ยอมเพราะจำใจ
1921 Words
2 วันต่อมา
“ตาบ้านั่นไม่มาทำงาน 2 วันแล้วใช่มั้ยคะป้าหอม..?”
“คุณมินทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี่คะ รู้มั้ยคะคุณวัธถ่ายหนักจนต้องไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลเลยนะคะ”
มินนาราหันมามองป้าหอมด้วยความตกใจที่รู้ว่ายาถ่ายที่เธอแอบใส่ลงไปให้เขาทาน ทำให้เขามีอาการหนักจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล
“จริงหรอคะ..ตาบ้านั่นเข้าโพยาบาลเลยหรอคะ..?”
“ก็จริงซิค่ะ นี่คุณวัธนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลมา 2 วันแล้วนะคะ”
“555…ทำไมอ่อนแบบนี้ละคะ โธ่...ถึงขนาดต้องไปหยอดข้าวต้มเลยหรอเนี้ย..”
มินนาราผู้ไม่สะทกสะท้านแถมยังหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ
“ยังจะมาหัวเราะเสียงดังอีกนะ แกทำให้ตาวัธต้องเข้าโรงพยาบาล ถ้าพ่อตาวัธเขาเอาเรื่องแกฉันจะไม่ช่วยแกเลยคอยดู”
มนตรีผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาหาลูกสาวด้วยความไม่พอใจ ที่รู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้นวัธต้องเข้าโรงพยาบาล
“คุณพ่อ...”
“แกต้องไปดูแลตาวัธที่โรงพยาบาล เพราะแกเป็นต้นเหตุ แล้วถ้าแกไม่ทำฉันจะไปบอกพ่อตาวัธให้เอาตำรวจมาจับแกเข้าคุกเลย”
“ไม่ได้นะคะ คุณพ่อจะให้ตำรวจมาจับมินไม่ได้นะคะ”
มินนารารีบร้องห้ามด้วยความกลัว
“งั้นแกก็ไปดูแลตาวัธที่โรงพยาบาล”
“มินไปไม่ได้นะคะ ถ้าคนร้ายมันรู้ว่ามินออกไปข้างนอกในที่สาธารณะ คุณพ่อไม่กลัวหรอคะว่าพวกมันจะมาจับตัวมินไป..?”
“ทีนี่ทำมาเป็นกลัว...ฉันจะให้คนติดตามไปด้วย 2 คน ไปคอยเฝ้าให้หน้าห้อง แล้วถ้าตาวัธหายดีเมื่อไหร่แกก็ค่อยกลับมา”
“นี่คุณพ่อจะให้มินไปนอนค้างที่โรงพยาบาลด้วยหรอคะ..?”
“ใช่ซิ..ก็ตาวัธไม่มีคนคอยเฝ้า แกก็ต้องเป็นคนไปเฝ้าเอง”
“คุณพ่อ....”
“ไม่ต้องมาพูดมาก ไปเก็บเสื้อผ้าได้แล้ว แล้วก็คอยดูแลตาวัธให้ดีๆด้วย ถ้าเขาหายดีแล้วก็ค่อยกลับมาพร้อมกันนั่นแหละ”
มินนาราเดินหน้าบึ้งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ เธอไม่ได้อยากไปเฝ้าเขาแต่ก็ต้องจำใจไปเพราะใจหนึ่งก็กลัวว่าเขาจะให้พ่อเขาเอาตำรวจมาจับเธอเหมือนกัน
…
โรงพยาบาล
นวัธนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลมา 2 คืนแล้ว เพราะเขาท้องเสียหนักจากการถูกวางยาสลอดในอาหาร เขาเสียน้ำในร่างกายมากจนถูกหามส่งตัวเข้าโรงพยาบาล นี่ก็ 2 วันแล้วที่เข้าต้องนอนรักษาตัวที่นี่ ซึ่งเขารู้สึกเจ็บใจมากที่โดนมินนาราวางยา
“เป็นไงบ้างวะไอ้เสือ...”
สารวัตรติณเพื่อนสนิทของนวัธเดินเข้ามาเยี่ยมเขาในห้องพัก
“เพิ่งจะโผล่หัวมา กูนอนที่นี่มา 2 คืนแล้ว พรุ่งนี้กูก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว..”
“อ้าวไอ้นี่ น้อยใจว่างั้น...นี่มึงเป็นเมียกูปะเนี้ย ขี้ใจน้อยฉิบหาย..?”
“ไอ้สัสติณ..มึงอยากเจอกูเตะมั้ยครับเพื่อน..?”
เขาทำท่าจะลุกขึ้นมาเตะเพื่อนของเขา
“555 กูพูดเล่น...คนป่วยเชี้ยรัยวะจะลุกขึ้นมาเตะคนมาเยี่ยมเนี้ย..?”
“ก็คนเยี่ยมมันกวนตีนนี่หว่า..”
นวัธพูดขำๆแต่ก็นอนลงที่เตียงตามเดิม
“แล้วนี่เป็นไงบ้าง ดีขึ้นยังวะ..?”
เขาถามนวัธด้วยความเป็นห่วง
“ดีขึ้นแล้ว..หยุดถ่ายแล้ว แต่ก็ยังปวดท้องอยู่นิดหน่อย”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามึงจะโดนผู้หญิงเล่นงานได้ สารวัตรหนุ่มสายโหดต้องมายอมแพ้ให้กับคุณหนูจอมแผนการ...555 ฮาดีวะ”
“ไม่ตลกเลยนะมึง กูไม่ฮาด้วย”
“เออๆ...แหมก็เล่นทำคดีใหญ่ๆจับคนร้ายมาก็เยอะไม่เคยแพ้ แต่ดันมาตกมาตายด้วยเรื่องแค่นี้...”
“มึงลองมาโดนบ้างมั้ยละไอ้ติณ มึงจะได้รู้ว่าเป็นยังไง..?”
“ไม่เอาโว๊ย...คิดแล้วสยองวะ ขี้ทั้งวันทั้งคืน นอนกอดโถส้วม แล้วก็เป็นลมบนโถส้วม น่ากลัวสัส...”
เขาคิดตามที่พูด แล้วทำท่าขนลุก
“แล้วนี่คุณมินเขารู้มั้ยวะว่ามึงเข้าโรงพยาบาลเพราะเขาอะ..?”
“ไม่รู้ดิ กูไม่ได้ใส่ใจ”
“นี่ถ้าเขารู้เขาคงรู้สึกผิดไม่น้อยนะ ที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้”
“กูไม่คิดแบบนั้นหรอก คนอย่างยัยนั้นอะนะจะรู้สึกผิด ไม่มีทาง สะใจมากกว่าที่เห็นกูเป็นแบบนี้ได้...”
“ก็ถูกอย่างที่นายพูด ฉันสะใจจริงๆนั่นแหละที่เห็นนายนอนซมแบบนี้”
มินนาราดันประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย จนทั้ง 2 คนที่คุยกันอยู่ถึงกับตกใจหันไปมอง เขาถึงกลับไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เห็นว่าเธออยู่ที่นี่ตรงหน้าเขาตอนนี้
“สวัสดีค่ะคุณ...”
มินนาราหันไปสวัสดีสารวัตรติณกล่าวทักทายเพื่อนของเขาก่อนจนนวัธมองด้วยความแปลกใจ
“ผมสารวัตรติณนภัทรครับ อยู่หน่วยสอบสวนคดีพิเศษเป็นเพื่อนของไอ้วัธครับ”
สารวัตรติณมองหน้ามินนาราด้วยความอึ้งๆในความสวยและดูมีเสน่ห์ของเธอ
“สวัสดีค่ะสารวัตรติณ...ฉันมินนาราค่ะ”
เธอแนะนำตัวเองจนสารวัตรติณยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตรและดูเขินอาย
“ฉันเอาซุปมาให้นายจะกินเลยมั้ย ฉันจะได้เอาไปใส่ถ้วยให้ ไม่ใช่ฝีมือฉันหรอกนะเพราะฉันทำไม่เป็น ป้าหอมเขาฝากมานะ”
มินนารามองหน้านวัธนิ่งๆ เขามองเธอดูว่าจะมาไม้ไหนอีก
“ถ้ายังไม่กินฉันเอาวางไว้ตรงนี้แล้วกัน...”
เธอเดินเอาไปวางที่โต๊ะ
“เอาใส่ถ้วยมาเลยก็ได้ ผมจะทานเลย”
เธอมองหน้าเขาแล้วก็พยักหน้ารับ เดินไปหยิบชาม ตักข้าวต้มใส่ชามให้เขา
เขาคอยจ้องมองดูเธออย่างจับผิดว่าเธอจะใส่อะไรลงไปด้วยหรอเปล่า
“ไอ้วัธ มึงมองคุณมินเขาไม่วางตา อย่าบอกนะว่ามึงกำลังจับผิดเขาอยู่ นี่มึงกลัวใช่มะว่าคุณมินจะใส่สลอดลงไปในซุปให้มึงอีกอะ..?”
“ก็ใช่ซิ...ยัยนี่ไม่น่าไว้ใจ”
“อะ...นี่ซุปของนาย”
เธอเอามาวางตรงหน้าเขา แล้วเขาก็มองมันด้วยความชั่งใจ
“ไม่กล้าทานหรืองัย กลัวหรอ..? ฉันไม่ใส่ยาถ่ายลงไปในซุปให้นายทานซ้ำ 2 หรอกนะ..”
“ทานดิวะ...ดูน่าทานดีออก..คุณมินเขาอุตส่าห์เอามาให้มึง”
นวัธหันไปมองหน้าสารวัตรติณอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่ดูเพื่อนของเขาจะดูพอใจมินนาราเอามากๆเพราะสายตาที่เขามองมินนาราอยู่ตอนนี้มันช่างหวานเป็นน้ำเชื่อมเลย
“ไอ้ติณ..มึงจะไปไหนก็ไปเลยปะ ไม่มีอะไรทำหรืองัย...”
“อ้าวไอ้นี้อยู่ดีๆก็ไล่ ไปก็ได้วะ...ผมไปก่อนนะครับคุณมิน ผมมีงานสอบสวนตอนบ่าย...เอาไว้ว่างๆผมไปหาไอ้วัธที่บ้านคุณมินได้มั้ยครับ”
“ได้..”
“ไม่ได้”
มินนารากับนวัธพูดพร้อมกันแต่คนละคำตอบ จนทั้ง2คนต้องหันมามองหน้ากันอย่างไม่พอใจ
“ได้ค่ะ...บ้านมินมินจะให้ใครไปก็ได้ เพราะยังไงคุณติณก็เป็นตำรวจ ไม่ได้เป็นโจรสะหน่อยจริงมั้ยนายวัธ..”
มินนาราหันไปมองทางนวัธ เขาเลยพยักหน้าแบบส่งๆอย่างไม่พอใจ
“ขอบคุณนะครับคุณมิน งั้นผมลาละครับ...ไปก่อนนะไอ้วัธ”
สารวัตรติณเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่ยิ้มดีใจ ผิดกลับสีหน้าของคนในห้องที่นั่งอยู่บนเตียงมองตามเพื่อนเขาออกไปด้วยความไม่ค่อยพอใจนัก
“ทีกับไอ้ติณพูดซะหวานหยดย้อย ทีกับผมคุณมีแต่เถียงกับเถียง”
“ทำไมละ...ก็คุณติณเขาพูดดีกับฉันก่อนนี่ ผิดกับนายเอาแต่ออกคำสั่ง มันก็ไม่แปลกที่ฉันจะเลือกใช้คำพูดที่ดูหวานๆแบบนี้กับใครก็ได้...ที่ไม่ใช่นาย”
“แล้วงัย...นี้มาเยี่ยมผมเพราะโดนสั่งให้มาใช่ไหม..?”
“ใช่...ฉันไม่ได้เต็มใจอยากจะมาเยี่ยมนายเลย ถ้าพ่อไม่บอกให้ฉันมา ฉันก็ไม่มีวันมาเจอหน้านายหรอก”
มินนาราพูดใส่หน้าเขา จนเขาเริ่มไม่พอใจ
“ก็ดีถ้าผมให้พ่อผมจัดการเรื่องคุณ ผมจะได้ไม่รู้สึกผิด...”
มินนารามองหน้านวัธอย่างแปลกใจว่าเขาจะทำอะไร
“นี่นายจะทำอะไร นายจะให้พ่อนายมาจับฉันเข้าคุกจริงๆหรอ...?”
เขามองหน้าเธออย่างงงๆ เขาแค่ต้องการจะให้พ่อเขาขอค่ารักษาพยาบาลและค่าทำขวัญจากเธอแค่นั้นเอง แต่พอเขาคิดว่าเธอเข้าใจผิดแบบนี้ก็ตามน้ำเลยละกัน
“ถ้าคุณไม่อยากให้ผมเอาผิดคุณ คุณก็ต้องทำตามคำสั่งผมในช่วงที่ผมนอนอยู่ที่นี่...”
เธอมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ
“ว่างัย จะยอมเชื่อฟังผมดีๆแค่ 2 วันนี้เองนะ หรือจะให้ผมเอาเรื่องคุณจริงๆ คุณอย่าลืมนะว่าพ่อผมเป็นใคร..”
เขาโกหกเธอออกไปว่าต้องนอนโรงพยาบาลอีก 2 คืน ทั้งที่จริงๆแล้วพรุ่งนี้เขาก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
“ก็ได้...ฉันจะยอมทำตามที่นายสั่ง แต่แค่ 2 วันนี้เท่านั้นนะ...”
“ดีครับ ...เริ่มจากวันนี้เลยละกัน ผมขอน้ำแก้วหนึ่ง อ่อ...แล้วก็ไม่ต้องใส่น้ำตาลมานะ เพราะผมไม่กินหวาน”
เขาเริ่มออกคำสั่งเธอเพราะเริ่มอยากแก้เผ็ดเธอบ้าง
“....”
เธอกำมือแน่นแต่ก็ยอมเดินไปทำตามที่เขาบอกด้วยความจำใจ
“ขอหลอดด้วย..”
“....”
“ซุปนี่มันเย็นแล้ว เอาไปอุ่นให้ด้วยนะครับ ผมไม่ชอบทานอะไรเย็นๆ...”
“....”
“ช้อนละครับ จะให้ผมยกชามกินหรืองัย...”
“....”
“เปิดม่านตรงหน้าต่างให้ผมหน่อยสิ ผมว่าห้องมันมืดไป...”
“....”
“หมุนม่านอีกนิดครับ มันสว่างไปผมแสบตา”
เธอมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ
“โอ๊ย...นี่มันจะมากไปแล้วนะ สรุปนายจะให้ฉันเอาม่านออกยังไง สั่งนู้นสั่งนี่อยู่ได้...”
“ถ้าคุณไม่เต็มใจทำให้ผม ก็บอกผมมาตรงๆ ผมจะได้บอกพ่อของผมว่า....”
“ก็ได้ๆ...พอหรือยังเปิดแค่นี้อะ...?”
เธอตะโกนถามเขาหลังจากที่เปิดม่านให้เขาเสร็จ จนเขายิ้มด้วยความพอใจ
ตลอดทั้งวันเขาเอาแต่แกล้งเธอไม่ให้เธอได้นั่งเฉยๆ จะเอานู้นเอานี่สั่งเธอทุกอย่างและเธอก็ยอมทำตามที่เขาขอทุกอย่างถึงแม้เธอจะไม่เต็มใจนักก็ตาม แต่ก็เพราะกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องนี้ไปแจ้งความเอาผิดเธอ
- Writer
