เนียน
2767 Words
นิราขยับกาย เปลือกตาค่อยๆ เปิดกว้าง
"ฟื้นแล้ว" พิธานส่งเสียงร้องออกมาอย่างดีใจ ทั้งนี้ยังมีพยาบาลเข้ามาตรวจดูอาการ
"อาการปกติ กลับบ้านได้เลยนะคะ" หล่อนบอกกับพิธานให้วางใจ ก่อนจะเดินออกจากห้อง
เขาจึงหันมาสนใจน้องสาวที่นอนอยู่บนเตียง "พี่นึกว่าน้องเล็กหมดสติไปเพราะท้องซะอีก" เขาหยอกล้อน้องสาว
"พี่ใหญ่ ฮึก ฮือออ.." นิราร้องเรียกชื่อพี่ชายแค่นั้น ก็ร้องไห้ออกมายกใหญ่ราวกับเด็กน้อย
พิธานตกใจรีบเข้าปลอบ "เป็นอะไรไปน้องเล็ก ใครทำอะไร หรือใครรังแกน้อง"
"พี่ใหญ่นั่นแหละ" บอกด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น "ถ้าคืนนั้นพี่ใหญ่ไม่ขายน้องให้คุณตรี น้องคงไม่เป็นแบบนี้ แล้วยังมาหาว่าน้องท้องอีก ฮือออ.." เธอปาดน้ำตายกใหญ่และร้องไห้ไม่หยุด
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว คุณตรีทำไม่ดีกับน้องเล็กหรือเปล่า" เพราะเขาเชื่อใจตรีประดับว่าจะทะนุถนอมนิราเรื่องบนเตียง จึงยอมให้น้องสาวแก่หล่อนอย่างไม่ลังเล
"ทำไมถึงเพิ่งมาห่วงใยน้องตอนนี้ น้องโทรหาพี่ทุกวันตั้งแต่คืนนั้น แต่พี่ใหญ่ก็ตัดขาด" รัวพูดออกมาทั้งหมดที่อัดอั้นในใจ เธอเก็บความเสียใจไว้กับตัวเอง โดยระบายให้ใครฟังไม่ได้ ยิ่งต้องเจอหน้าตรีประดับเพราะความจำเป็น เธอยิ่งอับอาย
"พี่ใหญ่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ทำไมถึงกล้าขายน้องให้คนอื่น และที่ยอมมาหาน้องตอนนี้เพราะเงินหมดแล้วใช่มั้ย ฮือออ.." นิรานั่งกอดเข่าร้องไห้
"พี่ขอโทษ" ไม่เคยเห็นน้องสาวร้องไห้และที่สำคัญหล่อนไม่เคยพ่นคำต่อว่าเขามากมายขนาดนี้ "พี่ขอโทษ" เขาย้ำบอกและร้องไห้ตามน้องสาว เพราะจะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
"กินเยอะๆ นะน้องเล็ก" เขาตักกับข้าวใส่จานน้องสาวอย่างเอาอกเอาใจ หลังจากกลับจากโรงพยาบาลก็อาสามาส่งน้องสาวที่ห้อง และช่วยบริการทุกอย่างราวกับอยากลบล้างความผิด
"จริงๆ แล้ว คืนนั้น น้องกับคุณตรี เราไม่ได้มีอะไรกันค่ะ" ตัดสินใจบอกออกไป
มือที่ตักอาหารชะงัก "จริงเหรอ" และยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
"ค่ะ คุณตรีบอกบอกว่าไม่สนุก เพราะเล็กร้องไห้" บอกด้วยสีหน้าจริงจัง พิธานจึงยิ้มแห้งๆ ออกมา นั่นแปลว่าตัวเขายังไม่รอดพ้นเงื้อมือของตรีประดับ เพราะมันแปลว่านักธุรกิจอย่างหล่อนขาดทุน
"ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันเลยเหรอ สักนิดก็ไม่เลยเหรอ" ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
"ค่ะ แล้วทำไมพี่ใหญ่ทำเหมือนเสียดาย" ก็พิธานแสดงสีหน้าชัดเจนออกมาแบบนั้น จนอดถามไม่ได้
"เอาตรงๆ นะน้องเล็ก" เขาเริ่มเปิดบทสนทนาอีกครั้งอย่างจริงจัง "พี่อยากให้เล็กช่วย"
"ช่วยแบบไหนอีกคะ" เธอเริ่มไม่ไว้ใจ
"ทำอีกครั้งได้มั้ย เพราะพี่มั่นใจว่าพี่ต้องโดนยำเละแน่ ถ้ายังหาเงินไปใช้คุณตรีไม่ได้" พิธานตัดขาดจากทุกคน ไม่รับโทรศัพท์ และย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดเพื่อใช้เงินที่ได้จากการพนันคืนนั้นกับภรรยาอย่างผาสุข จนเมื่อเงินเริ่มร่อยหรอเขาจึงย้ายกลับเข้ากรุงเทพฯ อีกครั้งเพื่อทำธุรกิจ
"ไม่ค่ะ น้องไม่ทำแบบนั้นอีกเด็ดขาด" ปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด
"นะๆ น้องเล็ก แต่คราวนี้ มันจะไม่เหมือนเดิม เพราะน้องจะไม่เปลืองตัว"
"ไม่ค่ะ ยังไงก็ไม่ เรื่องคืนนั้นมันยังตามหลอกหลอนน้องทุกวัน และยิ่งตอนนี้เล็กอาจจะต้องเจอคุณตรีทุกวัน เล็กไม่กล้าสู้หน้าคุณตรีค่ะ"
"อะไรนะ น้องเล็กเจอคุณตรีทุกวันงั้นเหรอ"
"ก็ไม่ทุกวันหรอกค่ะ แต่เพราะน้องต้องฝึกงานที่โรงแรมของคุณตรี ก็อาจจะบังเอิญเจอกันบ้าง"
"ดีเลย! " เขาแสดงอาการดีใจออกมาอย่างออกนอกหน้า โดยไม่สนความรู้สึกน้องสาวเลยสักนิด
การที่เจอน้องสาวในวันนี้เพราะความบังเอิญ
นิราเป็นลมอยู่บนฟุตบาตรข้างถนน โชคดีที่มีพลเมืองดีมาพบเข้า คนเหล่านั้นจึงถือวิสาสะเปิดกระเป๋าเธอ และต่อสายถึงเบอร์โทรศัพท์ล่าสุดที่นิราโทรออกและนั่นคือ พิธาน
และโชคดีอีกเรื่อง คือเขารับโทรศัพท์ แต่มันเหมือนจะกลายเป็นโชคร้ายสำหรับนิราอีกครั้ง
ตรีประดับปิดแฟ้มเล่มบางและวางลง ก่อนจะเอ่ยออกมา "ไม่เห็นคุ้นเลย" พลางจิ้มนิ้วไปที่ข้างขมับอย่างใช้ความคิด
"น่าแปลก ที่เราไม่สามารถสืบหาวัยเด็กของเธอได้ ตั้งแต่เกิดจนอายุครบสิบห้า" เลขาชาญชัยเสริม
"จะเป็นไปได้มั้ยคะ ว่าตรีอาจจะเคยรู้จักเธอตอนช่วงเวลานั้น" แน่นอนว่าทั้งคู่กำลังพูดถึงมินตรา
"อาจจะเป็นไปได้ครับ"
"แต่ตรีนึกไม่ออกนี่คะ ไม่คุ้นทั้งหน้าและชื่อ" เริ่มงอแงกับคนตรงหน้า
"งั้นมีทางเดียวครับ" บอกออกมายิ้มๆ "คุณตรีต้องถามจากเจ้าตัวเอง"
"จะเป็นไปได้ยังไงคะ คุณลุงก็รู้ ว่าตรีไม่มีทางกลับไปเจอกับคู่เดทที่คุณแม่หาให้เป็นครั้งที่สอง"
"ถ้าอยากรู้ ก็ต้องลดทิฐิครับ" นั่นทำให้ตรีประดับใบหน้าบึ้งตึงทันที
"แล้วมีอีกเรื่องหนึ่งครับ ที่ผมอยากรายงานให้คุณตรีทราบ"
"ค่ะ บอกมาเลย เผื่อมันจะทำให้ตรีหยุดคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้น"
"คุณพิธานกลับมาแล้วครับ เมื่อวานเขานัดพบน้องสาวที่โรงพยาบาล"
"ว่าไงนะคะ นายใหญ่นัดพบใคร"
"นัดพบคุณนิราครับ ที่โรงพยาบาล" ตรีประดับนิ่งไปเมื่อทราบเรื่อง "นิราเป็นอะไร" แต่ก็ตัดสินใจถามจนได้ เธอลืมไปเสียสนิทว่าที่นิราลาครึ่งวันนั้นเพราะหล่อนป่วย
"เรื่องนี้ผมไม่ทราบครับ แต่ถ้าคุณตรีอยากรู้ผมจะ.."
"ไม่ต้องค่ะ ตรีไม่อยากรู้" รีบบอกก่อนที่เขาจะพูดจนจบประโยค
"ผมจะทำทุกทางเพื่อให้ได้เงินของคุณตรีคืนมา" เขารู้เกือบทุกเรื่องของตรีประดับ รวมถึงการที่เธอเสียเงินไปในโต๊ะพนันคืนนั้นด้วย
"จริงๆ แล้ว.." เธอเริ่มลังเล และเลขาคนสนิทก็ดูออก
"หรือคุณตรีไม่ต้องการเงินคืนครับ"
"อยากได้คืนสิคะ แต่ก็อยากได้อย่างอื่นด้วย"
"จะเอาทั้งสองอย่างไม่ได้นะครับ" และเขาก็รู้ทันตรีประดับดีในทุกเรื่อง
"งั้นแค่เอาตัวนายใหญ่มาให้ตรีก็พอค่ะ ที่เหลือตรีจะจัดการเอง"
"ครับ" พูดแค่นั้นก็ขอตัวออกจากห้องแต่ยังไม่ทันก้าวขาถึงหน้าประตู เขาก็เดินกลับมาที่ตรีประดับอีกครั้ง
"คุณนิราน่ารักดีนะครับ" บอกยิ้มๆ
"ถ้าตรีขาดคุณลุงไม่ได้ ตรีจะสั่งพักงานเลขาชาญอย่างไม่มีกำนด"
"ผมรอวันนั้นอยู่ครับ" พูดแค่นั้นก่อนจะออกจากห้องไปจริงๆ
แล้วมันจะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร ไม่มีทางที่ตรีประดับจะสั่งพักงานเลขาชาญชัย และพร่ำบอกเขาทุกวัน ว่าไม่อาจขาดเขาได้
ต่างจากแม่ ผู้ให้กำเนิด สมรไม่เคยทำหน้าที่แม่ ทำตัวเหมือนคนโสด
ในวัยเด็ก ตรีประดับถูกส่งให้ไปอยู่กับญาติฝ่ายพ่อ ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากบุพพการี และญาติพี่น้อง เพิ่งจะได้พบเจอผู้ให้กำเนิดอีกครั้งในเวลาที่เธอประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน และสมรก็ทำตัวติดเธอ พยายามแสดงความเป็นแม่ และเรียกร้องความรักจากเธอ ตรีประดับจึงพยายามต่อต้านความหวังดีของสมรทุกทาง รวมถึงสาวๆ ที่นัดเดทก็ด้วย เธอว่าผู้หญิงพวกนั้นอยากรวยทางลัด
นิราเดินมายังชั้นของผู้บริหาร เธอถูกเลขาชาญชัยเรียกพบในเวลานี้
"นั่งก่อนครับคุณนิรา อยากได้น้ำหวานหรือโกโก้ร้อนสักแก้วมั้ยครับ" เขาเอ่ยอย่างเป็นมิตร จนนิรารู้สึกใจชื้นขึ้นมา ทีแรกที่ได้ยินว่าคนสนิทของท่านประธานอยากพบ มันจึงทำให้เธอยิ่งกลัว กลัวว่าตัวเองอาจไปทำเรื่องผิดไว้ เพราะตอนนี้เธอหวาดระแวงไปหมด
"ขอบคุณค่ะ เอาโกโก้ร้อนก็ได้ค่ะ" บอกก่อนจะลงนั่งฝั่งตรงข้าม
"ชอบหวานมั้ย" เขายังคงเอาใจไม่หยุด
"ค่ะ" บอกด้วยความเกรงใจ
มือหนาๆ ของชายแก่ยกหูโทรศัพท์ "ขอโกโก้ร้อนรสชาติวัยรุ่นแก้วนึงครับ" พร้อมขยิบตาให้นิราหนึ่งทีก่อนจะวางลง นั่นทำให้เด็กสาวเผลอหลุดขำออกมาจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก เพราะกลัวจะเสียมารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่
"รอโกโก้ก่อนนะ แล้วเราค่อยคุยกัน" เขาบอกอีก พลางส่งจานขนมวางให้ตรงหน้านิรา "โดนัทก็อร่อย"
"ขอบคุณค่ะ" บอกพร้อมก้มศีรษะให้อีก และหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นจากในจาน และเอาเข้าปากตามที่เขาชวน "อร่อยค่ะ" และบอกออกมา ไม่รู้ว่าอยากเอาใจเขาหรือเพราะหิวกันแน่
"โกโก้มาพอดีเลย" เขาบอกเพื่อให้เลขารีบมาวางไว้ให้สาวน้อยตรงหน้า
"ขอบคุณค่ะ" นิราหันไปขอบคุณผู้ใหญ่ทั้งคู่ และยกแก้วขึ้นดื่ม ทั้งที่คนเสิร์ฟยังไม่ออกจากห้องด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกฝืดคอและวางลง
"อร่อยค่ะ อร่อยทั้งโดนัทและโกโก้ร้อน" รีบบอกด้วยความเกรงใจอีกครั้ง
"ดีแล้วครับ ได้กินของอร่อย อะไรอะไรจะได้ดีขึ้น" เขาดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่ทำตัวยุ่งตลอด นิราแอบสังเกต เพราะเห็นเขาทั้งรับโทรศัพท์ ตรวจเอกสาร ทำสองอย่างสลับกันไป ทั้งห้องมีแต่แฟ้มมากมาย จนดูรก แต่เขายังดูสบายๆ ใบหน้ายิ้มแย้มและพูดจาด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ทั้งที่เรื่องที่นิราแอบได้ยิน จะฟังดูน่าปวดหัวก็ตาม ต่างจากนิสัยของตรีประดับสิ้นเชิง
"เข้าเรื่องกันเลยนะครับคุณนิรา" เขาเริ่มเปิดประเด็น "ผมทราบมาว่าเมื่อวานคุณกับพี่ชายเจอกัน" นั่นทำให้นิราหน้าซีด
"ไม่มีอะไรครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเด็ก เป็นเรื่องของผู้ใหญ่" สีหน้านิราไม่ได้ดูคลายกังวลขึ้นเลย "แค่อยากให้คุณนิราช่วยนิดหน่อย"
"ช่วยอะไรเหรอคะ"
"ท่านประธานอยากพบคุณพิธาน"
นิราเริ่มคิดตาม "เกี่ยวกับเงินหนึ่งล้านหรือเปล่าคะ"
"ผมไม่ทราบครับ ท่านประธานแค่อยากเจอคุณพิธานเพียงเท่านั้น ไม่ได้บอกอะไรมากกว่านี้ และมันจะดีมาก ถ้าคุณช่วย" และเพราะเห็นว่าเด็กสาวนิ่งไป "ไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้ก็ได้ครับ เอาเป็นว่าแค่ช่วยส่งข่าวถึงคุณพิธานพอ และถ้าเขาพร้อมเมื่อไหร่" เขายื่นนามบัตรให้คนตรงหน้า "ติดต่อมาครับ"
"พี่ใหญ่จะปลอดภัยใช่มั้ยคะ" นิราถามเพราะเป็นห่วงพี่ชาย
"ผม ไม่รับประกันครับ" บอกพร้อมส่งยิ้มน้อยๆ ให้
นิราจ้องมองนามบัตรในมือ พลางคิดหนัก หลังจากออกจากห้องเลขาชาญชัย เธอก็เอาแต่คิดเรื่องพี่ชายไม่หยุด กลายเป็นว่าตอนนี้ไม่รู้จะโฟกัสเรื่องใด เพราะเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว เรื่องคนอื่น ปนกันไปหมด
"เล็ก เล็ก เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย" ธีระเรียกเพื่อนที่เอาแต่เหม่อลอย
"อื้อ ไม่มีอะไร" พร้อมกับยัดนามบัตรใส่กระเป๋า และเริ่มตั้งคำถามกับเพื่อน "ธีว่า.. เงินหนึ่งล้านเยอะมั้ย"
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมา "ถ้าสำหรับคนที่หาเช้ากินค่ำมันเยอะมาก แต่ถ้าสำหรับคนรวยๆ อย่าง.." เขาเสมองไปนอกกระจกภายในห้องอาหาร เพราะเห็นตรีประดับเพิ่งจะเดินผ่านไป พาให้นิราต้องมองตามบ้าง "ท่านประธาน" ได้ทียกตัวอย่าง "มันก็แค่เศษเงิน"
เสียงซุบซิบเรื่องท่านประธานเข้ามาภายในห้องอาหารดังระงม รวมถึงในกรุ๊ปไลน์ลับ ก็ปกติหล่อนไม่เคยเหยียบเข้ามาในห้องอาหาร ทำเอาเหล่าพนักงานร้อนๆ หนาวๆ ไปตามๆ กัน
แต่ใครจะรู้เหตุผลที่แท้จริง ท่านประธานไม่เคยรับประทานอาหารของโรงแรม เธอมักจะออกไปทานร้านประจำในช่วงเวลาพัก และกลับเข้ามาทำงานต่อ
แต่วันนี้ เธอออกจากลิฟท์ และเจอนิราและเพื่อนชายกำลังเดินไปในห้องอาหาร อยู่ๆ ความคิดก็เปลี่ยน เธอเดินเลี้ยวเข้าห้องอาหารทันทีอย่างไม่เข้าใจตัวเอง และถูกเชิญไปนั่งในมุมวิไอพี แม้จะเป็นส่วนตัวและสะดวกสบาย แต่มันไม่ทำให้เห็นร่างของนิราสักเสี้ยวเดียว พาให้หงุดหงิดไปหมด ยังไม่ทันอิ่มท้องก็หุนหันเดินออก อยากกลับขึ้นไปทำงานเต็มทนแล้ว จนได้บังเอิญพบกับเลขาชาญที่กำลังยืนรอลิฟท์อยู่ จึงได้ทักทายกัน
"เมื่อวาน คุณนิราเป็นลมหลังจากลงจากรถท่านประธานครับ"
"หา! แล้ว.." เธอรีบเดินตามเลขาชาญเข้าลิฟท์อย่างอยากรู้
"เธอปลอดภัยครับ คงเพราะเป็นคนดี เจอพลเมืองดีส่งเธอที่โรงพยาบาล จึงได้เจอกับพี่ชาย ไม่ได้นัดกันอย่างที่รายงานคุณตรีในทีแรก" เขาใช้โกโก้ร้อนและโดนัทบวกความใจดี ล้วงข้อมูลจากนิราอย่างเนียนๆ
"งั้นเหรอ" บอกออกมาแค่นั้นอย่างโล่งอก แม้ในทีแรกจะตกใจก็ตาม ถึงแม้เธอจะเป็นคนใจร้ายแต่ก็ไม่ได้ใจดำ อย่างน้อยเธอกับนิราก็เคยพบเจอกันก่อนหน้านี้ จะทำเป็นไม่สนใจคงจะใจจืดใจดำไปหน่อย และหากนิราเป็นอะไรไป ส่วนหนึ่งคงมาจากเธอ ตรีประดับหาเหตุผลในการห่วงใยเด็กสาวแบบที่น่าจะเป็นไปได้
'ประตูกำลังเปิด' เสียงระบบอัตโนมัตของลิฟท์บอกให้คนด้านในได้เตรียมตัว เมื่อมาถึงชั้นของผู้บริหาร
และก่อนที่เลขาชาญชัยจะก้าวออก เขายังหันมาย้ำบอกตรีประดับ "ผมยังยืนยันนะครับ ว่าคุณนิราเป็นเด็กน่ารัก" คำเดิมที่เคยบอกหล่อนเมื่อเช้า คนฟังได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจในความรู้ทันของเขา
เมื่อนิรากลับมาถึงแผนกคอนเทนต์ พี่ๆ ทั้งสามก็ตรงปรี่มาหาเธอทั้งที่ยังไม่ได้นั่งด้วยซ้ำ และรุมเอาอกเอาใจจนเด็กสาวเริ่มไม่ไว้ใจ
"เล็ก ช่วยอะไรพวกพี่อย่างนึงได้มั้ย" และฟรังก็ยอมพูดมาจนได้
"อะไรเหรอคะ"
"ช่วยขอร้องท่านประธานให้ถ่ายซ่อมงานให้พวกพี่ที"
"อะไรนะคะ" ร้องเสียงหลง "ทะ ทำไมถึงให้เล็กเป็นคนขอร้องท่านประธานล่ะคะ"
"ก็เพราะต้นเหตุคือเล็กไง" ปิงเสริม "เล็กเป็นคนหาจุดผิดพลาดของงานพี่ได้ ดังนั้น เล็กก็ต้องรับผิดชอบ" เขาโยนความผิดให้เด็กสาวอย่างไร้เหตุผล
"แต่ว่า พี่ปิงเป็นคนบอกให้หนูช่วยวิจารณ์เองนะคะ" ก็ใครจะกล้าไปแหย่ท่านประธานได้เล่า เพราะเท่าที่ฟังพี่ๆ คุยกันเรื่องแก้งาน ก็รับรู้ได้ทันทีว่า ท่านประธานต้องไม่พอใจแน่
"นั่นแหละๆ เล็กเจอจุดบอดคนแรก ดังนั้น เล็กก็ต้องรู้ดี และถ้าให้เล็กพูด ท่านประธานต้องยอมแน่"
"แล้วท่านประธานจะเชื่อเล็กเหรอคะ เล็กเป็นแค่เด็กฝึกงานนะคะ" นิราก็ยกข้ออ้างของตนเองขึ้นมาบ้าง
"เล็กไม่ใช่แค่เด็กฝึกงาน แต่เล็กคือส่วนหนึ่งของทีมคอนเทนต์" เสียงนี้ออกจากปากฟรัง แน่นอนว่าหล่อนพยายามยกแม่น้ำทั้งห้ามาหลอกล่อเด็กสาว
ทั้งสาม ไม่มีใครฟังข้อโต้แย้งจากนิราสักคน เอาแต่อธิบายสิ่งที่จะต้องแก้ ทั้งการแสดง สคริป ให้กับเธอฟัง เพื่อที่นิราจะต้องไปเจรจาแทน
ซึ่งทั้งสามคิดมาแล้วว่าต้องเป็นนิราเท่านั้น ในเมื่อข่าวล่าสุดที่ซุบซิบกันคือเรื่องที่นิราและท่านประธานอาจเป็นพี่น้องคนละพ่อ ดังนั้น การส่งนิราไป อาจจะทำให้ท่านประธานใจอ่อน ไม่ถือโทษ และยอมแต่โดยดี ก็คนในครอบครัวเดียวกันก็ต้องได้อภิสิทธิ์เหนือทุกคน
มันคือการหลอกใช้เด็กฝึกงานอย่างเนียนๆ
- Writer
