ตอนที่ 3
996 Words
ตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน ไหมแก้วจะจอดรถให้เงินกับลุงๆ ป้าๆ ที่เก็บขยะตามข้างถนนเสมอ จนบางครั้งแทบไม่เหลือเงินกินข้าวเลย
‘อย่าให้หมดจนเดือดร้อนสิไหม’
‘ฉันสงสารน่ะริน อยากให้พวกเขาได้มีข้าวกินอิ่มท้องบ้าง’
นี่คือคำพูดของไหมแก้วที่แย้งออกมายามที่ถูกหล่อนตำหนิ
“แล้วฉันจะหางานอะไรให้แกทำดีนะ”
รินรดาคิดวนไปวนมานอนไม่หลับ ในขณะที่เพื่อนนอนกรนเบาๆ แล้ว
‘ผมต้องการผู้หญิงเรียบร้อย การศึกษาดี ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย และต้องเป็นคนหัวอ่อนว่านอนสอนง่าย ทำทุกอย่างตามที่ผมสั่ง แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือต้องไม่พูดมาก’
คำสั่งของฐิติพัฒน์ผู้เป็นเจ้านายผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
“แต่แกไม่มีคุณสมบัติใดๆ ตรงกับที่ท่านประธานต้องการเลยอะไหม”
รินรดาพึมพำอย่างผิดหวัง เพราะอยากให้เพื่อนรักได้งานจริงๆ จะได้มีเงินผ่อนรถ ผ่อนคอนโดและส่งให้แม่ที่ต่างจังหวัด
“ฉันจะช่วยแกยังไงดีเนี้ย คิดจนปวดหัวไม่หมดแล้วไหม”
หญิงสาวก้าวลงจากเตียง เพราะไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ ในหัวยังวนเวียนคิดแต่จะหางานให้กับไหมแก้วตลอดเวลา
ในที่สุดก็ตัดสินใจต่อสายไปหาฐิติพัฒน์อย่างไม่มีทางเลือก
“ขอประทานโทษนะคะท่านประธาน พอดีรินอยากจะถามว่า... ท่านประธานจะหาผู้หญิงแบบที่ท่านประธานบอกรินไปทำอะไรเหรอคะ คือริน... หาคนได้แล้วน่ะค่ะ”
หล่อนโกหกออกไปว่าหาคนได้แล้ว เพราะเกรงว่าฐิติพัฒน์จะไม่ยอมบอกเหตุผล
“ท่านประธานจะ... จ้างไปแต่งงานเหรอคะ”
“ใช่ครับ แต่งงาน สัญญา 1ปี ค่าจ้างหนึ่งล้านบาท จ่ายล่วงหน้าห้าแสน จบสัญญาจ่ายเพิ่มอีกห้าแสนครับ”
“...”
รินรดาอึ้งไปอย่างเหลือเชื่อ
“คุณได้ผู้หญิงในแบบที่ผมต้องการแล้วแน่ใช่ไหมครับ”
“อ๋อ ดะ... ได้แล้วค่ะ เธอตรงตามความต้องการของท่านประธานทุกอย่างเลยค่ะ แหะๆ” หล่อนฝืนหัวเราะแห้งๆ ออกไป ขณะปรายตามองไปยังเพื่อนที่นอนกรนอยู่บนเตียงด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ
ไหมแก้วอยู่ห่างจากคุณสมบัติผู้หญิงที่ฐิติพัฒร์ต้องการมากมายเหลือเกิน
“แล้วเธอทำงานอะไรหรือครับ”
“ทำงาน... ทำงานเหรอคะ?” แล้วจะให้ไหมแก้วมันทำงานอะไรดีนะ
“อ๋อ... เป็นบรรณารักษ์ค่ะที่ห้องสมุด”
“พรุ่งนี้พาเธอมาเจอผมที่บริษัท อ้อ... ขอบคุณมากครับ คุณทำงานได้รวดเร็วสมกับเป็นเลขามือหนึ่งของผมจริงๆ”
“เอ่อ... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะท่านประธาน”
หล่อนจะกลายเป็นเลขาฯ ตกงานก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ
รินรดาคิดอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะวางสายสนทนากับฐิติพัฒน์ และเดินกลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง
“แกจะสวมบทเป็นบรรณารักษ์สาวผู้เรียบร้อยได้ไหมนะ ไหมแก้ว เฮ้อออ”
“อื้อ... คนจะนอน...”
ไหมแก้วบิดตัวไปมาหนีอุ้งมือของปีศาจในฝันที่กำลงพยายามลากหล่อนลงหลุมดำ
“ไหม... ไหมแก้วนี่ฉันเอง ตื่นได้แล้ว ตื่นสิยะ!”
เสียงนี้คุ้นหูจัง...
ไหมแก้วหยุดดิ้นรน ก่อนจะลืมตาโพลงขึ้นมา และก็พบว่ารินรดายืนเท้าสะเอวอยู่ข้างเตียง
“ริน...”
“ก็ฉันน่ะสิ ตื่นได้แล้ว ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแกก่อนไปทำงาน”
ไหมแก้วค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนถูกทึ้งมาไม่มีผิด ตรงมุมปากก็มีคราบน้ำลายแห้งๆ ติดอยู่
รินรดามองเพื่อนแล้วก็ส่ายหน้าไปมา
“แกนี่เมื่อไหร่จะโตสักทีนะไหมแก้ว”
“บ่นฉันแต่เช้าเลยริน มีอะไรก็พูดมาเถอะ ฉันยังง่วงอยู่เลย” ไหมแก้วยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด และทำท่าจะล้มตัวลงนอน
“อย่าเชียวนะ ห้ามนอนแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแก”
“เรื่องอะไรเหรอ... ตอนนี้ฉันไม่มีกระจิตกระใจจะคุยอะไรทั้งนั้นแหละ แกก็รู้นี่ว่าฉันเพิ่งหมดอนาคตในงานที่ฉันรักมากน่ะ”
รินรดาถอนใจเฮือกใหญ่
“ฉันมีงานให้แกทำ”
“งานอะไรเหรอ ทำบัญชี หรือว่าคีย์ข้อมูลล่ะ งานน่าเบื่อแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าจะทนทำได้นานสักแค่ไหนนะริน”
แล้วไหมแก้วก็ล้มตัวลงนอนกับหมอน ใบหน้าเศร้าหมอง น้ำตาซึม
รินรดาทรุดกายนั่งลงบนเตียง และเอามือจับแขนของเพื่อนรักเอาไว้
“งานนี้ไม่น่าเบื่อหรอก แถมแกยังได้ใช้ความสามารถในการแสดงของแกด้วยนะ ไหม”
“ห๊า... จริงเหรอ”
คนที่นอนอยู่ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง หน้าตาตื่นเต้นดีใจ
“จริงสิ แกจะต้องแสดงตลอดเวลาเลยล่ะ รับรองว่าแกไม่เบื่อแน่นอน”
“งาน... อะไรเหรอ ทำไมต้องแสดงตลอดเวลาล่ะ” ไหมแก้วถามกลับมาอย่างสงสัย
“คืองี้นะ ฟังให้ดีนะ”
ไหมแก้วผงกศีรษะขึ้นลงรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ท่านประธานของฉันน่ะ กำลังหาผู้หญิงมาแต่งงานด้วย”
“แล้ว... มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” ไหมแก้วถามออกไป
“คือฉันกำลังจะส่งแกไปทำหน้าที่นี้ไงล่ะ”
“ว่าไงนะริน?!”
“ฉันหมายถึง ฉันกำลังจะส่งแกไปทำหน้าที่นี้ให้กับท่านประธานไงล่ะ”
ไหมแก้วส่ายหน้าพรืดโดยไม่ต้องหยุดคิดให้เสียเวลาเลย
“ไม่... ไม่เอาหรอก ฉันไม่แต่งงานกับใครก็ไม่รู้หรอก แกก็รู้นี่ว่าฉันยังซิงอยู่ และฉันก็ยังไม่เคยมีความรักมาก่อนเลย ถ้าฉันจะเสียตัว ฉันก็ต้องเสียตัวให้คนที่ฉันรักสิ...”
- Writer
