบสตรีมากมารยา ดังนั้นทั้งชีวิตของเขานอกจากนางแล้วจึงไม่เคยมีสตรีใดได้ใกล้ชิดเกินสามก้าว
“เสร็จแล้ว ท่านนอนพักก่อนอีกสักครู่ เดี๋ยวข้าจะเข้ามาอีกรอบ”
ลู่ฟางหรงได้ยินพี่สาวกล่าวว่าจะเข้าหาบุรุษแปลกหน้าอีกรอบก็เบิกตากว้าง พี่ใหญ่ท่านหักโหมมากไปหรือไม่ นางเร่งสาวเท้ากลับเข้าไปในครัวแสร้งทำตัวคล้ายกำลังวุ่นวายกับการต้มข้าวต้มให้คนเจ็บ หางตามองพี่สาวที่เดินเข้ามาด้วยสายตาใคร่รู้ ยามที่เห็นลู่ฟางเหนียงยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อบนกรอบหน้า ก็เม้มริมฝีปากขบคิดเรื่องราว
ดูเหมือนเมื่อครู่พี่สาวของนางคงใช้แรงไปไม่น้อยทีเดียว แต่บุรุษผู้นั
