ตอนที่ 4
1118 Words
รินรดาถอนใจออกมากับการเล่นใหญ่เล่นโตของเพื่อนรัก
“นี่ไหม ฟังสิ... ฟังก่อน ฉันยังพูดไม่หมดเลย”
ไหมแก้วยอมอ่อนลง
“โอเค งั้นก็พูดมาสิ แต่ถ้าจะให้ฉันไปแต่งงานกับเจ้านายของริน ฉันไม่เอานะ”
รินรดากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเล่าต่อ
“ท่านประธานต้องการผู้หญิงไปแต่งงานด้วยเพราะคุณย่าของท่านประธานอยากให้ท่านประธานแต่งงานน่ะ ท่านประธานเลยไม่มีทางเลือก เลยต้องหาจ้างผู้หญิงไงล่ะ”
“พล็อตเหมือนละครที่ฉันเคยเล่นเป็นนางร้ายเลยอะ ตลกดี ไม่คิดว่าจะมีจริงด้วย”
ไหมแก้วหลุดขำออกมา ก่อนจะหน้าเจื่อนลงเมื่อรินรดาดุทางสายตา
“โอเค ฉันฟังต่อก็ได้ ไหนพูดต่อสิ ฉันรอฟังอยู่”
“ฉันคิดว่าแกเหมาะกับงานนี้นะ แถมค่าจ้างก็เยอะมากๆ ด้วย”
“ฉันไม่เหมาะหรอกริน ฉันจะไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ได้ยังไงกันล่ะ”
“แล้วแกไม่อยากได้เงินเหรอ”
“เงินก็อยากได้นั่นแหละ แต่ฉันไม่กล้าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงน่ะ เห็นฉันเป็นคนมั่นอกมั่นใจแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนปล่อยเนื้อปล่อยตัวนะยะ”
“ฉันรู้น่ะว่าแกรักนวลสงวนตัวแค่ไหน แต่ค่าจ้างตั้งหนึ่งล้าน แกไม่เอาก็คือว่าโง่นะไหม”
“ว่า... ว่าไงนะ หนึ่งล้านเหรอ”
“อืม หนึ่งล้าน”
ไหมแก้วได้ยินจำนวนเงินก็ตาตื่นทันที ก่อนจะถามเพื่อนซ้ำ
“หนึ่งล้านบาทไทยใช่ไหม ไม่ใช่หนึ่งล้านกีบ หนึ่งล้านจัตนะริน”
“เออ... หนึ่งล้านบาทไทยนี่แหละ แล้วเจ้านายฉันคนจริง พูดแล้วจ่ายจริง ไม่โกงแน่นอน”
ไหมแก้วเริ่มลังเล
“แต่ถ้าแกไม่สนใจ ฉันก็จะไปยื่นข้อเสนอนี้ให้กับคนอื่นแล้วนะ เพราะฉันต้องรีบหาคนให้กับท่านประธาน”
“เงินมันก็หอมอยู่แหละน่ะ แต่ว่าฉัน... ฉันกลัวเรื่องบนเตียงนี่นา”
“เรื่องนั้นท่านประธานยังไม่ได้พูดถึง ฉันก็ไม่รู้ว่าจะยังไง แต่ถ้าแกไม่เอา ฉันก็จะไม่บังคับ”
“เอา!”
“สรุปแกตกลงเหรอไหม” รินรดายิ้มน้อยๆ ออกมา
“ความจริงก็ไม่อยากตกลงหรอก แต่เงินมันเยอะมาก ฉันก็เลยเอาชนะความโลภไม่ได้น่ะ ว่าแต่ระยะเวลาทำงานมีกำหนดไหมล่ะ หรือว่าฉันต้องอยู่กับเจ้านายของแกไปตลอดชีวิตเลย”
“หนึ่งปี”
“แค่หนึ่งปีเองเหรอ” ไหมแก้วพอยิ้มออกมาได้บ้าง
“ใช่ ท่านประธานบอกมาว่าแค่หนึ่งปี แล้วก็จะหย่าให้”
“งั้นก็ถือว่าคุ้มค่ากับเงินหนึ่งล้านบาท”
“แต่มีข้อแม้หลายอย่างที่แกต้องแสดงให้ได้ตามที่ท่านประธานต้องการ”
ไหมแก้วหันมามองเพื่อน แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“แกหมายความว่ายังไงเหรอริน”
แล้วรินรดาก็บอกสิ่งที่ฐิติพัฒน์ออกมาเป็นข้อๆ ให้กับเพื่อนฟัง
“นี่... ฉันต้องแสดงขนาดนี้เลยเหรอ”
“ใช่... เพื่อค่าจ้างหนึ่งล้านบาท แกต้องทำให้ได้ และต้องทำให้แนบเนียนด้วย”
“ฉัน... จะทำได้ไหมเนี้ย”
“แกทำได้สิไหม อย่าลืมสิ แกเป็นนักแสดงเจ้าบทบาทนะ”
“ฉันก็แค่ตัวประกอบเองนะ”
“จะบทไหนไม่สำคัญหรอก มันอยู่ที่ฝีมือต่างหากล่ะ ฉันเชื่อว่าแกทำได้”
ไหมแก้วลังเลไม่นานก็ตอบรับเพื่อนออกมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
“ฉันต้องทำได้ เพราะฉันต้องการเงินมาผ่อนรถ ผ่อนคอนโด และส่งให้แม่”
“ใช่... แกทำได้แน่”
รินรดาให้กำลังใจเพื่อน ซึ่งก็ทำให้ไหมแก้วมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีกหลายร้อยเท่าเลยทีเดียว
“แก... ฉันเหมือนบรรณารักษ์แน่แล้วใช่ไหมเนี้ย”
ไหมแก้วในชุดสีดำ กระโปรงยาวคลุมหัวเข่า และสวมเสื้อสูทแขนยาวเอ่ยถามเพื่อนด้วยความไม่มั่นใจเลย เพราะปกติหล่อนใส่แต่กางเกงขาสั้น กระโปรงสั้น เสื้อพอดีตัวตลอด
“เหมือนมาก แกนี่แต่งแบบนี้แล้วเล่นบทสาวเฉิ่มๆ ได้เหมาะมากเลย”
“ก็จะไม่เหมาะได้ยังไง แกเล่นให้ฉันใส่แว่นตาด้วยเนี้ย ทั้งๆ ที่ฉันสายตาปกติ”
“เอาเถอะน่า ใส่ไปเถอะ มันก็แค่แว่นตาเลนส์หลอกๆ ไม่มีค่าสายตาอะไรสักหน่อย อย่าลืมสิว่าค่าจ้างหนึ่งล้านบาทนะไม่ใช่หนึ่งล้านกีบ”
“ก็เพราะค่าจ้างนี่แหละ ฉันถึงต้องมาใส่ชุดบ้าๆ และทำตัวบ้าบอแบบนี้”
“อย่าบ่นสิไหม ท่องเอาไว้มันคืองานที่แกรัก แสดงละครเป็นสาวเฉิ่มแสนเรียบร้อย หัวอ่อน ไม่พูดมากและเชื่อฟังเจ้านายแบบสุดๆ”
“ยะ ฉันจะท่องเอาไว้” ไหมแก้วพูดออกมาอย่างไม่มีทางเลือก
“งั้นเตรียมตัวให้พร้อมนะ ฉันกำลังจะพาแกไปพบท่านประธานแล้ว” รินรดาเดินนำหน้าไป แต่ไหมแก้วยังยืนอยู่ที่เดิม
“แก...”
รินรดาได้ยินเสียงเพื่อนเรียกก็หยุดเดิน ก่อนจะเดินกลับมา
“ทำไมไม่เดินตามฉันมาล่ะ เราต้องรีบไปพบท่านประธานแล้ว”
“ฉัน... ฉันกลัว”
“มันคืองาน ท่องไว้ไหม”
“ฉันก็ท่องจนจำขึ้นใจได้แล้วนะ แต่มันก็ยังกลัวอยู่ดี”
ไหมแก้วยื่นมือเย็นๆ ไปจับแขนเพื่อน
“เห็นไหมล่ะ มือฉันเย็นเฉียบเลย”
รินรดาจับมือเพื่อน บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ไม่มีอะไรน่ากลัว ท่านประธานถึงแม้จะหน้านิ่งๆ แต่เป็นคนใจดี ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่เขาไม่บ้ากามใช่ไหม ริน”
รินรดาแทบหัวเราะออกมากับคำถามของเพื่อนสนิท
“ไม่เลยจ้ะ ท่านประธานเป็นสายเย็นชา ทำแต่งาน”
“แน่... ใจนะริน”
“แน่ใจสิ เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว”
แล้วรินรดาก็ลากไหมแก้วให้เดินเข้าไปในลิฟต์ ก่อนจะกดชั้นที่เป็นห้องทำงานของฐิติพัฒน์
“แสดงให้เหมือนกับสิ่งที่ท่านประธานต้องการนะไหม เพื่อเงินหนึ่งล้านบาท ท่องเอาไว้เงินผ่อนรถ เงินผ่อนคอนโด”
“ผ่อนรถ ผ่อนคอนโด”
ไหมแก้วพยายามที่จะบอกตัวเองเช่นนั้นเหมือนกัน
ติ้งงงง
ประตูลิฟต์เปิดออก และไหมแก้วก็สะดุ้งตกใจ
“ถึง... แล้วเหรอแก”
“ถึงแล้ว แกเตรียมตัวแสดงละครได้เลยนะ”
ไหมแก้วผงกศีรษะขึ้นลงตอบรับ ก่อนจะเดินไปกับรินรดาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
นี่หล่อนจะแสดงได้ตลอดรอดฝั่งไหมเนี้ย...?
- Writer
